Odniesienia leśne do Boskiej ekonomii stwarzania świata nie zawężają wielkości Boga ani Mu jej nie odbierają. Jego spacery po rajskim ogrodzie, w poszukiwaniu Adama po jego grzechu odwrócenia się do Boga plecami, świadczą o zatroskaniu Boga o stworzenie. Ten obraz nie zaniża polotów serca o. Antoniego Sokóla, paulina, oraz jego fascynacji lasem i całą przyrodą. To wspaniała wędrówka i przygoda z Bogiem, w której On przez całe życie świetnie się odnajdywał.

Bóg ma w sobie coś z potęgi mowy lasu i rajskiego ogrodu oraz coś z ciszy kontemplacyjnej miłości, jeżeli osadził pierwszego człowieka w cudzie stworzenia piękna świata. Z potęgą mowy lasu łączy On cichą kontemplację miłości.

Przeor leśniowskiego nowicjatu paulinów

Pierwszy raz spotkałem o. Antoniego jako przeora nowicjatu w Leśniowie 27 sierpnia 1975 r., gdy wstępowałem do Zakonu Paulinów. Piękny rok modlitwy i pracy, do której byłem zaprawiony w górach od małego dziecka. O. Antoni zawsze troszczył się o to, byśmy nie byli głodni i zbyt zmęczeni. Pozostał w mojej pamięci jako dobry Ojciec i zatroskany opiekun.

Biechowska koronacja obrazu Jezusa i Maryi

Paulini przyszli do Biechowa w 1969 r. i o. Antoni Sokól był pierwszym proboszczem tej paulińskiej nowej parafii i sanktuarium.

Koronacja Matki Bożej Pocieszenia w Biechowie miała miejsce we wrześniu 1976 r. Proboszczem był wówczas o. Konstancjusz Kunz. Pracował tam też wtedy o. Jerzy Tomziński, były generał zakonu. Miał wokół siebie kilkadziesiąt młodych osób. One nam bardzo pomogły w licznych pracach przygotowawczych do koronacji, zwłaszcza przy zwykłych pracach stolarskich, które tam wykonywałem.

Gdy przyjechał o. Antoni, pierwszy proboszcz pauliński w Biechowie, to ludzie chcieli go nosić na rękach! Nikt z paulinów nie był o to zazdrosny! Wtedy działy się cuda. Dziś też się zdarzają, jeno ludzie nie czują ich potrzeby albo wygodnie ich nie widzieć!

O. Antoni był wniebowzięty, gdy przyjechał któregoś dnia przed koronacją i zobaczył rozmach przygotowań, gdyż bardzo marzył o ukoronowaniu Cudownego Obrazu Matki Pocieszenia. Był rozchwytywany przez parafian. Teresa Bednarek, wówczas z grupy o. Tomzińskiego, dziś siostra bezhabitowa, wspomina: – o. Antoni był bardzo pokorny, cichy i rozmodlony. Po prostu – chodząca świętość.

Potwierdzają to liczni mieszkańcy parafii biechowskiej.

Niech wystarczy choćby świadectwo pana Tadeusza, grabarza: – Przyszło mu być pierwszym paulińskim proboszczem w trudnych czasach. Wspaniały człowiek, otwarty na ludzi, budził sympatię. Pracowity i energiczny. Nie bał się trudnych decyzji. Parafianie darzyli go sympatią, zaś ubowcy bali się jego prostoty. Pomagał każdemu, kto poprosił o pomoc. Dobre słowo miał dla każdego.

Inny parafianin Biechowa, Wojciech Rzepka, tak go wspomina: – O. Antoni był odbierany jako wspaniały człowiek. Kiedy paulini zawitali do Biechowa, w klasztorze nic nie było. Ludzie przynosili ojcom produkty do kuchni, piekli im chleb. Sami uprawiali kapustę i jeździli na targ, aby ją sprzedać i mieć trochę pieniędzy. Sam

o. Antoni był bardzo ciepłym człowiekiem. Można o nim mówić w samych superlatywach.

Podobnych świadectw można by tworzyć całe litanie, może kiedyś ktoś je spisze, gdyż w 2019 r. przypada 50-lecie przybycia paulinów do sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia, na prośbę samego prymasa Stefana kardynała Wyszyńskiego, który też cudowny obraz koronował.

Bachledówka na górze Wojtyły i Wyszyńskiego

Jest wiele świadectw dobrych ludzi – górali na temat o. Antoniego, pisanych w gwarze góralskiej. Oni dobrze pamiętają o. Sokóla, innych ojców i braci, a zwłaszcza wakacyjne pobyty kard. Stefana Wyszyńskiego i odwiedziny kard. Karola Wojtyły, który gdy „łazikował” po górach, zawsze odwiedzał swojego przyjaciela i mentora – Prymasa Polski. Ci święci Polacy i wybawcy rodaków z różnych niewoli tutaj mieli świętą wakacyjną pustelnię i na wzgórzu Bachledy mieli bliżej do Boga i Maryi. Dzień i noc górale pilnowali „świętych gości, coby im ubowcy krzywdy nie zrobili!”.

Ograniczę się do jednego świadectwa, pisanego w gwarze regionalnej z Cyrwiennego:

Szczęść Boże.

(...) Mi to sie widzi, ze Pon Bóg wybroł

o. Antoniego, coby Mu przynosił chwałe,

a za nos modlył siy do Niego.

Ojciec Antoni, kie na Bachledówce gazdowoł,

jako wielbić Boga ludziom pokazowoł.

Chętnie ludzi wspiyroł, w kozdym miejscu,

casie, cy to w słuchanicy, cy to kajsik w lesie.

Zawse był pogodny, chętny do pomocy,

nawet jak mioł jechać do wypodku w nocy.

Nojlepiyj, jak umioł, dawoł sakramenty,

modlył siy za zmarłyk, dawoł Chrzest Świynty.

Casem siy skrzyncili, ze w niedziele długo,

ale jak tu nie poświyncic kwadrans

wiyncyj Bogu?

Zawse uśmiechnięty, zawse łozmodlony,

takiego kapłana my tutok bocymy.

Pozdrawiam. Paweł Zarycki, przy wsparciu

Ducha Świętego.

Od serca...

Miał w sobie o. Antoni coś z „leśnego człowieka”, choć bez specjalistycznego wykształcenia. Zawsze miał w sobie zapasy dobra! Jego ludzka słodycz, choć nigdy niemanifestowana ostentacyjnie, czyniła go nawet swoiście nieśmiałym. Miał w sobie ogromny imperatyw bycia dobrym dla każdego człowieka. Był swoistym domem, w którym zawsze płonął ogień, przy którym każdy mógł ogrzać dłonie i napić się ciepłego miodu na stygnące czasem w życiu serce.

Ojcze Antoni, pozwól ucałować Twoje święte, „leśne” dłonie.