Tęsknię za Bożym Narodzeniem z dzieciństwa
Reklama
To dziwna tęsknota, bo Boże Narodzenie nie kojarzy mi się ze słodkim zapachem pierników i białym obrusem na wigilijnym stole. W Boże Narodzenie nie było zimnych ogni, lampionów, reniferów ani prezentów pod choinką. Nie było kolorowych reklam ani rozświetlonych, kuszących sklepów. A może były, tylko myśmy o tym nie wiedzieli, bo nie mieliśmy telewizora, a do miasta jeździli tylko rodzice - tato do pracy, a mama po zakupy. Mieszkaliśmy na wsi, było zimno, a na wsi zimą trzeba wyjść po wodę i węgiel, po jedzenie do piwnicy. Ale w Wigilię było jakoś inaczej - nawet mróz nie przeszkadzał. Od rana wszyscy byli podekscytowani, wszyscy na coś czekali. Tato - dziwnie milczący - wnosił do domu stół zbity z płyty pilśniowej i 4 brzozowych palików. Stół miał swoje stałe miejsce w stodole, bo nie mieścił się w jednej małej izbie, którą zajmowaliśmy. Mama nakrywała go białą ceratą i po pewnym czasie zmarznięty stół zaczynał parować, a na ceracie osadzały się duże krople rosy, podobne do łez spływających po policzkach mamy. Bo mama, nie wiedzieć czemu, zawsze tego dnia płakała... Tato przynosił garść siana i wkładał je pod ceratę, a mama kładła biały opłatek na środku stołu i czekaliśmy. Nawet najmłodszy brat - łobuz - tego dnia zawsze przycupnął gdzieś w kącie i siedział spokojny, wodząc oczyskami za tatą. Działo się coś ważnego. Siostra stała w oknie i wypatrywała pierwszej gwiazdki, bo - jak mówiła babcia - wraz z pierwszą gwiazdką Jezus miał się narodzić. I czekaliśmy na te narodziny Jezusa od rana, podekscytowani i głodni - nie dlatego nawet, że był post, ale w tym oczekiwaniu nie pamiętało się o jedzeniu. Na stole nie było karpia w galarecie ani kutii z rodzynkami, ale nic mi już później w życiu tak nie smakowało, jak mamy kapusta z grochem bez omasty i chleb wypiekany we własnym piecu. Po domu roznosił się zapach jabłek i śliwek, które mama latem przy ładnej pogodzie suszyła na słońcu. I wydawało się, że to słońce z lata teraz właśnie zaczynało świecić w naszym malutkim domku... Gdy tato brał do ręki opłatek, to był znak, że Jezus już się narodził. Tato podchodził do mamy, a mama nadal płakała. Babcia zaczynała wtedy śpiewać „Bóg się rodzi” i mruczeliśmy przy niej, na 5 dziecięcych głosów, kolędę po kolędzie. Zawsze zastanawiałam się wtedy, co się dzieje z Jezusem, który tyle co się narodził i leży gdzieś tam w zimnie, pewnie głodny. Może płakał - jak to małe dziecko. Po wieczerzy szliśmy spać, a rodzice wynosili stół, by zrobić miejsce dla choinki. Babcia mówiła, że w nocy Jezus przyniesie nam choinkę w prezencie, ale nigdy nie mogłam Go „przyłapać”, bo po dniu pełnym wrażeń sen przychodził niespodziewanie. Rano zrywałam się i gdy mój wzrok padał na wspaniale przyozdobionego i rozświetlonego świerka, biegłam w koszuli na dwór, myśląc, że może jeszcze zobaczę Jezusa. Ale już Go nie było. Budziły się też wątpliwości - no bo jak mały Jezus, który dopiero co się narodził, mógł przynieść taką dużą choinkę, i to jeszcze przez takie zaspy śnieżne? Ale babcia mówiła, że On wszystko może...
Minęły lata - wysłużony stół spłonął w piecu centralnego ogrzewania, mały domek zamieniliśmy na duży dom. Rzeczy materialne zniszczały... A z tamtego czasu pozostała jedynie wiara w Jezusa - Jezusa, który wszystko może i który przychodzi do człowieka ze swoim darem przez wielkie zaspy i zawieje.
Marzena
Oczekujemy na listy pod adresem:
„Niedziela”, ul. 3 Maja 12
42-200 Częstochowa.
Na kopercie należy napisać: „Listy”
e-mail: redakcja@niedziela.pl
Pomóż w rozwoju naszego portalu