O seminariach, nawiązując do ich nazwy pochodzącej z języka łacińskiego, mówi się jako o „domach ziarna”, ponieważ w nich rozwijają się i dojrzewają ziarna powołań kapłańskich, zasiane w sercach ręką Bożego Siewcy. Przywołuje się też inne określenie tego miejsca, wykreowane przez św. Jana Pawła II, które poznaliśmy w jego książce „Dar i tajemnica”. W niej, idąc za myślą Soboru Watykańskiego II, pisze, że wielką wartość seminarium oddaje określenie „pupilla oculi” – źrenica oka. Źrenica jest bardzo czułym instrumentem reagującym na każdą zmianę natężenia światła: „Człowiek chroni i zabezpiecza źrenicę swego oka, ponieważ pozwala mu ona widzieć otaczającą go rzeczywistość. I tak biskup widzi swój Kościół poprzez seminarium, poprzez powołania kapłańskie” (Jan Paweł II, „Dar i tajemnica”, 10).

Czym jest seminarium

– Seminarium duchowne to przestrzeń, w której dokonuje się formacja człowieka w świetle słowa Bożego tak, aby ci, którzy noszą w sobie moc Ducha płynącą z sakramentu chrztu, nauczyli się z niej korzystać w przeżywaniu codziennego życia. Seminarium nie jest więc jedynie uczelnią wyższą – jest czymś więcej. Chodzi przede wszystkim o to, by osoby, które przekraczają próg seminarium, niezależnie, czy są to osoby duchowne, osoby życia konsekrowanego, alumni czy też świeccy, pośrodku tego, co wypełnia przestrzeń seminaryjną, doświadczyli prawdy Ewangelii Chrystusa i z tym doświadczeniem wracali z powrotem do świata, aby go ewangelizować – mówi ks. dr Piotr Kot, obecny rektor legnickiego Wyższego Seminarium Duchownego.

Miejsce jest ważne

Z chwilą powołania do życia nowej diecezji, naturalną decyzją było zadbanie o jej przyszłość, znajdując miejsce do formacji przyszłych księży. Na siedzibę seminarium legnickiego udało się pozyskać budynek, który zbudowano na początku XX wieku. Pierwotnie znajdowało się w nim gimnazjum i liceum miejskie przeznaczone dla zamożnych dziewcząt (Augusta-Viktoria Schule). Po II wojnie światowej, gdy w Legnicy osadzono Północną Grupę Wojsk Armii Czerwonej, budynek ten przeszedł w ich posiadanie i zamieniony został w Dom Oficera. Gdy zapadły decyzje o wycofaniu wojsk radzieckich, na początku listopada 1991 r., Dom Oficera został częściowo zniszczony przez pożar. Jego stan techniczny sprawił, że w sytuacji transformacji gospodarczych nikt nie był zainteresowany jego nabyciem. W takiej sytuacji ówczesny wojewoda legnicki przekazał budynek w takim stanie, w jakim był, nowo powstałej diecezji legnickiej.

Podjęto remont i adaptację pomieszczeń dla przyszłych potrzeb diecezji, gdyż oprócz części seminaryjnej stał się też siedzibą kurii diecezjalnej. Nadzór nad pracami remontowymi sprawował ks. inf. Władysław Bochnak – pierwszy proboszcz katedry legnickiej. Uroczysta inauguracja pierwszego roku akademickiego odbyła się 17 listopada 1993 r. W uroczystości, połączonej z poświęceniem budynku, wziął udział nuncjusz apostolski w Polsce abp Józef Kowalczyk.

Rektorzy

Pierwszym rektorem Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Legnickiej został mianowany ks. dr Stefan Regmunt. Po jego nominacji na biskupa pomocniczego w latach 1995–2013 funkcję tę pełnił ks. dr Leopold Rzodkiewicz, a od 20 czerwca 2013 r. rektorem jest ks. dr Piotr Kot. Miejsce modlitwy i nauki

Centralnym miejscem budynku stała się kaplica seminaryjna. Sala ta w czasach pruskich służyła jako aula szkolna, a w czasach stacjonowania wojsk radzieckich jako sala kinowa. Jej poświęcenia dokonał abp Henryk Muszyński, metropolita gnieźnieński, 19 marca 1996 r.

Kaplica ta upamiętnia jubileusz 50-lecia kapłaństwa Jana Pawła II.

Dwa lata później, w pierwszą rocznicę pobytu Jana Pawła II w Legnicy, została poświęcona przez bp. Tadeusza Rybaka biblioteka, która przez pewien czas służyła również studentom innych uczelni wyższych w Legnicy.

Pierwsza uczelnia wyższa

10 marca 1994 r. dokumentem Kongregacji ds. Edukacji Katolickiej Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Legnickiej zostało afiliowane do Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu. Tym samym stało się ono pierwszą uczelnią wyższą w Legnicy, po transformacji ustrojowej Polski. Od tamtego czasu do 2017 r. w murach WSD Diecezji Legnickiej zdobyło wykształcenie wyższe prawie tysiąc absolwentów, w tym 267 kapłanów posługujących obecnie na terenie diecezji legnickiej, świdnickiej oraz w wielu zakątkach świata.

Wyższe Seminarium Duchowne sprawowało również opiekę naukową nad Diecezjalnymi Kolegiami Teologicznymi w Legnicy, Jeleniej Górze i Wałbrzychu oraz nad Katolickim Uniwersytetem Ludowym w Chojnowie i jego filiami w Strzegomiu i Gryfowie Śląskim-Biedrzychowicach oraz nad Diecezjalnym Instytutem Muzyki Kościelnej w Legnicy. Obecnie przy Wyższym Seminarium Duchownym funkcjonują dwa ośrodki Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Legnicy i Jeleniej Górze.

Towarzystwo Przyjaciół WSD

Wraz z ustanowieniem Seminarium bp Tadeusz Rybak powołał w tym samym dniu Towarzystwo Przyjaciół Seminarium Duchownego Diecezji Legnickiej. Zadaniem tego Towarzystwa jest wspieranie działalności seminarium modlitwą i ofiarą. W pierwszych latach należało do niego ok. 2500 osób. Obecnie ponad 800, zrzeszonych w prawie 70 kołach parafialnych. Każdego roku odbywają się dwa spotkania członków Towarzystwa, w których aktywnie uczestniczy ok. 250-350 osób. Forum kontaktu jest „Echo Seminarium” – czasopismo redagowane przez alumnów.

Cel – misja Jezus

– Seminarium duchowne to przestrzeń, gdzie dojrzewają powołani do kapłaństwa, osoby, które usłyszały wewnętrzne zaproszenie do włączenia się w „misję Jezus” – mówi o zadaniach seminarium rektor ks. Piotr Kot: – Polega ona na przeżywaniu w swoim codziennym życiu Ewangelii Chrystusa i wprowadzanie w to doświadczenie innych ludzi. Oznacza to wejście na drogę umierania dla siebie, by w drugim człowieku, któremu powołany towarzyszy w drodze, mogło się rodzić nowe życie z Ducha Świętego. Kapłan musi być narzędziem, którym Pan posługuje się, aby w świecie dokonywało się jednanie człowieka z Bogiem. Z tego powodu nosi on miano „pontifex”, co oznacza „budujący mosty”.

Uroczystości związane z jubileuszem zaplanowano na 17 marca br. Weźmie w nich udział m.in. prymas Polski abp Wojciech Polak.