Reklama

Dwugłos o przemocy i prawdzie

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Dobry Boże, dlaczego nie uratowałeś tej Ani z Gdańska? - pytał nastolatek po pogrzebie czternastolatki

Głos pierwszy:

Kiedyś ktoś znany z telewizji powiedział, że młode pokolenie należy przygotować do życia w nowych warunkach ekonomicznych. A my - dorośli, rodzice, wychowawcy - uznaliśmy, że ma rację.
Ktoś inny dodał, że „młodość musi się wyszaleć” i nie wolno pętać jej osobowości nudnymi zakazami i nakazami, bo to źle wpływa na rozwój emocjonalny, spłyca sferę odczuwania, blokuje wewnętrznie. Powiedzieliśmy: racja…
Potem ktoś udowadniał, że rodzice, nauczyciele i dyrektorzy szkół nie powinni karać dzieci za złe zachowanie. A władze szkolne szybko dodały, że żadnemu nauczycielowi nie wolno dotknąć ucznia, kiedy ten źle się zachowuje, bo nie chcemy przecież złej opinii o szkole i nie chcemy być ciągani po sądach.
Ktoś następny przekonał nas, że większość dorosłych Polaków nie dostrzega różnicy między klapsem a biciem. Na wszelki wypadek zgodziliśmy się więc, że jakakolwiek forma karania dzieci jest niedobra… uwierzyliśmy w cudowne właściwości bezstresowego wychowania…
Wkrótce ktoś inny począł wołać, że swobody obywatelskie polegają na tym, by robić, co się chce, gdzie się chce i w dowolny sposób. I wszelkie te swobody należą się także nieletnim. Kazano nam zdawać egzamin z naszej „fajności” i pozwalać dzieciom na imprezy suto polewane piwem i okraszane narkotykami. Bardzo chcieliśmy - my, dorośli - być fajni. Powiedzieliśmy: nie ma sprawy…
Ktoś inny twierdził, że wolność słowa i obrazu pozwala na obecność w każdym wiejskim kiosku i osiedlowym spożywczaku tuzinów pism z rozebranymi paniami, bo przecież nasze dzieci mają za wysoko wywindowaną poprzeczkę wstydu. Zawstydzeni, postanowiliśmy nie reagować…
Gdy znany dziennikarz przekonywał nas, że skoro lubimy oglądać na ekranach akcję, nie powinniśmy wytyczać sobie sztucznych granic przyjemności patrzenia na „mocne” sceny - przytaknęliśmy. Gdy w godzinach największej oglądalności emitowano brutalne filmy, byliśmy zadowoleni, że dzieci „czymś się zajęły”; a poza tym życie jest okrutne, więc niech się uczą zawczasu.
Gdy zaczęła nas niepokoić muzyka dochodząca z pokoi dzieciaków, ktoś kolejny - tym razem spec od muzyki - pisał we wszystkich popularnych gazetach, byśmy dali sobie spokój, bo i tak nie pojmiemy gustów młodych… I daliśmy sobie spokój… Skoro to ma być zabawa, to nie zawracajmy sobie tym głowy.
Inni spece użyli tych samych argumentów, by przekonać nas, iż zasada „niewtrącania się” dotyczy także gier komputerowych, internetu, kręgu przyjaciół, sposobu na spędzanie wolnego czasu. W zasadzie wszystkiego. Dla świętego spokoju powiedzieliśmy: dobrze…
Wielu ważnych, wpływowych i światowych ludzi przekonywało nas, że w wychowaniu istotne są świadomość ciała, pewność siebie i robienie tego, na co ma się akurat ochotę - i zgodziliśmy się z tym. Asertywność uczyniliśmy półbogiem…
Pozwoliliśmy naszym nastoletnim córkom na nieprzyzwoite stroje, a naszym małoletnim synom - na wulgarne traktowanie kobiet…
Nie chcieliśmy, by Kościół wtrącał się do tego, jak wychowujemy dzieci, jak traktujemy najbliższych, jak szanujemy drugiego człowieka. Uznaliśmy, że „oni” - księża - nie mają pojęcia „o prawdziwym życiu i nie mają prawa nas pouczać!”.
A powiedziano kiedyś: Zbieramy to, co zasialiśmy.
I zapytajmy teraz sami siebie: Dlaczego nasze dzieci nie mają sumienia? Dlaczego nie potrafią odróżniać dobra od zła? Dlaczego bez zmrużenia powiek dręczą swoich rówieśników, biją słabszych i starszych, nie szanują nauczycieli - nie szanują nikogo ani niczego? Dlaczego mają tak przerażająco puste dusze?

Głos drugi:

Zdumiewające, jak łatwo jest ludziom obrzucać Boga błotem i następnie zastanawiać się, dlaczego świat zmienia się w piekło...
Zastanawia, że tak łatwo wierzymy prasie i telewizji, a tak mało temu, co napisano w Piśmie Świętym.
Dlaczego każdy chce iść do nieba, pod warunkiem, że nie będzie musiał wcześniej wierzyć w Boga ani myśleć, mówić czy postępować według nakazów Biblii?
Dlaczego ktoś, kto mówi: „wierzę w Boga”, wciąż idzie za podszeptami diabła, który - tak na marginesie - też wierzy w Boga?
Dlaczego tak łatwo przychodzi ludziom wysyłanie za pośrednictwem internetu czy SMS-ów tysięcy głupawych dowcipów do znajomych, a tak szybko, jakby wstydząc się, wymazują z pamięci treści dotyczące wiary i Boga?
Zatrważa fakt, że w sytuacji, kiedy niemoralność, brutalność, wulgarność buszują wolno w przestrzeni medialnej, tak żałujemy miejsca na publiczne dyskusje o Bogu, wstydzimy się przyznawać do Boga w szkołach czy zakładach pracy…
Zasmuca, gdy pobożny w niedzielę katolik zapomina o swoim chrześcijaństwie w pozostałe dni tygodnia.
Zasmuca, że tak trudno przechodzi nam przez gardło zdanie: „Tego zabrania mi moja wiara”.
Zasmuca, gdy zastanawiamy się, komu ten tekst pokazać, by nie narazić się na kpiny otoczenia…
Zasmuca, że bardziej boimy się tego, co pomyślą o nas ludzie, niż tego, co pomyśli o nas Bóg.
A jeśli, po przeczytaniu tego tekstu, puścisz wszystko to mimo uszu, nie narzekaj potem na zły świat i złych ludzi. Nie gderaj na młodych i na księży. Nie wołaj wielkim głosem, gdy dojdzie do dramatu: Gdzie byli nauczyciele, rodzice, Kościół?! Zapytaj swojego sumienia, na ile swoją biernością, bylejakością, swoim umiłowaniem świętego spokoju jesteś winny temu wszystkiemu, co dzieje się wokoło. Nie udawaj kogoś, kim nie jesteś…

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2006-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Bł. Władysław z Gielniowa

CZYTAJ DALEJ

Wielka Brytania: Wkrótce katolików może być więcej niż anglikanów

2025-09-25 10:59

[ TEMATY ]

katolicy

anglikanie

pl.wikipedia.org

Wnętrze katedry w Canterbury

Wnętrze katedry w Canterbury

Katolicyzm w Wielkiej Brytanii zyskuje na sile i w niedalekiej przyszłości może liczebnie przewyższyć anglikanizm. Jeszcze niedawno taki scenariusz wydawał się niemożliwy – donosi hiszpański portal Religión en Libertad. Jak pokazują badania, katolicyzm w Wielkiej Brytanii przeżywa wyraźne ożywienie, zbliżając się do pozycji anglikanów zwłaszcza wśród młodych i w dużych miastach.

Znaczącym sygnałem zmian w strukturze chrześcijan w Zjednoczonym Królestwie jest Irlandia Północna. jak informuje Religión en Libertad, w spisie ludności z 2021 roku po raz pierwszy odnotowano przewagę katolików (45,7 proc.) nad protestantami (43,4 proc.). To historyczna zmiana w regionie, gdzie protestanci stanowili większość.
CZYTAJ DALEJ

Wierzę w święty Kościół powszechny... czyli jaki?

2025-09-25 21:09

[ TEMATY ]

Credo

Karol Porwich /Niedziela

Punkty Credo są niczym drogowskazy na drodze wiary, które dzięki książce „Credo. Krok po kroku” możemy dostrzec i jeszcze pełniej zrozumieć.

Ksiądz prof. Janusz Lekan, dogmatyk i duszpasterz, profesor na Wydziale Teologii KUL, autor licznych publikacji naukowych i popularyzatorskich, tym razem dotyka spraw fundamentalnych dla ludzi wierzących – w sposób jasny i przystępny analizuje Wierzę w Boga, czego owocem jest książka „Credo. Krok po kroku”. Publikacja ta staje się w Roku Świętym 2025 zaproszeniem do przejrzenia się w „zwierciadłach wiary”. Autor dotyka elementarnej dla wierzących kwestii, czyniąc to z niezwykłą wrażliwością duchową i pedagogicznym zacięciem. Autor wyjaśnia krok po kroku przebogatą treść Credo. Książka ks. prof. Lekana stanowi istotną pomoc w ukazaniu ludziom wiary sensu tego, w co wierzą, i poszczególnych prawd wiary.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję