Religijnie wychowany w domu rodzinnym, wstąpił do Seminarium przemyskiego (1863 r.). Pilnie studiował teologię i dużo się modlił. „W czasie wolnym długie chwile spędzał przed Przenajświętszym Sakramentem i polecał swe powołanie Najświętszej Królowej Apostołów” - zanotował jego uczeń i biograf, ks. Walenty Michułka. W seminaryjnych notatkach rekolekcyjnych ks. Markiewicz pisał: „Ciągle się modlić; czynić akty strzeliste... czynić Komunię duchową często wśród dnia. A Komunię rzeczywistą, jak pozwolono...”. Przez cztery lata przygotowywał się do kapłaństwa i wpatrywał w życie Jezusa obecnego w Przenajświętszym Sakramencie.
Ks. Markiewicz przez całe swoje życie zachęcał wiernych, dzieci i młodzież do uczestnictwa we Mszy św., do częstego - codziennego przyjmowania Komunii św. i do adoracji Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Starał się ukształtować w ich sercach cześć i miłość dla Jezusa Eucharystycznego. Pisał: „Pan Jezus w Najświętszym Sakramencie zasługuje na cześć najgłębszą i na uwielbienie największe, bo jest Stworzycielem, Panem i Zbawcą naszym, bo umiłował nas miłością najtkliwszą i nieskończoną...”.
Na pierwszej placówce duszpasterskiej w Harcie k. Dynowa, jako wikariusz, wędrował pieszo do oddalonych wiosek i przysiółków, aby katechizować dzieci. Po całodziennej pracy wstępował do kościoła na długie rozmowy z Panem Jezusem w Przenajświętszym Sakramencie. Gdy kościół był już zamknięty, klękał przed drzwiami, zimą często na śniegu, i tak odprawiał swoją adorację. Jako proboszcz zalecał ministrantom „mocno dzwonić podczas Podniesienia”, aby ludzie przebywający w pobliskich domach czy na polu, słysząc głos dzwonka, mogli wielbić z innymi Chrystusa podczas odprawianej Mszy św.
Wiernych nauczał: „Przechodząc koło kościoła, nie wahajmy się schylić głowy przed Najświętszym Sakramentem, czczonym w tamtejszym tabernakulum... O ile obowiązki pozwalają, bywajmy na Mszy św. nawet w dni powszednie i uczestniczmy w niej z najgłębszą pokorą, a jeśli zdrowie pozwala, na klęczkach... Przede wszystkim jednak przystępujmy godnie do Komunii św., i to jak najczęściej, jeśli nam zdrowie i obowiązki naszego stanu na to pozwolą... Już większego skarbu ponad Ciało Pańskie dusza ani przyjąć, ani nawet zapragnąć nie może... Komunia św. zapala w nas miłość Bożą do tego stopnia, iż zapominamy o ziemi, o wszelkim stworzeniu, i pragniemy jedynie świętej miłości. Nic nas tak nie rozpłomienia miłością ku Panu Bogu, jak Komunia św. Przez Komunię św. która nazywa się Chlebem niebieskim, dusza ubogaca się w łaskę i zapewnia sobie żywot wieczny... Jak przy Stole Pańskim Pan Jezus oddaje nam na pokarm i na napój swoje Ciało i swoją Krew, tak i my powinniśmy Mu oddać nasze ciało i naszą krew i być gotowi poświęcić nasze życie, skoro będzie tego potrzeba, ku chwale Jego...”.
Zgodnie z duchem papieża św. Piusa X (1903-14), ks. Markiewicz zachęcał do wczesnego przystępowania dzieci do I Komunii św.: „Do pierwszej spowiedzi i I Komunii św. należy jak najwcześniej przygotowywać młodzież i dopuszczać ją do tych świętych tajemnic pierwej, zanim grzech i zepsucie nie narażą serca dziecięcego... Ciało Pańskie jest lekarstwem oczyszczającym nas od zmazy grzechów powszednich i chroni nas przed popadaniem w grzechy śmiertelne...”.
„Miłość i cześć najgłębsza dla Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie przebijała się w całej postaci, w każdym ruchu i słowie ks. Markiewicza przy odprawianiu Najświętszej Ofiary. (...) Patrząc na jego oblicze, jego oczy, wsłuchując się w słowa jego modlitwy, prefacji, konsekracji, zaczynało się rozumieć, z jakim przejęciem i miłością sprawuje Najświętszą Tajemnicę” - pisał ks. Michułka.
W Zapiskach życia wewnętrznego ks. Markiewicz zanotował: „Najwyższa czynność moja - Msza św.: już większej godności na świecie nie osiągnę, ani nawet w niebie... Biada temu kapłanowi, który sobie cokolwiek innego wyżej ceni... Msza św. - centrum życia mego. W niej mogę najlepiej podobać się memu Panu i najwięcej dla chwały Jego uczynić - przez Komunię i ofiarę... Mam Cię, Jezu, codziennie piastować, spożywać i drugich karmić Twoim Ciałem...”.
O wielkiej czci ks. Markiewicza dla Eucharystii świadczy też następujący epizod z Miejsca Piastowego. Pewnego dnia ks. Markiewicz otrzymał świeżo wyprasowaną i wypraną bieliznę ołtarzową: korporały i puryfikaterze. Zawołał jednego z chłopców i polecił mu zanieść bieliznę do zakrystii, upominając, żeby niósł ostrożnie. Tymczasem zaledwie chłopiec zszedł ze schodów, dwa puryfikaterze spadły mu już na ziemię. Nie umknęło to oku ks. Markiewicza. Chłopiec podniósł je szybko z ziemi i chciał iść dalej, tłumacząc, że bielizna wcale się nie pobrudziła. Ale ks. Markiewicz zatrzymał chłopca, zabrał puryfikaterze ze sobą i oświadczył, że „to, co leżało na ziemi, nie może już służyć do Mszy św., trzeba wyprać na nowo”.
Założyciel Michalitów i Michalitek także jako wychowawca w Miejscu Piastowym zachęcał chłopców do nawiedzania Najświętszego Sakramentu, częstej spowiedzi i codziennej Komunii św. Nie czynił tego jednak na siłę. Wychowawców pouczał: „Nie należy bynajmniej zobowiązywać wychowanków do częstego przystępowania do świętych sakramentów, wystarczy ich tylko zachęcać do tych świętych ćwiczeń i dać im możność korzystania z nich...” (PiP, 1898, s. 15). Jeśli któryś z wychowawców czy chłopców spóźnił się na Mszę św. lub wrócił z podróży, to pytał go, czy jest na czczo i czy pragnie przyjąć Komunię św. Uważał, że: „Sakramenty św., Słowo Boże i słuchanie Mszy św. są najdzielniejszymi środkami wychowawczymi...”.
Podsumowując, możemy stwierdzić, że ks. Bronisław Markiewicz miał przekonanie, iż „nie zbuduje się (...) żadnej wspólnoty chrześcijańskiej, jeżeli nie będzie ona zakorzeniona w celebracji Najświętszej Eucharystii. Eucharystia tworzy komunię i wychowuje do komunii...”.