Rodzinę spotkałam w Krakowie, gdzie odbierała statuetkę „Przyjaciel życia”, przyznawaną przez Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka. Doceniono ich jako cichych bohaterów. Wzruszyłam się filmem prezentującym nagrodzonych (można go obejrzeć na YouTubie: www.youtube.com/watch?v= q-s4nhdxk_U).

Państwo Witeccy mieszkają na warszawskim Ursynowie. Ich rodzinę stanowią: pierworodny Jan (student), 2 lata młodszy od niego Szymon, który urodził się z trisomią 21, licealista Jonatan, Jakub (także z trisomią 21), dla którego Witeccy są rodziną zastępczą, Noemi – uczennica szkoły podstawowej, i Estera, która urodziła się z zespołem Edwardsa i żyła 117 dni. W rozmowie z Martą i Andrzejem przyznałam, że chciałabym ich poznać w codziennych trudnych sytuacjach i dowiedzieć się, jak sobie radzą.

Kłótnie

Witeccy już przed ślubem ustalili, jak liczną będą rodziną i jak będzie miał na imię ich pierworodny. Zastanawiali się także nad tym, co będzie, gdy np. dziecko urodzi się chore. – W ramach przygotowań do sakramentu małżeństwa prowadzimy dwa z dziesięciu zaplanowanych spotkań dla narzeczonych, u których widzimy pod tym względem beztroskę – zauważa p. Marta i zwraca uwagę, że narzeczeni z reguły myślą, iż wszystko im się samo ułoży... – Takie ustalenia przygotowują przyszłych małżonków do wspólnego życia, uświadamiają, że może być różnie – przekonuje i dodaje: – Mówimy też narzeczonym, żeby pamiętali, by w pierwszych latach wspólnego życia nie podejmowali skrajnych decyzji, szczególnie o rozwodzie.

Znaleźli sposób na kłótnie. Głowa rodziny zapewnia, że się nie kłócą, a jego żona wyjaśnia: – Pamiętając o myśli z Księgi Przysłów, że miastem bez murów jest człowiek nieopanowany, staramy się powstrzymać emocje, gdy dochodzi do konfliktowej sytuacji, i nie mówić ostatniego słowa. Jeżeli mąż wybuchnie, to ja milczę. I na odwrót. Pani Marta przekonuje, że powstrzymywanie się od wzajemnego ranienia się słowami sprawia, iż potem łatwiej się dogadać.

Znacznie trudniej jest zapanować nad emocjami potomstwa. – Nie powiem, żeby się nie kłócili, tym bardziej że w jednym pokoju mieszka troje dzieci, a w drugim – dwoje, więc jest zagęszczenie i każde z nich walczy o swoje terytorium – przyznaje p. Marta. Dodaje, że najmłodsza latorośl musi braci zaczepiać, a oni nie pozostają jej dłużni. Rodzice mają świadomość, że sytuacja jest rozwojowa, ale jednocześnie są przekonani, iż trzeba postawić granice. Wyjaśniają: – Nie pozwalamy dzieciom wyzywać się nawzajem w jakikolwiek sposób, nie zgadzamy się na przyklejanie sobie etykietek i tłumaczymy, że problemy rozwiązuje się pokojowo.

Modlitwa

Witeccy przyznają, że ich dzieci miały obowiązki od najmłodszych lat, a z wiekiem otrzymują nowe zadania, na miarę swych możliwości. Są to z reguły prace związane z utrzymaniem porządku w ich mieszkaniu. – Dom, rodzina to najlepsze miejsca, gdzie dziecko w przyjaznej atmosferze może się uczyć szacunku i miłości do innych oraz obowiązkowości – przyznaje Andrzej Witecki i zauważa: – Jeśli dziecko ma wyrosnąć na świadomego swej roli człowieka, to gdzieś musi się tego nauczyć, a najlepszym środowiskiem jest rodzina.

Wspólnie się modlą. Chociaż – jak zaznaczają – gdy dzieciom przybywa lat, coraz trudniej zebrać je razem. – modlitwa jest kluczowa, to spotkanie, podczas którego możemy stanąć w prawdzie przed Bogiem – przekonuje p. Andrzej. Wtedy można, a nawet należy przeprosić, ale i wybaczyć. Podkreśla: – To także wspólne dziękowanie za przeżyty dzień, za wszystko, co się w nim wydarzyło, za dobro, którego się doświadczyło. W przypadku ich rodziny restrykcyjne wprowadzanie modlitwy nie zawsze przynosiło oczekiwane efekty. – U nas bardzo dobrze się sprawdza modlitwa przy gitarze, gdy razem gramy i śpiewamy – opowiada p. Marta i dodaje, że ustalili stałą godzinę wieczornej modlitwy, bez względu na to, w jakim są składzie.

Wsparcie

Z pewnymi oporami zapytałam, czy mają za sobą kryzysy małżeńskie. A gdy przyznali, że i owszem, poprosiłam, aby opowiedzieli, jak sobie z nimi poradzili. Pani Marta mówi, że najtrudniejsze było pojawienie się Kuby, dla którego stworzyli rodzinę zastępczą. Wspomina: – Uważałam, że skoro podjęliśmy decyzję o przyjęciu Kuby do rodziny, to powinnam wziąć odpowiedzialność na własne barki. Do dzisiaj pamiętam wspólnotowy wyjazd. Mieszkaliśmy w przyczepach, oczekiwałam na urodzenie Noemi, a z nami po raz pierwszy był Kuba. Każdy chciał do niego zagadać, pogłaskać go, a on wszystkiego się bał i cały czas był przy mnie. Potrafił mnie gryźć, bić. Było to bardzo trudne. Pani Marta zaznacza, że wtedy z pomocą przyszła jej Mariola Wołochowicz, która zauważyła problem. – Pamiętam, że powiedziałam, iż muszę sobie sama z tym poradzić, a ona stwierdziła, że człowiek, który nie prosi o pomoc, jest pyszny, a nie skromny – opowiada p. Marta i dodaje, że po tej rozmowie przyszła do wspólnoty i opowiedziała, co czuje, jak trudne jest to dla niej. I poprosiła o modlitwę w tej intencji.

Przyznaje, że miała wtedy także problem z dogadaniem się z mężem: – Kuba zupełnie inaczej traktował Andrzeja. Gdy mąż wracał z pracy, Kuba był uśmiechnięty, zadowolony, wyciągał do niego ręce. Andrzej podejrzewał, że ja, będąc w ciąży, mam różne nastroje, że przesadzam. Wtedy z kolei pomogli nam znajomi, którzy zachęcili nas do założenia rodziny zastępczej i sami przez wiele lat nią byli. To wtedy mój mąż usłyszał, że mogę mieć rację. Mężczyzna opowiedział, że wielokrotnie obserwował, jak odmiennie dzieci traktują mamę i tatę w rodzinie zastępczej. Dzięki temu p. Andrzej się przekonał, że żona nie przesadza, że to nie są ciążowe hormony. Witeccy zauważają, że takie wsparcie małżonków w konfliktowych sytuacjach jest bardzo cenne.

Zaufanie

W związku z rozpoczynającym się latem rodzina ma w planach zarówno wspólne dłuższe wyjazdy wakacyjne, jak i krótkie wypady poza Warszawę. – Możliwość bycia razem na pewno buduje relacje – przekonuje p. Andrzej i dodaje: – To czas na wyjścia, na gry, spotkania. Dla mnie to jest bardzo przyjemne, gdy możemy być razem i nigdzie nie muszę się spieszyć.

A Marta Witecka puentuje rozmowę: – Myśmy doświadczyli tego, że z Bogiem pokona się każdą trudność. Bo jeżeli wierzymy, że Bóg jest wszechmogący, jeżeli wyznajemy, że Jezus jest zwycięzcą, że jest Lwem Judy, to jak my możemy mówić, że nie podołamy? Podołamy, ale z Nim.