Reklama

Ta beatyfikacja wymaga naszego świadectwa

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Wracamy z Wiecznego Miasta radośni i usatysfakcjonowani, ale jednocześnie zamyśleni. Wracamy po wspaniałych wydarzeniach, które są świadectwem wielkiej wiary, miłości i nadziei polskiego papieża Jana Pawła II, pasterza powszechnego, wyniesionego właśnie na ołtarze. To coś, co przerasta naszą wyobraźnię. Nie tak dawno przecież bywaliśmy u niego na audiencjach, słuchaliśmy jego wypowiedzi, w których dawał nam zawsze bardzo wiele do myślenia. Niedawno jeszcze sam odwiedzał różne kraje świata, w tym Polskę, i wtedy również przysłuchiwaliśmy się jego mądrym słowom, w których sięgał do ludzkich sumień, stawiał ważne pytania odnoszące się także do życia religijnego, do naszego stosunku do Boga. I oto teraz ten Pasterz przemawia do nas z innej pozycji - błogosławionego, nazwanego tak przez definicję Kościoła…
Wracamy do kraju, ale i do siebie, do swojego wnętrza, do własnego serca, z tym jakże ważnym stwierdzeniem: mamy nowego błogosławionego. Kogoś, kto nie tylko żyje w nas jako wzór odniesienia do Boga i człowieka, ale kto chce nam pomagać mocą Bożą, orędując za nami u Ojca w niebie.
Pierwsze więc, co będziemy czynić, to modlić się za jego wstawiennictwem do Boga i prosić, by wyjednywał nam potrzebne wielorakie łaski.
Po drugie - za jego przykładem mamy uczyć się szczerej, gorącej modlitwy. On był jej prawdziwym wzorem i z jego pomocą mamy stawać się ludźmi modlitwy. Modlitwa jest bowiem usytuowaniem się człowieka przed Bogiem, jest zrozumieniem roli i miejsca człowieka we wszechświecie, jest wielką szkołą pokory, ale i szkołą siły. Tak jak to widzieliśmy u Jana Pawła II.
Beatyfikacja Jana Pawła II to wreszcie możliwość zamyślenia się nad swoim życiem osobistym, to obudzenie w sobie pragnienia, żeby stawać się lepszym, dorastać do miary Jezusa Chrystusa. To także świadomość Kościoła, świadomość tego, że człowiek jest przeznaczony do wieczności, że jego życie nie kończy się na ziemi.
Jan Paweł II zwraca naszą uwagę również na sprawy Ojczyzny, którą bardzo kochał i na różne sposoby dawał temu świadectwo. Wyniesienie go zobowiązuje nas, jego rodaków. A jeśli dodamy jeszcze, że jesteśmy ludźmi ochrzczonymi, ludźmi Chrystusa, a więc powinniśmy we wszystkim kierować się najważniejszym przykazaniem: miłości Boga i bliźniego - to nie mamy nic na usprawiedliwienie naszych kłótni i wzajemnych złośliwości, drwin i „świętej” obrazy.
Jest tylko jeden warunek: Czy słuchamy Jana Pawła II, czy będziemy go słuchać teraz jako błogosławionego… On mówi nam niezmiennie: Wobec wieczności i wobec Boga nie jest ważne, czy ktoś jest prezydentem, premierem, ministrem, dyrektorem itp. Stanowiska, urzędy, godności - to wszystko przemija i ostatecznie człowiek staje przed Bogiem w całej nagiej prawdzie o sobie.
Wszyscy wyposażeni zostaliśmy w coś, co nazywa się sumieniem, i co powinno przekazywać nam prawdę o nas samych. Warto więc - zwłaszcza po tej beatyfikacji - zdecydowanie odrzucić nienawiść, której ojcem jest szatan, i wszystko, co do niej prowadzi. Aż dziw bierze, że mając Ewangelię, mając tak wiele dobrych przykładów, mając takie nauczanie Jana Pawła II, nie możemy usłyszeć najważniejszego: kochać swojego bliźniego, kochać brata Polaka. Bo często wydaje się, że łatwiej nam kochać Niemca, Rosjanina, Francuza niż własnego brata, wobec którego żywimy niechęć, podejrzliwość i chłód.
Bł. Jan Paweł II mówi wyraźnie: Odrzućmy królestwo szatana naszych czasów. Przez nie została zdruzgotana nasza Ojczyzna - zniszczyliśmy jej dobrą opinię, nie wykorzystaliśmy tylu szans życiowych, dotknęły nas nieszczęścia, pozostał ból i łzy. Gdy zatem wracamy z nabożeństw beatyfikacyjnych - z Rzymu, z Wadowic, z Łagiewnik, z zakopiańskich Krzeptówek, z Jasnej Góry i wielu innych miejsc Ojczyzny i świata - postanówmy sobie mocno: Bł. Janie Pawle II, tak bardzo umiłowany przez świat i Pana Boga, czytelna recepto na pełne i wartościowe życie. Jesteśmy Twoimi braćmi i siostrami i chcemy odtąd podchodzić do życia i do każdego człowieka - także tego z innej opcji politycznej, o przeciwnej nam ideologii czy jawiącego się nam jako wróg - tak jak Ty to czyniłeś. Bo rzeczywiście ma to sens i buduje nowy, piękny świat, nową cywilizację, której smak dałeś nam poznać.

Posłuchaj wypowiedzi dnia, komentarza tygodnia oraz rozmowę z Redaktorem Naczelnym

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2011-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Św. Elżbieta Węgierska - patronka dzieł miłosierdzia

[ TEMATY ]

św. Elżbieta Węgierska

Arkadiusz Bednarczyk

Św. Elżbieta z Turyngii (XIII wiek) posługuje wśród chorych (obraz tablicowy z XV wieku)

Św. Elżbieta z Turyngii (XIII wiek) posługuje wśród chorych
(obraz tablicowy z XV wieku)

17 listopada Kościół wspomina św. Elżbietę Węgierską, patronkę dzieł miłosierdzia oraz bractw, stowarzyszeń i wielu zgromadzeń zakonnych. Jest świętą dwóch narodów: węgierskiego i niemieckiego.

Elżbieta urodziła się 7 lipca 1207 r. na zamku Sárospatak na Węgrzech. Jej ojcem był król węgierski Andrzej II, a matką Gertruda von Andechts-Meranien, siostra św. Jadwigi Śląskiej. Ze strony ojca Elżbieta była potomkinią węgierskiej rodziny panującej Arpadów, a ze strony matki - Meranów. Dziewczynka otrzymała staranne wychowanie na zamku Wartburg (koło Eisenach), gdzie przebywała od czwartego roku życia, gdyż była narzeczoną starszego od niej o siedem lat przyszłego landgrafa Ludwika IV. Ich ślub odbył się w 1221 r. Mała księżniczka została przywieziona na Wartburg z honorami należnymi jej królewskiej godności. Mieszkańców Turyngii dziwił kosztowny posag i dokładnie notowali skarby: złote i srebrne puchary, dzbany, naszyjniki, diademy, pierścienie i łańcuchy, brokaty i baldachimy. Elżbieta wiozła w posagu nawet wannę ze szczerego srebra. Małżeństwo młodej córki królewskiej stało się swego rodzaju politycznym środkiem, mającym pogłębić i wzmocnić związki między oboma krajami. Elżbieta prowadziła zawsze ascetyczny tryb życia pod kierunkiem franciszkanina Rüdigera, a następnie Konrada z Marburga. Rozwijając działalność charytatywną założyła szpital w pobliżu zamku Wartburg, a w późniejszym okresie również w Marburgu (szpital św. Franciszka z Asyżu). Konrad z Marburga pisał do papieża Grzegorza IX o swojej penitentce, że dwa razy dziennie, rano i wieczorem, osobiście odwiedzała swoich chorych, troszcząc się szczególnie o najbardziej odrażających, poprawiała im posłanie i karmiła. Życie wewnętrzne Elżbiety było pełną realizacją ewangelicznej miłości Boga i człowieka. Wytrwałość czerpała we Mszy św., na modlitwie była niezmiernie skupiona. Wiele pracowała nad cnotą pokory, zwalczając odruchy dumy, stosowała ostrą ascezę pokuty.
CZYTAJ DALEJ

Franciszek: proszę, nie zapominajmy o ubogich!

2024-11-17 10:48

[ TEMATY ]

papież Franciszek

PAP

Nie zapominajmy o ubogich - z taką prośbą do Kościoła, do rządów państw i organizacji międzynarodowych, do każdego i do wszystkich zwrócił się papież Franciszek w Światowym Dniu Ubogich. W czasie Mszy św. w bazylice św. Piotra w Watykanie Ojciec Święty przypomniał, że stajemy się Kościołem Jezusa w takim stopniu, w jakim służymy ubogim.

Papież zauważył, że „Bóg przychodzi, Bóg się zbliża, Bóg gromadzi nas, żeby nas zbawić”. Dlatego Jezus nas zachęca do przenikliwego „wewnętrznego odczytania” wydarzeń historycznych, „abyśmy odkryli, że nawet w niepokoju naszych serc i naszych czasów istnieje niezachwiana nadzieja, która jaśnieje”.
CZYTAJ DALEJ

Odpust ku czci św. Elżbiety w kościele garnizonowym

2024-11-17 17:30

Marzena Cyfert

Bp Wiesław Lechowicz wyróżnił w symboliczny sposób medalem bł. ks. Jerzego Popiełuszki przedstawicieli garnizonu Wrocław za pomoc powodzianom

Bp Wiesław Lechowicz wyróżnił w symboliczny sposób medalem bł. ks. Jerzego Popiełuszki przedstawicieli garnizonu Wrocław za pomoc powodzianom

– Oby Wasza służba wojskowa przebiegała w duchu słów Jezusa, była nimi naznaczona i abyście z krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa w dalszym ciągu czerpali mądrość do tego, aby jak najpełniej i jak najpiękniej ją wypełnić – mówił do żołnierzy garnizonu Wrocław bp Wiesław Lechowicz.

Biskup polowy Wojska Polskiego przewodniczył Mszy św. odpustowej w Bazylice Mniejszej św. Elżbiety Węgierskiej. Uroczystość odbyła się z ceremoniałem wojskowym w obecności sztandaru wojskowego i Wojskowej Orkiestry Reprezentacyjnej. W czasie Eucharystii modlili się oficerowie i żołnierze garnizonu Wrocław oraz licznie przybyli parafianie.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję