Reklama

Felietony

Urodziny człowieka, nie baśni

Papież nie antagonizował. Uczył nas, że solidarność musi iść przed walką.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Maj, a wraz z nim tak wiele dat, zdarzeń, zróżnicowanych spraw. Uroczystości narodowe, kościelne, wiele wydarzeń natury rodzinnej, prywatnej. Komunie, święcenia kapłańskie, rocznice święceń. W splocie tego, co tak bardzo ludzkie, rodzinne, narodowe i patriotyczne – ta szczególna rocznica, do której się zbliżamy. Nie jubileuszowa, ale dla wielu zawsze wyjątkowa – rocznica urodzin Karola Wojtyły, św. Jana Pawła II.

Reklama

Niedawno, w trakcie surfowania po internecie, znalazłem pewien tekst opublikowany w ubiegłym roku na jednym z katolickich portali. Jego autor przedstawia papieża jako polską baśń. Pisze m.in.: „W papieskiej bajce Jana Pawła II prezentowano zarówno jako otwartego religijnie, potępiającego antysemityzm, dostrzegającego wady kapitalistycznego świata (choć ostatecznie nie negującego kapitalizmu), przywódcę, ale również jako obyczajowego konserwatystę i swojskiego bohatera. Stanowił figurę Polaka idealnego, łączącego w sobie wszystkie pożądane cechy. To zjednywało mu sympatię zarówno u liberalnej inteligencji, jak i dawało uwielbienie ze strony wiernych słuchaczy Radia Maryja. (...) Baśń papieska, jak każda baśń, nie była stuprocentowym wymysłem. Opierała się na faktach, choć znacząco je upraszczała. Buzowała sterydami idealizmu, okraszała wysokim poziomem emocjonalności, wyciszała to, co niekoniecznie do tego obrazu idealności pasowało”. Czytam te słowa naprawdę z namysłem. Czytam pod tekstem krótki biogram autora urodzonego w 1984 r. Rok wcześniej przyjmowałem święcenia kapłańskie, a w 1984 r. po raz pierwszy jako kapłan uczestniczyłem w papieskiej Mszy św. na poznańskich Łęgach Dębińskich. To była Msza św., podczas której po raz pierwszy papież na polskiej ziemi dokonał beatyfikacji polskiej zakonnicy. To była Msza św. naznaczona radością i niespełnieniem. Radością, bo papież był z nami, a niespełnieniem, bo chcieliśmy się spotkać z nim i – co ważne – on chciał się spotkać z nami pod poznańskimi krzyżami wyrażającymi solidarność Chrystusa z człowiekiem, solidarność w cierpieniu i nadziei, solidarność wyrażoną w zrywie poznańskiego Czerwca ’56. Ponieważ nie dane było nam się spotkać pod tymi krzyżami, poznaniacy przyszli na Łęgi z osobiście wykonanymi krzyżami w dłoniach, dwoma krzyżami złączonymi w całość. Tego doświadczenia nie mógł doznać autor tekstu o papieżu i baśni papieskiej. Nie mógł także przeżyć wydarzeń wcześniejszych ani wielu późniejszych. Nie przeżył pielgrzymek w 1979 i 1991 r. Ale on, autor, wie. On wie, że wydarzenia tamtego czasu stały się dla nas papieską baśnią. Nie jest ona co prawda 100-procentowym wymysłem, ale „znacząco upraszczającym fakty”.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Proces demitologizacji tej „baśni” albo deprecjonowania rzeczywistości rozpoczął się jakiś czas temu. Dziś stał się tak popularny, że próba oporu wobec tego procesu jest wręcz wyrazem niedostosowania. Nie wiem, na czym ma polegać upraszczanie, emocjonalność ponad racjonalnością, zwłaszcza „wyciszanie niewygodnych faktów”. Ale nie jest moją intencją polemizowanie z tym stanem rzeczy, a może raczej stanem umysłu. Moją intencją jest podzielenie się szczęściem przynależności do pokolenia, które doświadczyło cudu polskiego papieża. To szczęście płynie z przynależności, która sprawiała, że byliśmy i jesteśmy świadkami Świadka. Dramatem jest to, że nie potrafimy należycie o nim świadczyć. Nie potrafimy o nim opowiadać ani przekazywać tych doświadczeń, które były naszym udziałem. Nie potrafimy wydobyć z bogactwa myśli św. Jana Pawła II, z jego postawy i słów tego, co dzisiaj mogłoby być dla nas ratunkiem. Niedawno, gdy czytałem przemówienie z pl. Zwycięstwa z 1979 r. i komentarze do tego przemówienia, zwróciłem uwagę na to, że Jan Paweł II, mówiąc tak jednoznacznie o symbiozie dziejów narodowych i dziejów zbawienia, o symbiozie narodu polskiego i chrześcijaństwa, że „grając” – jak byśmy to dzisiaj powiedzieli – patriotyzmem, nie wykorzystywał tych treści do tworzenia podziałów i antagonizmów. W tym przemówieniu papież wspomniał o tym, że Paweł VI pragnął przybyć do Polski na obchody milenijne. Chyba każdy ze zgromadzonych na placu wiedział, dlaczego to pragnienie zostało niespełnione. Ale ani razu z papieskich ust nie padło słowo, że nie zostało ono spełnione za sprawą ówczesnych władz, nie pozwolił na to panujący ustrój...

Papież nie antagonizował. Uczył nas, że solidarność musi iść przed walką. Uczył nas wielu innych spraw, wartości, postaw. Te słowa i ta nauka były dla mojego pokolenia objawieniem. Dawały siłę i nadzieję. Stworzyły pragnienia. Były nie baśnią, ale programem życia.

2024-05-07 08:46

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Pamięć i Tożsamość

Wśród nas, katolików w Polsce, zanika świadomość wielkiego dziedzictwa św. Jana Pawła II i bł. Stefana Wyszyńskiego.

Ksiądz Raymond J. de Souza jest proboszczem kościoła Holy Cross w Kemptville w Ontario, jak również wykładowcą w Massey College na University of Toronto. Jest także publicystą poczytnych portali amerykańskich. W jednym z nich na początku bieżącego roku, tuż po otwarciu Drzwi Świętych w Rzymie, co zainaugurowało Rok Jubileuszowy, napisał: „Wraz z rozpoczęciem Jubileuszu 2025 dziedzictwo dwóch wielkich milenijnych duchownych przygotowało Kościół na «Wielki Jubileusz Roku 2033», który jest już na horyzoncie. Milenijny prymas, bł. Stefan Wyszyński, i milenijny papież, św. Jan Paweł Wielki, wnieśli do Kościoła powszechnego polskie poczucie Opatrzności w historii”. W tym samym artykule przypomniał, że prymas „Wyszyński zaproponował «Wielką Nowennę»: 9 lat ewangelizacji, katechezy i formacji, aby przygotować się na rok 1966, kiedy cała Polska miała ponownie złożyć śluby chrzcielne. Przesłanie było jasne: Polska była krajem chrześcijańskim, bez względu na ateizm panującego reżimu. Jej wiara katolicka miała zostać odnowiona podczas Wielkiej Nowenny; opór kulturowy miał być obroną narodu polskiego przed narzuconym przez Sowietów reżimem”. Ksiądz Raymond J. de Souza w swoich tekstach proponuje, by postacie i dziedzictwo „dwóch wielkich milenijnych duchownych” stanowiły znaki nadziei na drodze, którą przechodzi Kościół od 2025 r., a więc Roku Jubileuszu i roku nadziei, do roku Wielkiego Jubileuszu Odkupienia. Wskazuje, że wielkie programy duszpasterskie, wielka odwaga wiary, wielkie świadectwa życia obu wielkich Polaków stanowią bezcenne dziedzictwo całego Kościoła, a zarazem wielki program życia wiarą w tym marnym czasie.
CZYTAJ DALEJ

Watykan: kard. Parolin ujawnia motywy wyboru Leona XIV

„Wysłuchaliśmy głosu Ducha Świętego, aby wybrać człowieka przeznaczonego do przewodzenia Kościołowi powszechnemu, następcę Piotra, biskupa Rzymu” Tymi słowami rozpoczyna się przedmowa kardynała Pietro Parolina, do książki „Leone XIV. La via disarmata e disarmante” („Leon XIV. Droga nieuzbrojona i rozbrajająca”), opublikowanej dzisiaj przez wydawnictwo San Paolo i napisanej przez włoskiego dziennikarza Antonio Preziosi.

Sekretarz Stanu Stolicy Apostolskiej przywołuje atmosferę konklawe i pierwsze chwile nowego pontyfikatu: „Długie i gorące oklaski towarzyszyły słowom, którymi kardynał Robert Francis Prevost przyjął kanoniczny wybór na Stolicę Piotrową. Była to chwila intensywna, wręcz dramatyczna, jeśli pomyśleć o ciężarze, jaki spoczął na barkach jednego człowieka” - wspomina. Kard. Parolin opisuje Leona XIV jako człowieka o spokojnej twarzy, o jasnym i silnym stylu, uważnego na wszystkich i zdolnego do zaoferowania rozwiązań wyważonych, pełnych szacunku”. Kardynał kończy, wyrażając nadzieję, że „Kościół będzie każdego dnia coraz bardziej jaśniał jako świadek miłości Boga”.
CZYTAJ DALEJ

Przeprowadza nas przez nasze cierpienia

2025-05-22 21:19

Marzena Cyfert

Podczas nabożeństwa ku czci św. Rity w parafii św. Stanisława Kostki we Wrocławiu

Podczas nabożeństwa ku czci św. Rity w parafii św. Stanisława Kostki we Wrocławiu

W liturgiczne wspomnienie św. Rity z Cascii jej czciciele w wielu miejscach zbierają się na wspólnej modlitwie, przynosząc swoje prośby i obdarowując świętą różami.

Tak było dzisiaj m.in. w parafii św. Stanisława Kostki we Wrocławiu, gdzie kult świętej propaguje niestrudzenie ks. Krzysztof Głuszko. – Od 22 lutego br. wprowadziliśmy nabożeństwo do św. Rity. Frekwencję na nim mamy bardzo dużą. Chciałbym ten kult do św. Rity coraz bardziej rozwijać. Mamy już piękną figurę świętej, ufundowaną przez wiernych, którą osobiście przywiozłem z Płocka. Chcemy też sprowadzić relikwie św. Rity – mówi ks. Krzysztof i zapowiada parafialną pielgrzymkę do Cascii.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję