Dowódca Armii Krajowej gen. Leopold Okulicki „Niedźwiadek” 19 stycznia 1945 r. wydaje ostatni rozkaz: „Postępująca ofensywa sowiecka doprowadzić może do zajęcia w krótkim czasie całej Polski przez Armię Czerwoną. Nie jest to jednak zwycięstwo słusznej sprawy, o którą walczyliśmy od roku 1939. W istocie bowiem - mimo stwarzanych pozorów wolności - oznacza to zmianę jednej okupacji na drugą, pod przykrywką Tymczasowego Rządu Lubelskiego, bezwolnego narzędzia w rękach rosyjskich... Żołnierze Armii Krajowej! Daję Wam ostatni rozkaz. Dalszą swą pracę i działalność prowadźcie w duchu odzyskania pełnej niepodległości Państwa i ochrony ludności polskiej przed zagładą. Starajcie się być przewodnikami Narodu i realizatorami niepodległego Państwa Polskiego... W przekonaniu, że rozkaz ten spełnicie, że zostaniecie na zawsze wierni tylko Polsce oraz by Wam ułatwić dalszą pracę - z upoważnienia Pana Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej zwalniam Was z przysięgi i rozwiązuję szeregi AK. Wierzę, że zwycięży Święta Sprawa, że spotkamy się w wolnej i demokratycznej Polsce. Niech żyje Wolna, Niepodległa, Szczęśliwa Polska”.
W Wigilię Bożego Narodzenia 1946 r. gen. Leopold Okulicki zostaje zamordowany w moskiewskiej katowni na Łubiance.
Dzisiaj przypominam „Pieśń 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej”. Jej nuty na melodię przedwojennej piosenki „Wesoła, marynarska wiara” zamieściłem w „Niedzieli” 29 lipca 2007 r. W Skrobowie na Lubelszczyźnie 25 lipca 1944 r. największa na Kresach Dywizja AK została otoczona i rozbrojona przez „sojuszniczą” Armię Sowiecką. Oficerowie i żołnierze zostali uwięzieni w poniemieckim obozie koncentracyjnym na Majdanku i w Lubelskim Zamku - więzieniu. Tam byli mordowani. Wielu wywieziono do syberyjskich łagrów... Pierwsze słowa wiersza Kazimierza Wierzyńskiego „Na rozwiązanie Armii Krajowej”:
Za dywizję wołyńską, nie kwiaty i wianki -
Szubienica w Lublinie. Ojczyste Majdanki.
Za sygnał na północy, bój pod Nowogródkiem -
Długi urlop w więzieniu. Długi i ze skutkiem.
Za bój o naszą Rossę, Ostrą Bramę, Wilno -
Sucha gałąź lub zsyłka na rozpacz bezsilną...
12 września 1993 r. w Warszawie na Żoliborzu, przy zbiegu alei Armii Krajowej z ul. Gdańską, nastąpiło uroczyste odsłonięcie i poświęcenie pomnika w hołdzie żołnierzom 27. Wołyńskiej Dywizji AK. Pomnik - wzniesiony w górę wielki miecz RYCERZY SPOD KRESOWYCH STANIC. U stóp pomnika jest nisza nagrobna z granitu wołyńskiego, z napisem „Ziemia z Pól Bitewnych i miejsc zagłady Polaków na Wołyniu”. 13 lipca 2003 r. w cieniu rycerskiego miecza - sylwecie krzyża na zarysie mapy Wołynia wyrosło 11 wielkich kamiennych świec - kolumn upamiętniających męczeństwo Polaków z 11 wołyńskich powiatów, ofiar ludobójców UPA. Twórcą pomników jest Kazimierz Danilewicz, żołnierz 27. Wołyńskiej Dywizji AK.
Serdecznie dziękuję Panu Bogusławowi Werpachowskiemu za cenną dla naszej świadomości książkę „Burza na Wołyniu” Władysława Filara. Dziękuję Wiktorowi Lechowi i Franciszkowi Pióro za dokumentację fotograficzną pomników. W swej książce „Wołyńska Itaka” żołnierz, poeta śp. Andrzej Depo wśród swych pieśni (zamieściłem je w „Niedzieli”) ofiarował nam swoje słowa, napisanego w 1944 r., Marsza 27. Wołyńskiej Dywizji AK. Gorąco proszę Czytelników o odnalezienie i przysłanie mi melodii „Marsza”. Chcę go zamieścić w „Niedzieli”.
Przypominam: 19 stycznia o godz. 17.00 w sali teatralnej LO im. J. Słowackiego, przy al. T. Kościuszki 8, nasz SETNY Wieczór. Jego tytuł: NIGDY PRZED MOCĄ NIE UGNIEMY SZYI.
„Wołynia ziem strzeżemy zbrojnie”, 31 XII 1943 r.
Pieśń 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej;
sł.: „Żaba” Lech Żułkoś, „Kos” Aleksander Frostowicz, „Lis” Stanisław Narzymski, „Wrzos” Roman Kucharski,
na melodię - „Wesoła, marynarska wiara”
Wołynia ziem strzeżemy zbrojnie, o Polsce marząc wciąż,
Czy to za pługiem, czy na wojnie zwarci jak jeden mąż.
Chociaż krwią opływamy szarpani ze wszech stron przez wrogów,
Z Polską na ustach życie oddamy, kiedy uderzy dzwon.
Bandyta Niemiec i Sowieci skazali nas na zgon,
Lecz nad Kresową Ziemią wzleci bojowej trąbki ton,
Lechitów dzielne plemię stanie wiernie na zew, do boju,
Jeszcze raz chwałą zadziwi ziemię i pomści bratnią krew.
Zaszum nad nami, Orle Biały, wróć z obcych krajów już,
Do Ciebie tęskni Naród cały, nękany mocą burz.
Zagrzmijcie, polskie działa, przemówcie, grady kul, do wrogów,
Niech w piekło zejdzie obca nawała, w radość się zmieni ból.
W Afryce, Syrii czy w Londynie naszego wojska kwiat,
Zna krzywdy Wilna, Łucka, Gdyni, wie, kto nasz wróg, kto kat.
Wyznawcy wspólnej woli, pionierzy nowych dróg - WOLNOŚCI:
Już nie zaznamy nigdy niewoli, tak nam dopomóż Bóg!
Pomóż w rozwoju naszego portalu
