Po ustaleniach w Jałcie i Poczdamie granice Polski zostały zasadniczo skorygowane. Kosztem emanujących polskością Kresów granice naszego kraju przesunięto na zachód. Miliony Polaków musiały opuścić swoje małe ojczyzny i szukać nowego domu. Wielką rolę w zbudowaniu nowej polskiej tożsamości Ziem Zachodnich, również Wrocławia, odegrał Kościół katolicki. W dużej mierze to tej właśnie instytucji Dolny Śląsk zawdzięcza fenomen powstania wspólnoty, która nie tylko odbudowała region, ale z czasem uczyniła go jednym z prężniej działających w kraju. Istotne znaczenie miały tu pierwsze powojenne lata, które niewiele przypominały czas późniejszego, stalinowskiego terroru.
Przed wojną we Wrocławiu dominowali protestanci, katolicy zaś stanowili ok. 1/3 mieszkańców. Po przejęciu miasta przez polskie władze sytuacja uległa zmianie, bo w miejsce ludności niemieckiej napływała ludność polska, w większości katolicka, choć bardzo zróżnicowana. Zorganizowanie polskiego duszpasterstwa było nie lada wyzwaniem, tym bardziej, że ok. 90% wrocławskich kościołów było uszkodzonych lub zniszczonych. Jednak ludność lgnęła do kapłanów, a ludzie decydowali się osiedlać tam, gdzie był polski kapłan – dla wielu symbol ciągłości i stabilizacji, a nawet państwowości. Tę zależność dostrzegła ówczesna władza. W 1945 r. i w kolejnych latach nie do pomyślenia było, aby inicjatywy społeczne mogły się odbyć bez udziału przedstawicieli duchowieństwa. Przykładem są choćby uroczystości w rocznicę zwycięstwa nad Niemcami obchodzone z wielką pompą na pl. Wolności. Ich centralnym punktem była Msza św. pod przewodnictwem administratora apostolskiego ks. Karola Milika, a przed ołtarzem stał, śpiewając „Boże coś Polskę”, m.in. wicepremier Gomułka.
Bardzo szybko formalne działania podjęła władza kościelna w osobie prymasa Polski kard. Hlonda, który 15 sierpnia 1945 r. po wcześniejszej zgodzie Piusa XII, mianował administratorem diecezji wrocławskiej ks. Karola Milika. Wybór byłego alumna wrocławskiego Seminarium, wyświęconego przez kard. Bertrama, osoby, która doskonale znała Wrocław i jego problemy, był przemyślany. W ten sposób ustanowiona została polska administracja kościelna na tych terenach, która stała się namiastką stabilizacji. Jednocześnie Kościół zmuszony był do szybkiego działania. W grupie pierwszego polskiego prezydenta Wrocławia, socjalisty Bolesława Drobnera, było dwóch duchownych, m.in. ks. Lagosz, który w nowo utworzonym zarządzie miejskim objął kierownictwo referatu katolickiego. On też np. odprawił – na prośbę polskich władz – pierwszą polską Mszę w kościele św. Mikołaja przy ul. św. Antoniego. Nie był jednak formalnym delegatem Kościoła, a późniejsze jego losy pokazały, że reakcja Kościoła ustanawiająca swoich oficjalnych reprezentantów, była bardzo potrzebna.
Czerwiec 1942 r. Michalita ks. Wincenty Kuras, który w czasie II wojny światowej ukrywał sześciu Żydów został aresztowany i zamordowany. Jeden z jego oprawców – białoruski policjant Stanisław Ciuńczyk, chwalił się przy różnych okazjach tym, że osobiście dokonał mordu na ponad 40 katolickich księżach.
Dziadkowicze, tereny obecnej Białorusi (dawna siedziba gminy wiejskiej istniejąca w latach 1928-1939), były miejscem letniskowym, w którym chętnie wypoczywali turyści. Zgromadzenie św. Michała Archanioła, prowadziło tam placówkę wychowawczą: fundację hrabiny Heleny Jelskiej. Ta beztroska, niemalże sielska, miejscowość była w czasie wojny świadkiem okrutnego mordu. Wszystko za sprawą polskiego księdza, michality Wincentego Kurasa, który udzielił schronienia Żydom.
Kardynał Camillo Ruini był jednym z najbliższych współpracowników Jana Pawła II - był wikariuszem dla diecezji rzymskiej w latach 1991 – 2008, był przewodniczącym Konferencji Episkopatu Włoch od 1991 r. do 2007 r., przez niemal 30 lat uważany był za najbardziej wpływową osobistość Kościoła we Włoszech. Dziś, pomimo, że skończył 94 lata pozostaje ciągle przenikliwym obserwatorem sytuacji politycznej i kościelnej nie tylko we Włoszech, lecz także na całym świecie. Nie umknął mu fakt, że w Polsce aktywne są środowiska, które próbują umniejszać znaczenie historycznego pontyfikatu Jana Pawła II, czego wyrazem jest między innymi bojkotowanie powstania Muzeum Pamięć i Tożsamość w Toruniu. Oto refleksja Kardynała na ten temat.
„Każdy naród ma swoich bohaterów. Polska ma króla Jana III Sobieskiego, marszałka Piłsudskiego i, szczególnie wielkiego, Jana Pawła II. Prawdę mówiąc Jan Paweł II jest nie tylko bohaterem polskim, ale także europejskim i światowym. Jego wkład w wyzwolenie Polski spod komunizmu i upadek Żelaznej Kurtyny, która dzieliła Europę, aż do zakończenia zimnej wojny i komunistycznego imperializmu, był ogromny. Ale Jan Paweł II jest nie tylko bohaterem: jest przede wszystkim świętym. Współpracując z nim przez dwadzieścia lat, od 1984 r. aż do jego śmierci, mogę zaświadczyć, że był prawdziwym świętym zarówno w swoich ważnych decyzjach, jak i w codziennym życiu. Z całej duszy kochał bliźniego i starał się mu pomagać, we wszystkim, ale szczególnie w zbliżeniu się do Boga. Jego wiara była mocna jak skała. Wzywał ludzi, aby się nie bali, ale sam nigdy się nie bał. Zawsze był pogodny i pełen ufności - wiedział, że Pan jest blisko niego.
Prośmy Boga, abyśmy w zabieganiu dnia codziennego, w chaosie informacyjnym znajdowali czas na modlitwę, która przemienia na lepsze nas samych, naszych bliskich i świat czyni lepszym.
Jezus wziął z sobą Piotra, Jana i Jakuba i wyszedł na górę, aby się modlić. Gdy się modlił, wygląd Jego twarzy się odmienił, a Jego odzienie stało się lśniąco białe. A oto dwóch mężów rozmawiało z Nim. Byli to Mojżesz i Eliasz. Ukazali się oni w chwale i mówili o Jego odejściu, którego miał dopełnić w Jeruzalem. Tymczasem Piotr i towarzysze snem byli zmorzeni. Gdy się ocknęli, ujrzeli Jego chwałę i obydwu mężów, stojących przy Nim. Gdy oni się z Nim rozstawali, Piotr rzekł do Jezusa: «Mistrzu, dobrze, że tu jesteśmy. Postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza». Nie wiedział bowiem, co mówi. Gdy jeszcze to mówił, pojawił się obłok i osłonił ich; zlękli się, gdy weszli w obłok. A z obłoku odezwał się głos: «To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie!» W chwili gdy odezwał się ten głos, okazało się, że Jezus jest sam. A oni zachowali milczenie i w owym czasie nikomu nic nie opowiedzieli o tym, co zobaczyli.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
