Reklama

Niedziela na Podbeskidziu

Jak wygląda życie w seminarium? Codzienność oczyma kleryków

Jak wygląda codzienność w seminarium? Czy można tam rozwijać swoje pasje? Dlaczego sutannę przywdziewa się dopiero na 3. roku? O tym wszystkim opowiadają klerycy krakowskiego seminarium.

[ TEMATY ]

klerycy

seminarium

powołanie

alumni

Wyższe Seminarium Duchowne Archidiecezji Krakowskiej

Klerycy opowiadają o codzienności w seminrium.

 Klerycy opowiadają o codzienności w seminrium.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W mediach społecznościowych Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej ukazuje się nowy cykl nagrań pt. „Rozmowy o seminarium”. Jak podkreśla diakon Krzysztof Kawik, który przeprowadza wywiady, w przygotowanych nagraniach można szczegółowo poznać drogę do kapłaństwa – od etapu propedeutycznego aż do przyjęcia święceń diakonatu.

Alumni z różnych lat formacji dzielą się świadectwem swojego powołania i ciekawostkami, który mogą zainteresować nie tylko osoby rozeznające swoje powołanie w kierunku kapłaństwa, lecz również każdego człowieka.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Alumni chcą dotrzeć szczególnie do młodych, pokazując, że do seminarium wstępują normalni ludzie, których Pan zaprasza do niezwykłej służby. Rozmowy pozwolą także wszystkim zainteresowanym zobaczyć inny wizerunek seminarium niż zazwyczaj spotykamy w mediach społecznościowych – podkreśla dk Krzysztof Kawik.

Filip i Kacper opowiadają o drodze rozeznawania powołania do kapłaństwa, czy o praktykach w hospicjum. Jakub i Jan opisują plan dnia każdego alumna, co robią w czasie wolnym oraz jak rozwijają swoje pasje, szczególnie muzyczne.

Sutanna jest pierwszym etapem naszej formacji z tych tzw. widocznych – widzialnym znakiem naszego przygotowania do kapłaństwa. Pierwsze dwa lata kleryk chodzi jeszcze bez sutanny i jest nierozpoznawalny. Przyjmujemy ją na 3 roku, w wyjątkowy dzień 8 grudnia – w uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP. Wtedy przyoblekamy się w nowego człowieka – mówią klerycy Bartosz i Damian, zaangażowani w seminaryjną inicjatywę Top Hit.

Dawid i Mateusz przybliżają, w jaki sposób klerycy mogą się rozwijać sportowo w różnych dyscyplinach. – Idąc do seminarium, miałem obawę, czy będę mógł się nadal rozwijać pod względem fizycznym. Ucieszyłem się, że tutaj jest przestrzeń na sport. Idąc np. w góry, rozmawiamy z turystami, także o wierze i dzielimy się naszym świadectwem, pokazując, że mamy tez swoje pasje, które realizujemy – mówi kl. Mateusz.

Reklama

Piotr i Michał opowiadają o zaangażowaniu w różne duszpasterstwa, o pielgrzymowaniu czy posłudze przy chorych i potrzebujących. – Spotkanie z tymi ludźmi pogłębia naszą wrażliwość, wzbudza uśmiech na ich i naszej twarzy, czują się potrzebni i modlą się za nas – zaznaczają alumni 4 roku.

Rodzeni bracia Jan i Maciej opowiadają, czym jest dla nich powołanie oraz przybliżają, jak rolę na drodze rozeznawania powołania odgrywa rodzina.

Wszyscy zgodnie podkreślają, że najcenniejsze jest to, iż pogłębiają swoją relację z Panem Jezusem, mogą o Nim głosić i nieść Go innym ludziom. W nagraniach dają też cenne wskazówki dla młodych, zastanawiających się nad wstąpieniem do seminarium. Jakie? – o tym można posłuchać tutaj.

2022-09-15 14:27

Ocena: +24 -6

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Naśladuj Pana Jezusa, a On sam zaopiekuje się twoim powołaniem

[ TEMATY ]

powołanie

Kamil Krasowski

dk. Konrad Jasiewicz dzieli się świadectwem swojego powołania

dk. Konrad Jasiewicz dzieli się świadectwem swojego powołania

Z jego wstąpieniem do seminarium, jak mówi, było trochę niestandardowo. Zanim wstąpił do Paradyża spędził 5 lat w Poznaniu. Jednak to właśnie tam przeżył przełom. Dzisiaj za nim już pięcioletnia formacja i święcenia diakonatu, które przed kilkoma dniami w otoczeniu najbliższych przyjął w Paradyżu.

- Nie wstąpiłem do seminarium zaraz po maturze, tylko przez 5 lat po zdaniu matury mieszkałem w Poznaniu. Wyjechałem tam do miasta, studiowałem, tam też pracowałem. Tam też nabierałem pierwszych szlifów w obcowaniu, w relacji z Panem Jezusem – mówi diakon Konrad Jasiewicz z parafii Narodzenia św. Jana Chrzciciela w Kolsku.

CZYTAJ DALEJ

Marcin Zieliński: Znam Kościół, który żyje

2024-04-24 07:11

[ TEMATY ]

książka

Marcin Zieliński

Materiał promocyjny

Marcin Zieliński to jeden z liderów grup charyzmatycznych w Polsce. Jego spotkania modlitewne gromadzą dziesiątki tysięcy osób. W rozmowie z Renatą Czerwicką Zieliński dzieli się wizją żywego Kościoła, w którym ważną rolę odgrywają świeccy. Opowiada o młodych ludziach, którzy są gotyowi do działania.

Renata Czerwicka: Dlaczego tak mocno skupiłeś się na modlitwie o uzdrowienie? Nie ma ważniejszych tematów w Kościele?

Marcin Zieliński: Jeśli mam głosić Pana Jezusa, który, jak czytam w Piśmie Świętym, jest taki sam wczoraj i dzisiaj, i zawsze, to muszę Go naśladować. Bo pojawia się pytanie, czemu ludzie szli za Jezusem. I jest prosta odpowiedź w Ewangelii, dwuskładnikowa, że szli za Nim, żeby, po pierwsze, słuchać słowa, bo mówił tak, że dotykało to ludzkich serc i przemieniało ich życie. Mówił tak, że rzeczy się działy, i jestem pewien, że ludzie wracali zupełnie odmienieni nauczaniem Jezusa. A po drugie, chodzili za Nim, żeby znaleźć uzdrowienie z chorób. Więc kiedy myślę dzisiaj o głoszeniu Ewangelii, te dwa czynniki muszą iść w parze.

Wielu ewangelizatorów w ogóle się tym nie zajmuje.

To prawda.

A Zieliński się uparł.

Uparł się, bo przeczytał Ewangelię i w nią wierzy. I uważa, że gdyby się na tym nie skupiał, to by nie był posłuszny Ewangelii. Jezus powiedział, że nie tylko On będzie działał cuda, ale że większe znaki będą czynić ci, którzy pójdą za Nim. Powiedział: „Idźcie i głoście Ewangelię”. I nigdy na tym nie skończył. Wielu kaznodziejów na tym kończy, na „głoście, nauczajcie”, ale Jezus zawsze, kiedy posyłał, mówił: „Róbcie to z mocą”. I w każdej z tych obietnic dodawał: „Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych” (por. Mt 10, 7–8). Zawsze to mówił.

Przecież inni czytali tę samą Ewangelię, skąd taka różnica w punktach skupienia?

To trzeba innych spytać. Ja jestem bardzo prosty. Mnie nie trzeba było jakiejś wielkiej teologii. Kiedy miałem piętnaście lat i po swoim nawróceniu przeczytałem Ewangelię, od razu stwierdziłem, że skoro Jezus tak powiedział, to trzeba za tym iść. Wiedziałem, że należy to robić, bo przecież przeczytałem o tym w Biblii. No i robiłem. Zacząłem się modlić za chorych, bez efektu na początku, ale po paru latach, po którejś swojej tysięcznej modlitwie nad kimś, kiedy położyłem na kogoś ręce, bo Pan Jezus mówi, żebyśmy kładli ręce na chorych w Jego imię, a oni odzyskają zdrowie, zobaczyłem, jak Pan Bóg uzdrowił w szkole panią woźną z jej problemów z kręgosłupem.

Wiem, że wiele razy o tym mówiłeś, ale opowiedz, jak to było, kiedy pierwszy raz po tylu latach w końcu zobaczyłeś owoce swojego działania.

To było frustrujące chodzić po ulicach i zaczepiać ludzi, zwłaszcza gdy się jest nieśmiałym chłopakiem, bo taki byłem. Wystąpienia publiczne to była najbardziej znienawidzona rzecz w moim życiu. Nie występowałem w szkole, nawet w teatrzykach, mimo że wszyscy występowali. Po tamtym spotkaniu z Panem Jezusem, tym pierwszym prawdziwym, miałem pragnienie, aby wszyscy tego doświadczyli. I otrzymałem odwagę, która nie była moją własną. Przeczytałem w Ewangelii o tym, że mamy głosić i uzdrawiać, więc zacząłem modlić się za chorych wszędzie, gdzie akurat byłem. To nie było tak, że ktoś mnie dokądś zapraszał, bo niby dokąd miał mnie ktoś zaprosić.

Na początku pewnie nikt nie wiedział, że jakiś chłopak chodzi po mieście i modli się za chorych…

Do tego dzieciak. Chodziłem więc po szpitalach i modliłem się, czasami na zakupach, kiedy widziałem, że ktoś kuleje, zaczepiałem go i mówiłem, że wierzę, że Pan Jezus może go uzdrowić, i pytałem, czy mogę się za niego pomodlić. Wiele osób mówiło mi, że to było niesamowite, iż mając te naście lat, robiłem to przez cztery czy nawet pięć lat bez efektu i mimo wszystko nie odpuszczałem. Też mi się dziś wydaje, że to jest dość niezwykłe, ale dla mnie to dowód, że to nie mogło wychodzić tylko ode mnie. Gdyby było ode mnie, dawno bym to zostawił.

FRAGMENT KSIĄŻKI "Znam Kościół, który żyje". CAŁOŚĆ DO KUPIENIA W NASZEJ KSIĘGARNI!

CZYTAJ DALEJ

Gietrzwałd: spotkanie rzeczników diecezjalnych

2024-04-24 11:09

[ TEMATY ]

rzecznik

BP KEP

W dniach 22-24 kwietnia br. w Gietrzwałdzie, w archidiecezji warmińskiej, spotkali się rzecznicy diecezjalni. Głównym tematem spotkania była dyskusja nad tworzeniem informacji o Kościele dla mediów oraz sposobem reagowania na aktualne wyzwania Kościoła w Polsce.

Sesje robocze dotyczyły przede wszystkim sposobu reagowania na aktualne wyzwania Kościoła w Polsce w zakresie komunikacji medialnej. Rzecznicy mieli również okazję zapoznać się szerzej z przepisami prawa prasowego dzięki ekspertom z tej dziedziny. Obrady odbywały się w Domu Rekolekcyjnym „Domus Mariae” w Gietrzwałdzie, przy Sanktuarium Matki Bożej Gietrzwałdzkiej.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję