Ks. Edward Pleń, kapelan polskich sportowców:
- Kamilę Skolimowską poznałem na igrzyskach w Atenach. Spotkaliśmy się na Mszy św. rozpoczynającej olimpiadę. Dopiero później przekonałem się, czym była jej obecność na nabożeństwie dla niej samej oraz dla innych sportowców.
Trzeba wiedzieć, że zawody tej rangi mają swój harmonogram. Kwalifikacje, eliminacje, finały, a w międzyczasie jeszcze treningi, kontrole - wszystko to sprawia, że sportowcom niekiedy trudno jest znaleźć czas, aby przyjść na Mszę św.
Tymczasem Kamila nie tylko sama przychodziła, ale dzięki jej pięknemu świadectwu na nabożeństwa dużą grupą przychodzili lekkoatleci. To właśnie Kamila zachęcała ich do modlitwy.
Przed finałem poprosiła mnie o błogosławieństwo. W zawodach zajęła piąte miejsce. W następną niedzielę po
Mszy św. podszedłem do Kamili i zapytałem: - Jak się czujesz? Ona odpowiedziała: - Jestem zadowolona z piątego miejsca. Tak chciał Pan Bóg. To On sprawił, że to piąte miejsce było najlepsze dla mnie. Przypominam to jej wyznanie, gdyż pokazuje ono wielkość i pokorę Kamili, która przecież na igrzyskach w Sydney zdobyła złoty medal.
Po olimpiadzie w Atenach zawiązała się między nami piękna przyjaźń. Kamila, kiedy dowiedziała się, że jestem salezjaninem, opowiedziała mi, że na maturze miała obrazek św. Jana Bosko, patrona naszego zgromadzenia. Potem spotykaliśmy się wielokrotnie. Ostatni raz rozmawiałem z Kamilą w Polskim Komitecie Olimpijskim na spotkaniu noworocznym. Umówiliśmy się, że jak tylko czas pozwoli, spotkamy się na dłuższej rozmowie w Warszawie. Niestety, do tego spotkania już nie dojdzie.
Kamila odeszła. Wszyscy zadają sobie pytanie: - Dlaczego tak się stało? Przecież miała tylko 26 lat? Ale my, katolicy, musimy pamiętać, że Pan Bóg powołuje nas w najlepszym czasie. A ten najlepszy czas - choć trudno nam w to uwierzyć - przyszedł dla Kamili 18 lutego 2009 r.
Wiadomość o jej śmierci zastała mnie na IX Zimowym Europejskim Festiwalu Młodzieży w Narciarstwie. Za spokój duszy Kamili Skolimowskiej odprawiliśmy Mszę św. Wzięło w niej udział bardzo wielu uczestników festiwalu. To pokazuje, że pamięć o Kamili jest żywa. Pokazuje też, że ta zawsze uśmiechnięta dziewczyna była nietuzinkową postacią, wielkim sportowcem i człowiekiem głębokiej wiary.