- Ojcze, co w praktyce, w życiu codziennym małżonków oznacza „wspólnota małżeńska”?

- Wspólnota znaczy, że wszystko mamy wspólne. Innymi słowy, małżonkowie mogą wyznać: „Wszystko moje jest twoje i wszystko twoje jest moje”. Wszystko wspólne! Nie wystarczy, że jest to jedynie wspólnota majątkowa, wspólnota odpowiedzialności wychowawczej albo tylko wspólnota na płaszczyźnie seksualnej. To musi być wspólnota całego życia, a więc obejmować wszystko. Ma to być wspólnota troski, pracy i życia małżeńskiego, ale również wspólnota życia duchowego. W świeckim życiu najbardziej banalna sytuacja wymaga całościowej realizacji projektu. Jeśli np. wysyła się stronę internetową na serwer, to wszystko musi przejść. Nawet, gdy nie przejdzie jedna jedyna informacja, to strona jest w nieładzie - nie funkcjonuje. Tak samo w tym wielkim i jednym z najistotniejszych projektów, jakim jest małżeństwo, jeśli nie mamy wspólnoty całego życia, to wszystko jest w nieładzie i nie funkcjonuje. Nie funkcjonuje, dlatego że to wszystko, co niby mamy wspólnego, to nie jest wspólne tak jak być powinno i tak, jak by być mogło. Wracając do przykładu, jeżeli coś ze strony internetowej nie przejdzie na serwer, to pewne rzeczy nie funkcjonują albo funkcjonują z większym trudem. Wprawdzie okienko na ekranie monitora się otwiera, ale otwiera się wolniej, dłużej, pokazuje się wykrzywione, niejasne. Tak samo w naszym życiu różne okienka otwierają się wolniej, dłużej, wykrzywione i niejasne. Tak jak jest ważne, żeby miłować Boga całym sercem, tak samo jest ważne, żeby budować wspólnotę całego życia. Do tego trzeba najpierw mieć odwagę, gdyż na pewno nie całe nasze życie jest piękne, łatwe czy bezproblemowe. My zaś nie możemy budować naszej jedności na półprawdach. Tak samo nasze rozmowy i rozwiązania problemów nie mogą opierać się na półprawdach, czyli na tym, co wprawdzie piękne, wielkie i wygodne dla nas, ale z Bożego punktu widzenia nieprawdziwe bądź prawdziwe jedynie po części.

- Katechizm powiada, że małżonkowie - o czym rozmawialiśmy w ubiegłym tygodniu - tworzą ze sobą wspólnotę całego życia.

- No właśnie, życia, a więc nie tylko działania czy pracy, ale tego, co najbardziej podstawowe. Czasami narzekamy, że nie mamy czasu, by dzielić się ze sobą naszym życiem czy wiarą. To prawda. Czasu mamy niewiele. Naszym błędem jest jednak to, że niejako za każdym razem rozpoczynamy to dzielenie się od nowa. Powiedziałbym, że np. są dwa sposoby przygotowania ołtarza do celebracji. Można za każdym razem chować świece, a mszał wynosić do zakrystii, ale można też zostawić to na ołtarzu. Podobnie w życiu małżeńskim trzeba wyrobić sobie nawyk pozostawania ze sobą w ciągłym kontakcie. Wtedy wystarczą dwa słowa czy spojrzenie. Dzielenie się sercem i codziennym życiem nie może być w naszym życiu wydarzeniem nadzwyczajnym, czymś od święta. To musi być codzienność. Jeżeli światło można tak szybko zaświecić, to dlatego, że przewody w ścianach są wciąż obecne. Wystarczy nacisnąć przycisk i świeci. A jeżeli od dwóch dni nie można podłączyć mikrofonu, to problem właśnie w tym, że przewody są zdemontowane. W naszym życiu małżeńskim często są zdemontowane przewody. Za każdym razem musimy je zakładać, a to strata czasu. Po prostu musimy każdą chwilę wykorzystać na to, by okazywać swoją miłość i opowiadać o tym, kto czym żyje w danym momencie.

- Skąd mieć pewność, że te przewody dobrze przewodzą? Przecież często zdarza się tak, że małżonkowie żyją w głębokim przeświadczeniu o tym, że wiedzą o sobie wszystko, a nagle zdarza się coś, co odsłania bolesną, nieznaną prawdę...

- Pytanie sprawdzające: Czy potrafiłabyś powiedzieć, czym godzinę temu żył twój mąż? Czy potrafiłbyś powiedzieć, czym aktualnie żyje twoja żona? Jeśli nie, to źle. Jeśli nie, to znaczy, że nie ma między wami komunii małżeńskiej. Znać odpowiedź na te pytania, to nie jest sztuka dla sztuki ani troska dla troski. Przecież, gdy za pół godziny usiądziemy przy stole, co powiesz współmałżonkowi, jeśli nie wiesz, czym on aktualnie żyje? Skąd będziemy wiedzieli, jak zareagować na zachowanie męża czy żony, jeśli nie wiemy, czym oni teraz żyją? Jeżeli w tym momencie żona czy mąż przeżywa smutek, a my o tym nie wiemy, to tym samym nie możemy się do tego konkretnego smutku ustosunkować. W konsekwencji oznacza to, że współmałżonek będzie musiał przeżywać to w samotności. Tylko, dlatego w samotności, że my nie wiemy, co przeżywa! Bez tego zrozumienia, wszystkie gesty i słowa to środki zastępcze. Powiedzmy, że ją przytulisz, ale czy w danym momencie akurat to jest najistotniejsze? Trzeba zawsze - jak mówiła Benedetta Bianchi Porro - kochać, to znaczy mieszkać w drugim i pozwolić drugiemu mieszkać w nas. Pięknym, zewnętrznym znakiem przeżywania komunii małżeńskiej jest to, gdy ludzie trzymają się za ręce bądź pod ręce. Wtedy mamy możliwość czuć, co czuje druga osoba i wiedzieć, jak w danym momencie druga osoba reaguje. Trzymając się za ręce czy tuląc się do siebie, czujemy drugą osobę. To jest chyba najtrafniejsze wyrażenie. O to właśnie chodzi, abyśmy czuli naszą żonę czy męża, i to nie tylko naszym ciałem i naszym sercem, ale również, abyśmy naszą duszą czuli ich duszę. Wtedy jest jedność między nami.