Rusztowanie kostne pleców to odcinek piersiowy kręgosłupa i „kosz” z żeber, który ochrania narządy klatki piersiowej. Taka konstrukcja jest przyczyną stosunkowo niewielkiej ruchomości odcinka piersiowego kręgosłupa. Możliwości ruchowe tego regionu to: skłony boczne, skręty, pochylenie w przód i w tył oraz ruchy oddechowe klatki piersiowej. Codzienna aktywność fizyczna polega głównie na pochylaniu się do przodu, jest także trochę skłonów bocznych i niewiele ruchów skrętnych. Nasze ruchy oddechowe - jeśli jesteśmy mało aktywni ruchowo - są zwykle płytkie i dość szybkie, a korzystniejsze dla organizmu jest oddychanie wolniejsze i głębsze. Wszystko to sprawia, że skóra, mięśnie i inne tkanki powlekające tułów są mało elastyczne (bo nie są rozciągane!) i tworzą jakby sztywny pancerz ograniczający dodatkowo możliwości ruchowe tego regionu. Nic więc dziwnego, że tyle osób skarży się na bóle pleców. Potocznie mówimy o prostych plecach jako o normie zdrowotnej. W rzeczywistości plecy powinny mieć kształt lekko wypukły ku tyłowi (fizjologiczna kifoza piersiowa).
Ukształtowanie pleców zależy od różnych czynników, np.: 1. Od kształtu i funkcji innych odcinków kręgosłupa - zwłaszcza części lędźwiowej i krzyżowej; 2. Wieku - inna jest norma dla dziecka, inna dla starca; 3. Stanu psychicznego - inaczej wygląda człowiek pewny siebie, inaczej zmartwiony; 4. Siły i masy mięśniowej - inna jest norma dla sportowca, inna dla naukowca; 5. Istniejących lub przebytych schorzeń (np. garb żebrowy w zaawansowanej skoliozie). Są dwie pozycje, w których plecy wypoczywają: 1. Leżenie na plecach, z podparciem szyi (np. zrolowany ręcznik), ręce wzdłuż tułowia lub splecione na brzuchu, nogi zgięte, oparte stopami o podłoże; 2. Leżenie na brzuchu, ręce splecione pod brodą, głowa skręcona w bok, pod brzuchem mała poduszka, nogi wyprostowane lub zgięte w kolanach.