Człowiek, pozbawiony po grzechu pierworodnym raju, został skazany na trud pracy i zmagań z „ugorem ziemi”, której harmonia została również grzechem człowieka skażona (por. Rdz 3, 14n). Ten trud to tysiące spraw tych większych i tych drobnych, którym trzeba stawić czoło, a w których często człowiek się gubi. Jedną z takich drobnych spraw opisuje, już w Nowym Testamencie, św. Jan Ewangelista – to wesele w Kanie Galilejskiej (por. J 2, 1-11). Oto zwykła sprawa: nie wiadomo, z niedopatrzenia czy z biedy podczas radosnego świętowania zaślubin zabrakło wina. Ale na uroczystości była obecna Maryja wraz z Jezusem. Rozumiejąc przykrą dla gospodarzy sytuację, ale też przeświadczona o Bożej mocy swego Syna, Maryja zwróciła się do Niego, by coś z tym zrobił. Jezus polecił, by napełniono wodą stągwie przeznaczone do żydowskich oczyszczeń. Maryja dopowiedziała jeszcze tylko: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie”. I stał się cud Jezusa – był to pierwszy cud Jezusa, cud przemiany wody w wyborne wino. Poprzez tę opowieść Ewangelista chce nam powiedzieć, że we wszystkich ludzkich sprawach jest miejsce na Bożą ingerencję.

Dotykamy tu również niezwykle ważnej w historii ludzkości sprawy charyzmatów – szczególnych zdolności, którymi obdarzeni są niektórzy ludzie i którymi mogą wspomóc swoje środowiska, a nawet całą ludzkość. I jeżeli ich dzieła są prowadzone uczciwie i służą prawdziwemu dobru człowieka, to najczęściej jest w nich także ta Boża ingerencja. Mówimy tu również o darach Ducha Świętego, dzięki którym powstają rzeczy dobre, piękne i trwałe. Pomagając sobie wzajemnie, także można wiele zyskać, a nade wszystko jest to zysk napełniający optymizmem i nadzieją, co jest bardzo ważne zwłaszcza w sytuacji biedy. A ta będzie zawsze, Pan Jezus powiedział: „Ubogich zawsze mieć będziecie” (por. J 12, 8). Potrzeba więc nie tylko konkretnej pomocy z tzw. wyobraźnią miłosierdzia, ale nade wszystko miłości i właśnie nadziei. Biblia, Ewangelia cały czas są natchnieniem dla naszej kultury i drogowskazem na drogach naszego życia. Często mówił o tym św. Jan Paweł II. Ale kiedy patrzymy na to, co dzieje się na świecie, w Europie, wydaje się, że komuś bardzo zależy, by tę kulturę zniszczyć, żeby rozbudowywać i pomnażać antykulturę, która jest niczym innym jak kulturą śmierci. Oczywiście, podaje się ją w pięknym opakowaniu, opatrzoną nową nomenklaturą, mającą na celu uśpienie czujności moralnej lub wręcz nobilitację nowoczesnością – zabijanie nienarodzonych określa się np. niewinnie aborcją, zabijanie ludzi starszych – eutanazją, domy publiczne stały się agencjami towarzyskimi itp. Kultura miłości, szacunek dla natury, pobożność są dziś skrzętnie zamazywane lub ośmieszane – najchętniej pokazuje się przykłady tych, którzy ulegli ludzkiej słabości, zgrzeszyli, „a przecież mieli świecić przykładem”. I cały problem polega na tym, żebyśmy mieli świadomość, o co w tym wszystkim chodzi. Tak jak idziemy do lekarza i najważniejsza jest dobra diagnoza, dobre rozpoznanie – to jest początek dobrego leczenia – tak ważna jest oś miłości, wokół której ma toczyć się życie człowieka. Nie chodzi o retusz czy koloryzowanie rzeczywistości lub o to, żeby rosły słupki popularności, ale o prawdę, bo tylko ona pozwala budować trwale.