Oprócz chrześcijańskiego orędzia misjonarze przynoszą ze sobą pomoc medyczną i ekonomiczną. Ich działalność często wypełnia lukę w świadczeniu podstawowej opieki zdrowotnej czy socjalnej. Najlepiej widać to na przykładzie Afryki - jednego z najciekawszych przyrodniczo kontynentów globu, ale też jednego z najmniej rozwiniętych, będącego synonimem skrajnej biedy. Jan Wieliński, były ambasador Polski w Zimbabwe, który odwiedził Kolbuszową podczas „Albertynek 2012”, pytany o rolę Kościoła katolickiego na Czarnym Lądzie, podkreślił, że w różnych krajach afrykańskich jest ona różna. Mniejsza jest w tych, które mają dużą liczbę muzułmanów, natomiast w takich jak Zambia - ogromna. - Misjonarze i misjonarki prowadzą hospicja, przytułki dla bezdomnych, sierocińce, domy samotnej matki, szpitale, szkoły, podejmują działania umożliwiające młodzieży podjęcie studiów wyższych - wyliczał. Nieodzowna jest pomoc misjonarzy w trudnych sytuacjach życiowych. Braki w krajach afrykańskich są ogromne - lista potrzeb nie ma końca, niezbędne są lekarstwa, żywność, ubrania - wylicza o. Edward Pacyfik Czachor OFM z Hadykówki (parafia Cmolas), który już przeszło 41 lat pracuje na misjach w Kongo. Nie ukrywa, że powołanie misyjne jest powołaniem specjalnym, łaską Bożą. Nie każdy duchowny jest w stanie pracować wśród ludzi innej rasy, kultury, innych możliwości materialnych. - Trzeba być człowiekiem niezłomnej wiary i oddać się bez reszty dla ludzi biednych. Gdyby tam człowiek szukał siebie, wygodnego życia, długo nie wytrzyma. Niewielu zostaje na dłużej - mówi o. Pacyfik. - Żeby być przekonywującym świadkiem Chrystusa, trzeba mieć udział w ich biedzie - dodaje. To dzielenie doli z Afrykańczykami wiąże się również z przechodzeniem chorób, które rujnują organizm białego człowieka. Wspomina, że kiedy po raz pierwszy zachorował na malarię, na początku swego życia misyjnego, był przekonany, że umrze. - Przygotowywałem się śmierć, swoje życie ofiarowałem za kolegów misjonarzy - mówi o. Pacyfik Czachor. Ten bernardyński zakonnik, pytany o to, co daje mu satysfakcję w pracy misyjnej, mówi: - Tym ludziom przybliża się dobro i lepsze życie.

Działalność misyjna Kościoła jest możliwa m.in. dzięki ofiarom, które składają wierni. Najlepiej pomagać Afryce czy innym krajom misyjnym właśnie przez Kościół katolicki, bo pomoc ta nigdy nie zostanie zmarnowana - podkreśla Jan Wieliński. - Zdarza się, że tylko bardzo mała część pomocy świadczonej przez rządy państwa dociera „na dół”, do najbardziej potrzebujących - tłumaczy. Podkreśla, że cenniejsza od pomocy rzeczowej jest pomoc pieniężna. - Misjonarze znają lokalne potrzeby, najlepiej wiedzą, na co przeznaczyć pieniądze. Poza tym, wiele produktów w Afryce jest tańszych niż w Polsce - uzasadnia. Podobnego zdania jest dr Maryla Ogonowska-Wiśniewska, Honorowy Konsul Generalny RP w Lusace. Z wykształcenia jest lekarzem, do pracy w Lusace, stolicy Zambii, przyjechała wraz z mężem, również medykiem, w 1965r. - Jeśli Polacy dają datki na misje, to zaręczam, że one dochodzą. Chciałabym zaapelować o popieranie zbiórek pieniędzy na misje. Tu nie chodzi tylko o pomoc, ale także o solidarność naszych społeczeństw, o lepsze stosunki społeczne i kulturowe - mówi. Marzy o tym, aby polscy biznesmeni inwestowali w Zambii, rozwijali przemysł. W Afryce jest ogromne bezrobocie i bieda. Potrzeby, także z medycznego punktu widzenia są olbrzymie. Dzieci są niedożywione, mają robaczyce. - My Polacy mamy problem z transportem rzeczy na Czarny Ląd. Zbieranie datków pieniężnych i przekazywanie ich misjonarzom jest najrozsądniejsze - ocenia.