Monika Łukaszów: - Gdzie Ksiądz Kanclerz pracował przed utworzeniem diecezji legnickiej?
Ks. Józef Lisowski: - Tak się złożyło, że od wielu lat pracowałem w Rzymie i ogłoszenie powstania diecezji legnickiej tam mnie właśnie zastało. W maju 1992 r. wezwał mnie na rozmowę kard. Henryk Gulbinowicz, metropolita wrocławski i zapytał, czy nie mógłbym wrócić do Polski, ponieważ bp Tadeusz Rybak, mój długoletni wychowawca i profesor w seminarium, potrzebuje prawnika. Po rozmowie z Biskupem Tadeuszem zdecydowałem się na przejście do diecezji legnickiej.
- Czy łatwo było podjąć decyzję o przeprowadzce do Polski?
Pomóż w rozwoju naszego portalu
- Wielokrotnie tego doświadczyłem, że jedną z ważniejszych rzeczy w kapłaństwie jest posłuszeństwo biskupowi. Taka była wtedy potrzeba, ale nie żałuje tej decyzji. W pierwszych latach tęskniłem za Rzymem, dzisiaj po 15 latach do Rzymu wracam jak do siebie, do przyjaciół i do włoskich klimatów.
- Jednym z ważniejszych zadań było tworzenie legnickiej Kurii Biskupiej. Jak wyglądały pierwsze chwile istnienia tej ważnej instytucji?
- Te najważniejsze instytucje tworzyliśmy całymi miesiącami. Budynek, w którym dzisiaj mieści się Kuria, był w trakcie remontu. Przez ponad rok mieszkałem w nim jako stróż i jako gospodarz w warunkach bardzo prowizorycznych. Ale była radość tworzenia. Ten entuzjazm tworzenia diecezji przez całe lata towarzyszył zarówno bp. Tadeuszowi Rybakowi, ks. Władysławowi Bochnakowi, który był moim wychowawcą i bp. Stefanowi Regmuntowi, z którym znamy się jeszcze z czasów seminaryjnych, bowiem spotykaliśmy się najpierw na studiach, a potem w pracy w seminarium. I od tej strony była to wielka radość. Ale jeszcze ważniejszy wydaje się duży entuzjazm wśród ludzi świeckich, władz miasta i regionu (wtedy trzech województw). Była także duża ofiarność wiernych. Pamiętam sprzedaż cegiełek, życzliwość różnych instytucji samorządowych i rządowych, do których zwracaliśmy się z prośbą. Tworząc nową diecezję chodziło mi o to, aby być bliżej ludzi, ich spraw. Patrzenie na ludzi, na ich duszpasterskie potrzeby inaczej wyglądało z perspektywy wielkiej archidiecezji wrocławskiej, która wówczas liczyła 3,5 mln ludzi, inaczej z perspektywy Legnicy. Ta perspektywa dotyczyła również Wałbrzycha i Jeleniej Góry.
- Jedną z pierwszych instytucji po utworzeniu diecezji była Caritas diecezjalna, której dyrektorem nowy biskup legnicki ustanowił Księdza Kanclerza. Jakie były początki tej pracy? dotyczyła działań charytatywnych na rzecz ludzi ubogich, to jest na swój sposób działanie historyczne i z taką świadomością patrzę na 15 lat działalności Caritas w Legnicy.Legnicy.
Bożej Łaskawej odczuwam na co dzień. Kiedy nieraz jest mi bardzo trudno, jadę do Krzeszowa, staram się tam pomodlić i patrzeć na to, co się tam dokonało w ciągu kilku ostatnich lat i nie tylko w sferze materialnej, ale przede wszystkim duchowej. Jest to sanktuarium, które żyje i rozwija się. Olbrzymia troska, trud pracy wniesiony przez bp. Tadeusza Rybaka w rozwój Krzeszowa, a także dwa lata obecności bp. Stefana Cichego w Krzeszowie powodują, że to nie jest tylko wspaniały pomnik historii, ale jest to znak, że Krzeszów żyje dzisiaj i mam nadzieje, że będzie żył, kiedy nas już nie będzie.- Zadaniem Kanclerza jest m.in. kontakt z instytucjami pozakościelnymi. Z jakimi najlepiej układa się współpraca?
giej strony ważna jest pomoc od Marszałka Województwa poprzedniego i obecnego, środki z Wojewódzkiego czy Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska, od osób prywatnych, które wspierają obecnego księdza proboszcza, a wcześniej ojców cystersów pokazują, że tej życzliwości jest bardzo dużo. Kościół ma być instytucją, która łączy. Jesteśmy ludźmi Kościoła, który nie patrzy na przynależność polityczną. Kościół ma być ciągle otwarty. Tutaj trzeba zacytować słowa Jana Pawła II, który mówił, że „człowiek jest drogą Kościoła”. Jeśli widzimy człowieka w całej jego pełni, widzimy koncepcję dobra człowieka, która wypływa z godności człowieka, z jego świętości. To jest płaszczyzna, na której się spotykamy.
