Aby osadzić świecę w ogromnym lichtarzach przed ołtarzem głównym bazyliki w Krzeszowie, trzeba wejść na drabinę. – A i tak trudno dosięgnąć ich górnych części – mówi Rafał Bijak z obsługi bazyliki.
Oba lichtarze można zobaczyć właśnie we Wrocławiu na wystawie Szaleństwo rokoka! Tu dopiero widać, jak są duże. W Krzeszowie, w bazylice, giną przy ołtarzu głównym, co daje wyobrażenie o tym, jak jest wielki.
W muzeum
Szaleństwo rokoka! to prezent jakie Muzeum Narodowe we Wrocławiu sprawiło sobie z okazji 75-lecia. To pierwsze podejście do tego tematu w dziejach muzealnictwa wrocławskiego. „Celem wystawy jest pokazanie do tej pory niedostrzegalnego, niedocenianego i pomijanego zjawiska w sztuce regionu, demonstracja zmian stylistycznych, które miały miejsce na Śląsku od lat 30. po schyłek XVIII w. oraz przypomnienie ponownej fascynacji w XIX w. i początków naszego stulecia, a wreszcie szukanie odpowiedzi na pytanie, czy ta stylistyka interesuje i fascynuje współczesnych?” – piszą organizatorzy.
Pokazano ponad pół tysiąca eksponatów, m.in. obrazy, rzeźby, meble, oryginalne ubiory, porcelanę, kamionkę bolesławiecką, szkło, grafiki, a nawet całe wyposażenie kaplicy z prywatnego pałacu w Konarach. Z Krzeszowa, z bazyliki, wypożyczono oprócz obu wielkich lichtarzy dwa ogromne anioły-kropielnice, obraz ołtarzowy, cztery rzeźby ołtarzowe, monstrancję i relikwiarze. Z sąsiadującego z bazyliką kościoła św. Józefa wypożyczono zaś nastawę ołtarza bocznego. Wkład w sukces wystawy mają też krzeszowskie siostry benedyktynki, które udostępniły rysunek przedstawiający św. Annę.
Rokoko
Reklama
Sacrum budzi ogromne zainteresowanie zwiedzających, choć poświęcono mu tylko dwie sale, co nie powinno dziwić, gdyż rokoko kojarzy się głównie z dekoracyjną sztuką dworską. Rozwinęło się we Francji i przeniknęło na bodaj na wszystkie dwory. Na Dolnym Śląsku rzecznikiem nowego stylu był protestancki król Prus Fryderyk II. Zdobył ten region w wyniku militarnego podboju, w wyniku czego utracili go austriaccy Habsburgowie. Dla katolików była to tragedia. Klasztory obłożone zostały tak dużymi podatkami, że zatrzymało to ich rozwój.
Związki Śląska z monarchią Habsburgów, którzy rządzili imperium tak rozległym, że – jak mówiono – nie zachodzi nad nim nigdy słońce, a następnie z Prusami Fryderyka II hołdującemu francuszczyźnie, spowodowały, że tutejsze pałace, zamki, kościoły i domy bogatych mieszczan, zapełniły się rokokowymi dziełami najwyższych lotów. Zachowała się niewielka część tego dziedzictwa, gdyż po II wojnie światowej wiele pałaców obróciło się w ruinę. To, co dało się uratować z wyposażenia, przechowuje m.in. wrocławskie Muzeum Narodowe. Bez tego organizacja tak reprezentatywnej wystawy o rokoku, jaką możemy oglądać w Pawilonie Czterech Kopuł obok Hali Stulecia, byłaby niemożliwa.
Papież Jan Paweł II był apostołem miłosierdzia i człowiekiem głębokiej modlitwy – powiedział bp Stefan Cichy, administrator apostolski diecezji legnickiej podczas Mszy św. dziękczynnej za kanonizację Jana Pawła II i Jana XXIII, która została odprawiona w Krzeszowie w Niedzielę Miłosierdzia Bożego.
S. Maria Druch prowadzi rekolekcje i głosi konferencje na temat aniołów.
Historia, którą specjalnie dla was, Drodzy Czytelnicy,
dzieli się tu siostra Maria, dotyczy czasów jej dzieciństwa.
Jednak mocno utkwiła jej w pamięci i z pewnością miała
wpływ na późniejszy wybór drogi życiowej.
„Nie ma dzisiaj zakątka ziemi, nie ma człowieka ani takich
jego potrzeb, których by nie dosięgła ich (aniołów) uczynność
i opieka”. Wiecie, Drodzy Czytelnicy, kto jest autorem
tych słów? Wypowiedział je nieco już dziś zapomniany
arcybiskup mohylewski Wincenty Kluczyński, który założył
w Wilnie (w 1889 r.) żeńskie bezhabitowe zgromadzenie
zakonne – Siostry od Aniołów. Wspominam o tym nie
bez powodu, bo autorką kolejnego świadectwa jest siostra
Maria Druch z tego właśnie anielskiego zgromadzenia.
Historia, którą specjalnie dla was, Drodzy Czytelnicy,
dzieli się tu siostra Maria, dotyczy czasów jej dzieciństwa.
Jednak mocno utkwiła jej w pamięci i z pewnością miała
wpływ na późniejszy wybór drogi życiowej. Oddajemy zatem
jej głos.
„Miałam wtedy 13 lat. Spędzałam ferie zimowe u wujka.
Jego dom był położony nieopodal żwirowni. Latem kąpaliśmy
się w zalanych wykopach. Trzeba było uważać, ponieważ
już dwa metry od brzegu było tak głęboko, że nie
dało się złapać gruntu pod stopami. Zimą było to doskonałe
miejsce na spacery. Woda zamarzała, lód był bardzo
gruby, rybacy łowili ryby w przeręblach. Czułam się
tam bardzo bezpiecznie. W czasie jednego z takich moich
spacerów obeszłam dookoła wysepkę i znalazłam się
w zatoce, gdzie temperatura musiała być wyższa. Nagle
usłyszałam dźwięk… trtttttt. Zorientowałam się, że lód
pode mną pęka. Nie znałam wtedy zasady, że powinno
się położyć i wyczołgać z zagrożonego miejsca. Wpadłam
w panikę. Zrobiłam rzecz najgorszą z możliwych.
Zaczęłam szybko biec do oddalonego o około dziesięć
metrów brzegu. Lód pode mną się nie łamał, ale był rozmokły
i czułam, że im bliżej jestem celu, tym moje stopy
coraz głębiej się w niego zapadają.
Kiedy ostatecznie dotarłam do brzegu, serce chciało
ze mnie wyskoczyć. Byłam w szoku. Dopiero po dłuższej
chwili dotarło do mnie, co się wydarzyło. Według zasad
fizyki powinnam znajdować się w wodzie. Nie miałam
prawa dobiec do brzegu po rozmokłym lodzie, naciskając
na niego tak mocno. Wiem też, jak tam było głęboko –
nie biegłam po dnie pokrytym lodem. Pode mną były wielometrowe
otchłanie. Wtedy uznałam to za przypadek,
szczęście.
Różaniec jako sposobność do „podglądania Nieba”? Tak, ono daje nam się w nim zobaczyć.
Funkcję okien w murze odgradzającym naszą doczesność od komnat Bożego Królestwa pełnią święte ikony – pisane według specjalnych, surowo przestrzeganych kanonów, korzystające z wielowiekowych doświadczeń sztuki i mistyki. Farby ikon są nakładane pędzlami mnichów, ascetów, ludzi przygotowujących się do tego zadania przez długie posty i modlitwy. Patrzymy na ikonę, i nagle obraz staje się mistycznym okienkiem: „otwiera się” przed nami Niebo. Już nie patrzymy na farby, złocenia i kształty. Spoglądamy w głąb ikony. Patrzymy za nią. W wieczność.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
