Reklama

Warszawa nie oszczędza na zdrowiu, bezpieczeństwie i edukacji

Niedziela warszawska 39/2004

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Z Lechem Kaczyńskim, Prezydentem Miasta Stołecznego Warszawy, rozmawia Irena Świerdzewska

Irena Świerdzewska: - Diecezja warszawsko-praska ma nowego Biskupa Ordynariusza. Jak Pan Prezydent widzi współpracę władz miejskich z władzami kościelnymi, bo przecież jedne i drugie troszczą się o tych samych ludzi?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Lech Kaczyński: - Sądzę, że bardzo dobrze współpracujemy ze stroną kościelną. Dotychczas miałem więcej kontaktów z biskupem prawobrzeżnej Warszawy, z Prymasem Polski kard. Józefem Glempem. Stykałem się też z bp. Kazimierzem Romaniukiem. Nowego biskupa warszawskiej Pragi abp. Sławoja Leszka Głódzia znam z czasów, gdy był Biskupem Polowym. Mam nadzieję, że nasza współpraca będzie się układać jak najlepiej.

- Czy Warszawa podobnie jak niektóre miasta w Polsce ograniczy handel w niedzielę?

Reklama

- Weźmiemy pod uwagę wyniki sondaży przeprowadzanych wśród mieszkańców stolicy. Ich wyniki uwzględni Rada Warszawy i podejmie stosowną uchwałę.
Niepokoi mnie natomiast sytuacja pracowników hipermarketów, których prawa są nagminnie łamane. Jako prawnik - specjalista od prawa pracy - oczekiwałbym bardziej stanowczych działań ze strony Państwowej Inspekcji Pracy. To wymaga przyznania jej większych uprawnień i możliwości nakładania dotkliwych kar na pracodawców.
Jako prezydent Warszawy nie mogę być nadzorcą stosunków pracy, staram się natomiast dbać o interes mieszkańców. Zakazałem budowy nowych supermarketów w centrum miasta. Niektóre firmy już to zrozumiały i lokalizują budownictwo mieszkaniowe na miejscu, gdzie chciały stawiać supermarkety. W rozmowach z ambasadorami innych krajów zapraszam duże firmy do inwestowania w Warszawie, z jednym wyjątkiem - nie mogą to być sieci hipermarketów.

- Z czego jest Pan najmniej zadowolony w rządzeniu miastem?

- Dążymy do tego, by urząd działał sprawnie i był przyjazny dla mieszkańców. Obecnie jest dużo lepiej niż przed rokiem. Staramy się poprawiać wszelkie niedociągnięcia. Nie ułatwia nam działania nowa ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym. W tej chwili przygotowanie inwestycji trwa dwa razy dłużej niż jej realizacja. To już jest dobry wynik, ponieważ zwykle przygotowanie do inwestycji trwa trzy razy dłużej w stosunku do jej wykonania. Zakładam, że w połowie przyszłego roku Warszawa będzie już odczuwalnie sprawniej funkcjonującym miastem, dobrze działającą spółką inwestycyjną.

- Tymczasem miasto inwestuje w profilaktykę zdrowotną: szczepienia dla starszych przeciwko grypie, dla dzieci przeciwko żółtaczce, finansowanie badań kobietom ciężarnym. Dlaczego podjął Pana takie decyzje?

Reklama

- Po prostu uważam, że pomoc miasta w tej dziedzinie jest niezbędna i bardzo ważna. Staramy się nadrobić wieloletnie zaniedbania. Osoby po 65. roku życia narażone są bardziej na różnego rodzaju choroby niż osoby w sile wieku. Tymczasem emerytury mają dość niskie w stosunku do przeciętnych pensji. Dlatego zorganizowaliśmy akcję bezpłatnych szczepień dla osób starszych. Może dzięki niej uda się im uniknąć zachorowań, ciężkich powikłań i kosztownego leczenia.
Zauważam też na przykładzie Warszawy poważny kryzys rodziny. W mieście, które ma 1,8 mln mieszkańców w tym roku do pierwszej klasy szkoły podstawowej poszło zaledwie 11 522 dzieci! Z przerażeniem obserwuję, jak zmniejsza się przyrost naturalny.
Szkoły mają obowiązek rozszerzyć funkcje opiekuńcze, by pomóc rodzicom, zwłaszcza rodzinom wielodzietnym. Szkoły będą opiekować się dziećmi do godz. 18.00. W oświatę zainwestowaliśmy ogromne pieniądze. Nakłady na ten cel w Warszawie są nieporównywalnie większe niż w innych miastach. Podwyższyliśmy też płace nauczycielom.
Chcemy pomóc kobietom spodziewającym się dziecka. Sfinansujemy im badania, za które dotychczas musiały płacić. Może w ten sposób ułatwimy im decyzję o macierzyństwie. Wykrycie w odpowiednim czasie choroby umożliwia też zapobieganie groźnym powikłaniom. Te wszystkie działania uważam za obowiązek władzy publicznej.

- Na co mieszkańcy miasta mogą liczyć w dziedzinie kultury?

- O około 40% zwiększyliśmy środki na kulturę. Przygotowany jest program czytelniczy, chcemy przejąć bibliotekę PAN-u. Wkrótce ruszy program aktywizacji domów kultury, m.in. podpisaliśmy porozumienie z Bogusławem Lindą odnośnie tworzenia kółek teatralnych. Staramy się wspierać kulturę na różnych poziomach. Przejęliśmy festiwal beethovenowski, wsparcie dla „Warszawskiej Jesieni” ze strony miasta jest na poziomie ponad 3-krotnie wyższym niż w zeszłym roku i 5-krotnie wyższym niż było w poprzedniej kadencji. Tworzenie Muzeum Powstania Warszawskiego także zalicza się do wydatków na kulturę. Rozpoczniemy akcję budowy Muzeum Socjalizmu, w jedynym budynku, który się do tego nadaje - w podziemiach PKiN. Promujemy w mieście różnego rodzaju festiwale - Gombrowiczowski, Herbertowski. Przeznaczyliśmy znaczne środki dla Teatru Dramatycznego na dofinansowanie Festiwalu Festiwali.

- Duże fundusze zarezerwowane są na rzecz oświaty, sporo na profilaktykę zdrowotną, a miejskie inwestycje przeżywają stagnację...

Reklama

- Warszawa jest miastem, o którym zawsze da się powiedzieć, iż można inwestować więcej. Proces inwestycyjny od strony prawnej jest w Polsce bardzo skomplikowany i w rzeczywistości okazuje się, że nie jest łatwo wydać zaplanowane sumy. Wcześniej nie zawsze liczono się z prawem. Przykładem tego mogą być problemy, które wynikły przy budowie Złotych Tarasów. Wydając w 1998 r. zezwolenie na tę inwestycję, nie uwzględniono opinii ekologów, jak się potem zresztą okazało ekoterrorystów.
Trzeba fundusze kierować na cele pożyteczne z punktu widzenia publicznego, a więc bezpieczeństwo, zdrowie, oświatę, kulturę, pomoc społeczną. Nie znaczy to, że te dziedziny wspieramy kosztem zaniechania inwestycji. W tym roku na inwestycje wydamy 1,4 mld zł, a więc nieporównywalnie więcej niż w roku 2003.
Chcę pokazać, że nie musi dochodzić do niedoboru funduszy np. na oświatę. Należy gospodarować tak, żeby pieniędzy nie marnotrawić i wydawać je racjonalnie, mając zawsze na uwadze interes mieszkańców. Bardzo duża część inwestycji w stolicy to budowa i remonty dróg. Doprowadziliśmy tu do istotnej zmiany relacji w wydatkach. Stąd mamy pieniądze na finansowanie innych dziedzin.

- Istnieje możliwość uzyskania dotacji na inwestycje z funduszy Unii Europejskiej. Tymczasem Warszawa, spośród innych miast, złożyła najmniej projektów...

- Złożyliśmy projekty na znaczną sumę pieniędzy. Z jednego istotnego powodu nie zdążyliśmy przygotować projektu podstawowego, obliczonego na 78 mln euro. Z Ministerstwa Gospodarki bez przerwy informowano nas, że należy przygotowywać projekty na sumę 15-20 mln euro. Potem kwotę tę określono na 40 mln euro, w rzeczywistości okazało się, że może ona wynosić ok. 100 mln euro. W sensie formalnym wprowadzono nas więc w błąd. Wyznaczono kolejny termin składania projektów na 30 października br. Będziemy gotowi z kolejnym projektem wartym 90 mln euro, doliczając przygotowany wcześniej - łączna kwota wszystkich to ponad 100 mln euro.
Trzeba pamiętać, że do podziału jest 168 mln zł, a chętnych jest 7 podmiotów. Przewiduję, że nie dostaniemy 100 mln euro, ale będziemy największym udziałowcem.

- Na co Warszawa złoży projekty?

- Pierwszy z nich to dofinansowanie budowy linii metra na 78 mln euro. Kolejny to budowa centrum komunikacyjnego w północnej części Warszawy, w okolicy Huty Lucchinii. Cieszę się, bo jest to mój autorski projekt. W okolicy Huty kończy się metro i stamtąd będzie ruszał „szybki tramwaj” na drugą stronę Wisły przez most Północny. Z drugiej strony centrum będzie „szybki tramwaj” w stronę Bemowa, na budowę czego złożyliśmy już projekt wcześniej. W ten sposób zamkną się linie komunikacyjne na północy Warszawy.
Są także plany związane z budową parkingów przy metrze. Kolejny, gotowy już projekt „szybkiego tramwaju” z ul. Banacha na Ochocie do ronda Wiatraczna wymaga dyskusji. Trzeba się jeszcze zastanowić, czy to rozwiązanie istotnie polepszy komunikację. Projekt będzie kosztował 90 mln euro.
Wszystkie te plany mieszczą się w zakresie jednej strategii, kolejny wiąże się z budową odcinków Trasy Siekierkowskiej. Przy staraniu się o dotacje na ten projekt na przeszkodzie stoi kwestia wykupu działek. Instytucje UE wymagają prawa własności do całej ziemi. W Warszawie nie jest to proste. Wystarczy jeden protest, a wykup się opóźnia.
Unijne dotacje będą wykorzystane na renowację stołecznych jezdni, Traktu Królewskiego, Krakowskiego Przedmieścia. Zaplanowaną mamy także rewitalizację parków, pierwszy będzie Park Żeromskiego na Żoliborzu. Chcemy szczególnie zadbać o miejską zieleń. Na wielką skalę wydawane są fundusze z dotacji na ochronę środowiska. Nieprawdą jest więc, że stolica nie korzysta z funduszy unijnych.

- Dziękuję za rozmowę.

2004-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Nowe informacje o życiu siostry Łucji, uczestniczki objawień fatimskich

2025-09-30 19:10

[ TEMATY ]

objawienia fatimskie

nowe informacje

siostra Łucja

Coimbra – Muzeum S. Łucji/ zdjęcia: Grażyna Kołek

Na rynku wydawniczym w Portugalii pojawiły się dwie publikacje zawierające wspomnienia siostry Łucji dos Santos, karmelitanki bosej, która była jedną z trojga uczestników objawień maryjnych w Fatimie trwających pomiędzy 13 maja i 13 października 1917 roku.

Jedną z nowości jest książka autorstwa siostry Ângeli Coelho, wicepostulatorki procesu beatyfikacyjnego portugalskiej wizjonerki, zatytułowana „Viver na Luz de Deus” (Żyjąc w Bożym świetle). Publikacja, której współautorem jest francuski karmelita bosy o. François Marie Léthel, została wydana przez Edições Carmelo. Rzuca ona nowe światło na życie siostry Łucji.
CZYTAJ DALEJ

Realizm duchowy św. Teresy od Dzieciątka Jezus

Niedziela Ogólnopolska 28/2005

[ TEMATY ]

święta

pl.wikipedia.org

Wielką zasługą św. Teresy jest powrót do ewangelicznego rozumienia miłości do Boga. Niewłaściwe rozumienie świętości popycha nas w stronę dwóch pokus. Pierwsza - sprowadza się do tego, iż kojarzymy świętość z nadzwyczajnymi przeżyciami. Druga - polega na tym, że pragniemy naśladować jakiegoś świętego, zapominając o tym, kim sami jesteśmy. Można do tego dołączyć jeszcze jedną pokusę - czekanie na szczególną okazję do kochania Boga. Ulegając tym pokusom, często usprawiedliwiamy swój brak dążenia do świętości szczególnie trudnymi okolicznościami, w których przyszło nam żyć, lub zbyt wielkimi - w naszym rozumieniu - normami, jakie należałoby spełnić, sądząc, iż świętość jest czymś innym aniżeli nauką wyrażoną w Ewangelii. Teresa nie znajdowała w sobie dość siły, aby iść drogą wielkich pokutników czy też drogą świętych pełniących wielkie czyny. Teresa odkrywa własną, w pełni ewangeliczną drogę do świętości. Jej pierwsze odkrycie dotyczy czasu: nie powinniśmy odsuwać naszego kochania Boga na jakąś nawet najbliższą przyszłość. Któraś z sióstr w klasztorze w Lisieux „oszczędzała” siły na męczeństwo, które notabene nigdy się nie spełniło. Dla Teresy moment kochania Boga jest tylko teraz. Ona nie zastanawia się nad przyszłością, gdyż może się czasami wydawać zbyt odległa lub zbyt trudna. Teraz jest jej ofiarowane i tylko w tym momencie ma możliwość kochania Boga. Przyszłość może nie nadejść. „Dobry Bóg chce, bym zdała się na Niego jak maleńkie dziecko, które martwi się o to, co z nim będzie jutro”. Czasami myśl o wielu podobnych zmaganiach w przyszłości nie pozwala nam teraz dać całego siebie. Zatem właśnie chwila obecna i tylko ta chwila się liczy. Łaska ofiarowania czegoś Bogu lub przezwyciężenia jakiejś pokusy jest mi dana teraz, na tę chwilę. W chwili wielkiego duchowego cierpienia Teresa pisze: „Cierpię tylko chwilę. Jedynie myśląc o przeszłości i o przyszłości, dochodzi się do zniechęcenia i rozpaczy”. Rozważanie, czy w przyszłości podołam podobnym wyzwaniom, jest brakiem zdania się na Boga, który mnie teraz wspomaga. „By kochać Cię, Panie, tę chwilę mam tylko, ten dzień dzisiejszy jedynie” - pisze Teresa. Jest to pierwsza cecha realizmu jej ducha - realizmu ewangelicznego, gdyż Chrystus mówi nieustannie o gotowości i czuwaniu. Ten, kto zaniedbuje teraźniejszość, nie czuwa, bo nie jest gotowy. Wkłada natomiast energię w marzenia, a nie w to, co teraz jest możliwe do spełnienia. Chrystus przychodzi z miłością teraz. To skoncentrowanie się na teraźniejszości pozwala Teresie dostrzec wszystkie możliwe okazje do kochania oraz wykorzystać je. Do tego jednak potrzebne jest spojrzenie nacechowane wiarą, iż ten moment jest darowany mi przez Boga, aby Go teraz, w tej sytuacji kochać. Nawet gdy sytuacja obecna jawi się w bardzo ciemnych barwach, Teresa nie traci nadziei. „Słowa Hioba: Nawet gdybyś mnie zabił, będę ufał Tobie, zachwycały mnie od dzieciństwa. Trzeba mi jednak było wiele czasu, aby dojść do takiego stopnia zawierzenia. Teraz do niego doszłam” - napisze dopiero pod koniec życia. Teresa poznaje, że wielkość czynu nie zależy od tego, co robimy, ale zależy od tego, ile w nim kochamy. „Nie mając wprawy w praktykowaniu wielkich cnót, przykładałam się w sposób szczególny do tych małych; lubiłam więc składać płaszcze pozostawione przez siostry i oddawać im przeróżne małe usługi, na jakie mnie było stać”. Jeśli spojrzeć na komentarz Chrystusa odnośnie do tych, którzy wrzucali pieniądze do skarbony w świątyni, to właśnie w tym kontekście możemy uchwycić zamysł Teresy. Nie jest ważne, ile wrzucimy do tej skarbony, bo uczynek na zewnątrz może wydawać się wielki, ale cała wartość uczynku zależy od tego, ile on nas kosztuje. Zatem należy przełamywać swoją wolę, gdyż to jest największą ofiarą. Przezwyciężając miłość własną, w całości oddajemy się Bogu. Były chwile, gdy Teresa chciała ofiarować Bogu jakieś fizyczne umartwienia. Taki rodzaj praktyk był w czasach Teresy dość powszechny. Jednak szybko się przekonała, że nie pozwala jej na to zdrowie. Było to dla niej bardzo ważne odkrycie, gdyż utwierdziło ją w przekonaniu, że nie trzeba wiele, aby się Bogu podobać. „Dane mi było również umiłowanie pokuty; nic jednak nie było mi dozwolone, by je zaspokoić. Jedyne umartwienia, na jakie się zgadzano, polegały na umartwianiu mojej miłości własnej, co zresztą było dla mnie bardziej pożyteczne niż umartwienia cielesne”. Teresa nie wymyślała sobie jakichś ofiar. Jej zadaniem było wykorzystanie tego, co życie jej przyniosło. Umiejętność docenienia chwili, odkrycia, że wszystko jest do ofiarowania - tego uczy nas Teresa. My sami albo narzekamy na trudny los i marnujemy okazję do ofiarowania czegoś trudnego Bogu, albo czynimy coś zewnętrznie dobrego, ale tylko z wygody, aby się komuś nie narazić lub dla uniknięcia wyrzutów sumienia. Intencja - to jest cały klucz Teresy do świętości. Jak wyznaje, w swoim życiu niczego Chrystusowi nie odmówiła, tzn. że widziała wszystkie okazje do czynienia dobra jako momenty wyznawania swojej miłości. Inną cechą, która przybliża ją do nas, jest naturalność jej modlitwy. Teresa od Dzieciątka Jezus, która jest córką duchową św. Teresy od Jezusa, jest jej przeciwieństwem odnośnie do szczególnych łask na modlitwie. Złożyła nawet z tych łask ofiarę, bo czuła, że w nich można szukać siebie. Jej życie modlitwy było często bardzo marne, gdyż zdarzało się jej zasypiać na modlitwie. Po przyjęciu Komunii św. zamiast rozmawiać z Bogiem, spała. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że nie potrafiła inaczej. Ważny jest fakt, iż nie martwiła się za bardzo swoją nieumiejętnością modlenia się. Wierzyła, że i z takiej modlitwy Chrystus jest zadowolony, gdyż ona nie może Mu ofiarować nic więcej poza swoją słabością. Aby się przekonać, jak daleko lub jak blisko jesteśmy przyjmowania Ewangelii w całej jej głębi, zastanówmy się, jak podchodzimy do niechcianych prac, mniej wartościowych funkcji, momentów, gdy nie jesteśmy doceniani, a nawet oskarżani. Czy widzimy w tym okazję, aby to wszystko ofiarować Chrystusowi, czy też walczymy o to, aby postawić na swoim lub zwyczajnie zachować twarz? Jak postępujemy wobec osób, które są dla nas przykre? Czy je obgadujemy, czy też widzimy w tym okazję, aby im pomóc w drodze do Boga? Teresa powie, gdy nie może już przyjmować Komunii św. ze względu na zaawansowaną chorobę, że wszystko jest łaską. Czy każda trudna sytuacja, trudny człowiek jest dla mnie łaską?
CZYTAJ DALEJ

Lourdes: czy maryjna procesja trafi na listę UNESCO?

2025-10-01 08:23

[ TEMATY ]

Lourdes

Adobe Stock

Sanktuarium w Lourdes chce wpisać maryjną procesję z lampionami na listę niematerialnego dziedzictwa Francji. Nabożeństwo, które w sezonie pielgrzymkowym odbywa się tam każdego wieczoru, ma swoje odpowiedniki w maryjnych parafiach na całym świecie.

W Lourdes rozpoczyna się właśnie największe tegoroczne wydarzenie – pielgrzymka różańcowa z udziałem 17 tys. pielgrzymów ze wszystkich stron Francji. Możliwe, że wkrótce sanktuarium, które jest trzecim najliczniej odwiedzanym miejscem kultu na świecie, zyska nowe zainteresowanie także poza kręgiem wierzących. Wszystko za sprawą pomysłu, by wieczorną procesję z lampionami wpisać na listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję