Trybunał niespełnionych nadziei

Według ustaleń „Niedzieli”, sędziowie chcą orzekać w sprawie aborcji eugenicznej, ale od 2 lat są blokowani przez prezes Trybunału Konstytucyjnego. Wraz z pierwszym posiedzeniem Sejmu 12 listopada br. wniosek 107 posłów złożony w poprzedniej kadencji Sejmu ulegnie dyskontynuacji. – Tu nie ma wątpliwości. Wszystkie wnioski poselskie i senackie są umarzane po zakończeniu kadencji Sejmu – mówi „Niedzieli” dr Marcin Olszówka z Katedry Prawa Konstytucyjnego Uczelni Łazarskiego.

Przyłębska broni aborcji

Oznacza to, że prawo posłów, które jest zapisane w konstytucji, zostanie skutecznie ograniczone przez celową blokadę w organizacji pracy sędziów w Trybunale Konstytucyjnym. Choć od kilkunastu miesięcy wszystkie dokumenty i projekt są gotowe, to prezes Julia Przyłębska ma narzędzia ustalania pracy sędziów i de facto to ona decyduje, która sprawa trafi na wokandę. Sędziowie wielokrotnie podejmowali próby pracy w trybunale nad tą najważniejszą sprawą, ale zawsze byli skutecznie blokowani przez prezes tego gremium. – To jest trudny czas dla nas w trybunale, bo cała sprawa wprost idzie w kierunku umorzenia – mówi jeden z naszych informatorów z Trybunału Konstytucyjnego.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Ustalenia „Niedzieli” o tym, że prezes Przyłębska celowo blokuje sprawę wniosku posłów, poruszyły opinię publiczną w Polsce. – Kwestia oceny konstytucyjności aborcji eugenicznej jest jednoznaczna, bo wynika nie tylko z orzeczenia z 1997 r., ale również z późniejszego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, potwierdzającego ochronę życia jako elementu państwa prawnego i rozstrzygania wszelkich wątpliwości na korzyść życia – mówi mec. Jerzy Kwaśniewski, prezes Instytutu na rzecz Kultury Prawnej „Ordo Iuris”. Jego zdaniem, stosowanie wybiegów proceduralnych, mających na celu umorzenie bardzo ważnej skargi wniesionej przez posłów, jest ograniczeniem ich konstytucyjnych uprawnień. – Ograniczenie konstytucyjnych praw posłów przez samą przewodniczącą TK jest gorszące zarówno dla nas, prawników, jak i dla zwykłych ludzi. Trudno zrozumieć, dlaczego prezes trybunału staje w obronie niekonstytucyjnej aborcji eugenicznej – dodaje mec. Kwaśniewski.

Dwa lata bierności

Za czasów rządów Lewicy, AWS i Platformy Obywatelskiej nigdy nie było takiej blokady prac Trybunału Konstytucyjnego w sprawach tzw. światopoglądowych. W 1997 r. prezes TK prof. Andrzej Zoll doprowadził do przełomowego orzeczenia trybunału po pięciu miesiącach od złożenia wniosku ws. aborcji. Tymczasem za kadencji prezes Julii Przyłębskiej sprawa praktycznie nie została ruszona po dwóch latach od złożenia wniosku. – Sytuację w Trybunale Konstytucyjnym oceniam jednoznacznie negatywnie, bo przecież jego rolą jest rzetelne wykonywanie obowiązków, a tego zabrakło. To bardzo trudna sytuacja nie tylko dla nas, posłów wnioskodawców, ale również dla tych, którzy nie wykonują swoich konstytucyjnych obowiązków – mówi poseł PiS Anna Siarkowska, która podpisała się pod wnioskiem ws. niekonstytucyjności aborcji eugenicznej.

Pod Trybunałem Konstytucyjnym konferencję prasową zwołali posłowie Konfederacji, którzy złożyli pismo do prezes TK z żądaniem wyznaczenia terminu rozprawy. Poseł Krzysztof Bosak poinformował, że jeśli Julia Przyłębska doprowadzi do umorzenia wniosku, to Konfederacja złoży wniosek takiej samej treści, aby „przymusić TK do rozpatrzenia tej sprawy”. – Zwłaszcza że mamy informację, iż są w TK sędziowie, którzy chcą rozpoznać tę sprawę i mają już projekty orzeczeń, a ich praca jest blokowana administracyjnie – powiedział Bosak.

Druga rocznica

Wniosek ws. stwierdzenia niekonstytucyjności aborcji eugenicznej trafił do Trybunału 27 październiku 2017 r. Początkowo prezes TK chętnie wypowiadała się na jego temat. – Na pewno nie będzie nieuzasadnionych opóźnień. Apeluję do opinii publicznej, aby spokojnie oczekiwać na rozstrzygnięcie. Nadmierne emocje w takich sprawach zawsze przeszkadzają – mówiła Julia Przyłębska w 2017 r.

Od tamtej pory brak jest jakichkolwiek śladów pracy trybunału nad tą sprawą, choć sędziowie mają komplet dokumentów i od dawna jest też gotowy projekt orzeczenia. Działanie polityczne prezes Przyłębskiej potwierdzają m.in. sędzia TK Małgorzata Pyziak-Szafnicka oraz sędzia TK Piotr Tuleja. – Nie przypominam sobie podobnej blokady Trybunału Konstytucyjnego w tak ważnej, fundamentalnej sprawie. Niestety, wszystko wskazuje na to, że wniosek ws. niekonstytucyjności aborcji zostanie umorzony. I raczej nie będzie to tylko przypadek – podkreśla konstytucjonalista dr Marcin Olszówka.

Drodzy Bracia i Siostry! Pojutrze, 9 października, minie 400 lat od śmierci św. Jana Leonardiego, założyciela Zgromadzenia Kleryków Regularnych Matki Bożej, kanonizowanego 17 kwietnia 1938 r. i ogłoszonego 8 sierpnia 2006 r. patronem farmaceutów. Wspominamy go także ze względu na wielki zapał misyjny. Wraz z ks. Juanem Bautistą Vivesem i jezuitą Martinem de Funesem zaprojektował i przyczynił się do powołania specjalnej kongregacji Stolicy Apostolskiej do spraw misji, czyli przyszłej Propaganda Fide, i do późniejszych narodzin Collegium Urbanianum, które w ciągu wieków przygotowało tysiące kapłanów, w tym wielu męczenników, do ewangelizowania narodów. Mamy zatem do czynienia ze świetlaną postacią kapłana, którego chciałbym postawić za wzór wszystkim prezbiterom w tym Roku Kapłańskim. Zmarł w 1609 r. na grypę, którą zaraził się, gdy w rzymskiej dzielnicy Campitelli opiekował się ofiarami tej epidemii. Jan Leonardi urodził się w 1541 r. w Diecimo w prowincji Lukka jako ostatni z siedmiorga rodzeństwa. Okres dojrzewania wyznaczał mu rytm wiary przeżywanej w zdrowym i pracowitym ognisku domowym, jak również stałe uczęszczanie do pracowni ziół i lekarstw w rodzinnej miejscowości. Gdy miał siedemnaście lat, ojciec zapisał go na kurs zawodowy w Lukce, aby został aptekarzem, a raczej zielarzem, jak się wówczas mówiło. Młody Jan Leonardi pilnie i gorliwie uczęszczał na zajęcia prawie dziesięć lat, ale gdy, zgodnie z przepisami prastarej Republiki Lukki, zdobył oficjalny dyplom, upoważniający go do otwarcia własnej placówki, zaczął zastanawiać się, czy nie nadeszła chwila spełnienia planów, które zawsze nosił w sercu. Po dojrzałej refleksji zdecydował się na kapłaństwo. I tak, porzuciwszy zielarnię i zdobywszy odpowiednie przygotowanie teologiczne, przyjął święcenia kapłańskie i w dniu Ofiarowania Pańskiego 1572 r. odprawił swoją prymicyjną Mszę św. Nie zarzucił jednak swej pasji dla farmakopei, czuł bowiem, że wiedza zawodowa aptekarza może mu pomóc w pełnym urzeczywistnieniu swego powołania, czyli przekazywania ludziom, przez święte życie, „Bożego lekarstwa”, którym jest Jezus Chrystus ukrzyżowany i zmartwychwstały, „miara wszech rzeczy”. Ożywiany przekonaniem, że takiego lekarstwa wszystkie ludzkie istoty potrzebują ponad wszystko, św. Jan Leonardi starał się uczynić z osobistego spotkania z Jezusem Chrystusem podstawową rację własnego istnienia. „Koniecznie trzeba zaczynać od Chrystusa” - lubił często powtarzać. Prymat Chrystusa nad wszystkim stał się dla niego konkretnym kryterium ocen i działania oraz zasadą pobudzającą jego działalność kapłańską, którą pełnił w okresie szerokiego i powszechnego ruchu odnowy duchowej w Kościele, dzięki rozkwitowi nowych instytutów zakonnych i świetlanemu świadectwu takich świętych, jak Karol Boromeusz, Filip Nereusz, Ignacy Loyola, Józef Kalasancjusz, Kamil de Lellis, Alojzy Gonzaga. Z entuzjazmem oddał się duszpasterstwu wśród chłopców przez Stowarzyszenie Nauki Chrześcijańskiej, gromadząc na nowo wokół siebie grupę młodych ludzi, z którymi 1 września 1574 r. założył Zgromadzenie Księży Reformowanych Maryi Panny, nazwane następnie Zakonem Kleryków Regularnych Matki Bożej. Swoim uczniom zalecał, by mieli „przed oczyma umysłu jedynie cześć, służbę i chwałę Ukrzyżowanego Jezusa Chrystusa”, a - jak przystało na dobrego aptekarza, nawykłego do dozowania dawek w zależności od ścisłych potrzeb - dodawał: „Unieście nieco swe serca ku Bogu i z Nim odmierzajcie wszystko”. Powodowany zapałem apostolskim, w maju 1605 r. wystosował do nowo wybranego papieża Pawła V Memoriał, w którym sugerował kryteria prawdziwej odnowy w Kościele. Zauważając, jak było „niezbędne, aby ci, którzy domagają się reformy ludzkich obyczajów, szukali, i to na początku, chwały Boga”, dodawał, że muszą oni wyróżniać się „prawością życia i doskonałością obyczajów, tak aby bardziej niż przymusem przyciągać łagodnością do reformy”. Zwracał ponadto uwagę, że „ten, kto chce dokonać poważnej reformy religijnej i moralnej, musi przede wszystkim, jak dobry lekarz, postawić właściwą diagnozę chorób, jakie trawią Kościół, aby na każdą z nich umieć przepisać najodpowiedniejsze lekarstwo”. I zauważał, że „odnowa Kościoła musi dokonywać się tak u przywódców, jak i u podwładnych, na górze i na dole. Musi zaczynać się od tego, kto rządzi, i objąć poddanych”. Dlatego też, zachęcając papieża do wspierania „powszechnej reformy Kościoła”, troszczył się o chrześcijańską formację ludu, a zwłaszcza chłopców, których należy wychowywać „od najwcześniejszych lat (...) w czystości wiary chrześcijańskiej i w świętych obyczajach”. Drodzy Bracia i Siostry, świetlana postać tego Świętego zachęca w pierwszej kolejności kapłanów i wszystkich chrześcijan, by stale dążyli do „wysokiej miary życia chrześcijańskiego”, którą jest świętość, każdy oczywiście stosownie do swego stanu. Tylko bowiem z wierności Chrystusowi może wypłynąć autentyczna odnowa kościelna. W owych latach, na kulturalnym i społecznym przełomie wieków XVI i XVII, zaczęły się zarysowywać przesłanki późniejszej kultury współczesnej, którą cechuje nieuzasadniony rozłam między wiarą a rozumem, którego ujemnymi następstwami są marginalizacja Boga wraz ze złudzeniem ewentualnej i całkowitej niezależności człowieka, który postanawia żyć tak, „jakby Boga nie było”. Jest to kryzys współczesnej myśli, o którym wielokrotnie miałem okazję wspominać i który przybiera często postać relatywizmu. Jan Leonardi wyczuwał, co jest prawdziwym lekarstwem na te bolączki duchowe, i zawarł to w stwierdzeniu: „Chrystus przede wszystkim”, Chrystus w centrum serca, w centrum historii i wszechświata. To Chrystusa - stwierdzał z mocą - ludzkość tak bardzo potrzebuje, ponieważ On jest naszą „miarą”. Nie ma dziedziny, której nie mogłaby dosięgnąć Jego moc; nie ma choroby, na którą nie znalazłoby się w Nim lekarstwo, nie ma problemu, którego w Nim nie dałoby się rozwiązać. „Albo Chrystus, albo nic!”. Oto jego recepta na wszelką reformę duchową i społeczną. Istnieje jeszcze jeden aspekt duchowości św. Jana Leonardiego, który chciałbym podkreślić. Przy wielu okazjach powtarzał on, że do żywego spotkania z Chrystusem dochodzi w Jego Kościele, świętym, choć kruchym, zakorzenionym w historii i w jej niekiedy niezbadanych kolejach, gdzie razem rosną zboże i kąkol (por. Mt 13, 30), lecz zawsze będącym sakramentem zbawienia. Mając jasną świadomość, że Kościół jest polem Bożym (por. Mt 13, 24), nie gorszył się jego ludzkimi słabościami. Dla zwalczenia kąkolu zdecydował się być dobrym zbożem: postanowił mianowicie miłować Chrystusa w Kościele i przyczyniać się do tego, aby stawał się on coraz bardziej Jego przejrzystym znakiem. Z wielkim realizmem patrzył na Kościół, na jego ludzką kruchość, ale też na to, że jest „polem Bożym”, narzędziem Boga dla zbawienia ludzkości. Ale nie tylko. Z miłości do Chrystusa pracował z zapałem nad oczyszczeniem Kościoła, aby był piękniejszy i święty. Rozumiał, że wszelka reforma ma dokonywać się wewnątrz Kościoła, a nigdy przeciwko Kościołowi. Pod tym względem św. Jan Leonardi był rzeczywiście niezwykły, a jego przykład pozostaje wciąż aktualny. Każda reforma dotyczy niewątpliwie struktury, przede wszystkim jednak musi dotykać serc ludzi wierzących. Tylko święci mężczyźni i kobiety, którzy dają się prowadzić Duchowi Bożemu, gotowi do radykalnych i śmiałych wyborów w świetle Ewangelii, odnawiają Kościół i przyczyniają się w decydujący sposób do budowy lepszego świata. Drodzy Bracia i Siostry, życiu św. Jana Leonardiego przyświecał zawsze blask „Świętego Oblicza” Jezusa, przechowywanego i czczonego w kościele katedralnym w Lukce - wymowny symbol i niepodlegająca dyskusji synteza wiary, jaka go ożywiała. Zdobyty przez Chrystusa jak apostoł Paweł, wskazywał on swoim uczniom i nadal wskazuje nam wszystkim chrystocentryczny ideał, dla którego „należy ogołocić się z wszelkiego własnego interesu i troszczyć jedynie o służbę Bogu”, mając „przed oczyma umysłu tylko cześć, służbę i chwałę Chrystusa Jezusa Ukrzyżowanego”. Obok oblicza Chrystusa nie spuszczał wzroku z macierzyńskiego oblicza Maryi. Ta, którą wybrał na Patronkę swego zakonu, była dla niego nauczycielką, siostrą i matką, i doświadczał Jej nieustannej opieki. Przykład i wstawiennictwo tego „fascynującego męża Bożego” niech będą, szczególnie w tym Roku Kapłańskim, wezwaniem i zachętą dla kapłanów i dla wszystkich chrześcijan, by z zapałem i entuzjazmem przeżywali swoje powołanie.