Reklama

Książki

„Wiem, że jestem tu potrzebna” - promocja książki A. Puścikowskiej „Siostry nadziei”

„Wiem, że jestem tu potrzebna. Czuję się spełniona i szczęśliwa. Robię to, do czego wezwał mnie Bóg” – napisała w liście do autorki s. Jonasza, pracująca w Czarnomorsku na Ukrainie. Dziś w Warszawie odbyła się promocja książki Agaty Puścikowskiej „Siostry nadziei”, przedstawiająca posługę sióstr zakonnych na Ukrainie w czasie toczącej się wojny. Na promocji były obecne dwie bohaterki książki: salezjanka s. Teresa Mateja z Odessy i elżbietanka s. Alicja Jonasza Bukowska z Czarnomorska.

[ TEMATY ]

zakony

promocja książki

wojna na Ukrainie

Karol Porwich/Niedziela

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Agata Puścikowska przedstawiła „wojenne losy” sióstr, które pozostały na Ukrainie po 24 lutego. Autorka dotarła do 22 zgromadzeń zakonnych żeńskich. – To prawdziwe bohaterki, chociaż one nie lubią tego słowa – mówiła podczas promocji Puścikowska.

Książka jest bardzo żywo napisana; autorka przytacza fragmenty rozmów, które przeprowadzała, korzystając z różnych komunikatorów, rozmawiając czasem w nocy, gdy siostry siedziały w schronach, a także poruszające fragmenty listów mailowych. Siostry opowiadają o swoim życiu, trudnościach, przytaczają dramatyczne historie osób, które u nich szukały wsparcia, ale też niezwykłe znaki Bożej opatrzności.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

– Dostrzegam troskę Boga o nas. Nie było ani jednego dnia, żeby nam czegoś zabrakło – mówi elżbietanka z Czarnomorska, która wraz ze współsiostrą gotuje codzienne zupę dla 50 osób. Poza bezdomnymi, którzy wcześniej otrzymywali wsparcie tej maleńkiej wspólnoty dwóch sióstr, przychodzą przesiedleńcy, ale też mieszkańcy, którzy z każdym dniem mają coraz trudniejszą sytuację bytową.

Podczas promocji zauważono, że sytuacja na Ukrainie coraz bardziej się pogarsza. W wielu miastach trwa kryzys humanitarny, społeczeństwo się pauperyzuje, wzrastają obawy przed nadchodzącą zimą. Ks. Leszek Kryża dyrektor Zespołu Pomocy Kościołowi na Wschodzie, obecny na konferencji, zaznaczył, że księża proszą o pomoc w zorganizowaniu ogrzewania w prowizorycznych schronach, które utworzono w podziemiach kościoła.

– Często jeżdżę na Ukrainę, na ulicach widać ludzi, którzy gotują na zewnątrz domów na prowizorycznych piecach zbudowanych z cegieł. Pomagamy też mieszkańcom domów, z których wyleciały szyby. Organizujemy płyty paździerzowe, którymi będą mogli zabezpieczyć mieszkania przed zimą - poinformował ks. Kryża. Zaapelował, by „nie znudzić się pomaganiem”, gdyż ta pomoc cały czas jest niezbędna.

Reklama

Ks. Kryża zauważył, że obecność sióstr zakonnych, kapłanów z Polski, którzy mogli wyjechać, ale pozostali, są dla wielu ludzi znakiem nadziei. – Pamiętam mój pobyt na stacji metra, która stała się schronem dla 600 osób. Były tam siostry zakonne i księża i nagle zaczęliśmy się modlić. I to był dla wszystkich znak nadziei. I to jest zadanie, które oni spełniają – być znakiem nadziei. A dla mnie osobiście, gdy patrzę na siostry i księży, którzy tam pozostali, to myślę o nich jak o bohaterach - stwierdził duchowny.

Salezjanka, s. Teresa jednak protestuje: „Nie czuję się bohaterką, czuję w sercu, że robię to, do czego jestem powołana”. Przypomina słowa swojej mistrzyni z nowicjatu: „Lepiej się zniszczyć niż zardzewieć”.

Na spotkaniu padały pytania, dlaczego siostry zdecydowały się pozostać, mimo, że przełożone pozostawiały to do osobistej decyzji sióstr. Zaznaczyły, że ekstremalne sytuacje zawsze są testem formacji, wiary i kondycji psychicznej. – W ekstremalnych sytuacjach zawsze sprawdza się nasza relacja z Bogiem. To jest test naszej wiary i przylgnięcia do Boga – powiedziała s. Teresa. A s. Jonasza dodała: – Patrzę wstecz na te lata, które przeżyłam w klasztorze, i nie żałuję ani jednego dnia, nie żałuję swojej drogi, jestem wdzięczna Panu Bogu za to, jak kieruje moim życiem, i że naprawdę nie muszę się niczego wstydzić ani niczego żałować.

W liście do autorki, zamieszczonym w książce, s. Jonasza pisze: „Czasem myślę, że jeszcze młoda jestem, może w bezpiecznym miejscu dłużej pożyję i dzięki temu więcej zrobię? Ale wiem, że jestem tu potrzebna. Czuję się spełniona i szczęśliwa. Robię to, do czego wezwał mnie Bóg”.

– Chciałam tą książką oddać hołd kobietom w habitach i zgromadzeniom w Polsce, które im pomagają – powiedziała Agata Puścikowska. – To są dla mnie prawdziwe bohaterki. Czasem czytelnicy mnie pytają, czy będzie druga część książki, odpowiadam wtedy, że mam nadzieję, że drugiej części nie będzie.

Reklama

Promocja odbyła się w gmachu Sekretariatu Konferencji Episkopatu Polski. Organizatorami były: wydawnictwo „Znak” oraz Katolicka Agencja Informacyjna.

Agata Puścikowska, „Siostry nadziei. Nieznane historie bohaterskich kobiet walczących na Ukrainie”, Wydawnictwo Znak, Kraków 2022, s. 396.

2022-10-20 18:11

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Dziedzictwo i współczesność

[ TEMATY ]

Kłobuck

parafia św. Marcina

promocja książki

Beata Pieczykura/Niedziela

O tym, jak przeszłość kształtuje teraźniejszość, można było się dowiedzieć 19 marca podczas promocji książki pt. „Klasztor kłobucki – przestrzeń – ludzie – aktywność – kultura” autorstwa ks. prof. dr. hab. Kazimierza Łataka w parafii św. Marcina w Kłobucku.

Nawet dziś można sobie wyobrazić XV-wieczny klasztor, codzienność klasztorną, kanoników na modłach, prowadzących duszpasterstwo, szkolę, szpital, bibliotekę, archiwum czy inicjatywy gospodarcze. Sposób na to jest prosty, wystarczy przeczytać książkę „Klasztor kłobucki – przestrzeń – ludzie – aktywność – kultura”. Można też przyjechać na teren klasztoru w Kłobucku, który pozostał. Budynki się zmieniły, ale przestrzeń parafii i otoczenia jest oryginalnym terenem, na którym istniał klasztor Kanoników Regularnych Laterańskich od XV do XIX wieku. To jest o tyle ważne, iż warto pamiętać, że nie byłoby Kłobucka, Truskolas czy Mokrej w takim kształcie jak obecnie, gdyby nie było Kościoła, pracy kanoników i spadkobierców diecezjalnych.

CZYTAJ DALEJ

„Napełnił naczynie wodą i zaczął umywać uczniom nogi” (J 13, 5)

Niedziela warszawska 15/2004

[ TEMATY ]

Wielki Tydzień

pl.wikipedia.org

Mistrz Księgi Domowej, "Chrystus myjący nogi apostołom", 1475

Mistrz Księgi Domowej,

1. Wszelkie „umywanie”, „obmywanie się” lub kogoś albo czegoś kojarzy się ściśle z faktem istnienia jakiegoś brudu. Umywanie to akcja mająca na celu właśnie uwolnienie się od tego brudu. I jak o brudzie można mówić w znaczeniu dosłownym i przenośnym, taki też sens posiada czynność obmywania; jest to oczyszczanie się z fizycznego brudu albo akcja symboliczna powodująca uwolnienie się od moralnego zbrukania. To ten ostatni rodzaj obmycia ma na myśli Psalmista, kiedy woła: „Obmyj mnie całego z nieprawości moich i oczyść ze wszystkich moich grzechów …obmyj mnie a stanę się bielszy od śniegu” (Ps 51, 4-9). Wszelkie „bycie brudnym” sprowadza na nas złe, nieprzyjemne samopoczucie, uwolnienie się zaś od owego brudu przez obmycie przynosi wyraźną ulgę.
Biblia mówi wiele razy o obydwu rodzajach zarówno brudu jak i obmycia, czyli oczyszczenia. W rozważaniach niniejszych zajmiemy się obmyciami z brudu w znaczeniu moralnym.

CZYTAJ DALEJ

Papież w więzieniu dla kobiet: jego obecność przesłaniem nadziei

2024-03-28 13:22

[ TEMATY ]

Watykan

PAP/EPA/GIUSEPPE LAMI

Obchody Triduum Paschalnego Franciszek rozpocznie w tym roku w więzieniu kobiecym, gdzie będzie sprawował Mszę Wieczerzy Pańskiej. Dyrektor rzymskiej placówki podkreśla, że zarówno dla osadzonych, jak i pracowników zakładu karnego będzie to znak nadziei na przyszłość.

„Obecność Papieża w naszym zakładzie karnym oznacza wniesienie nadziei i miłosierdzia w rzeczywistość wielkiego cierpienia” - podkreśla dyrektor placówki. Nadia Fontana wskazuje, że personel dołożył wszelkich starań, aby w papieskiej liturgii uczestniczyła jak największa liczba więźniarek. „Wiele z nich wciąż nie dowierza, że Franciszek do nas przyjedzie, panuje ogromna radość i ferment przygotowań, aby liturgia była piękna” - mówi dyrektor więzienia dla kobiet.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję