W ostatnich dniach roku kościelnego Kościół przypomina prawdę o Chrystusie Królu i rozważa rzeczy ostateczne. Czytania mszalne mówią o końcu świata. Atmosfera ta przedłuża się w Adwencie, który zaprasza nie tylko do przygotowania na Boże Narodzenie, ale też do rozważania momentu, kiedy Chrystus przyjdzie po raz drugi.
Dziś, pochłonięci codziennymi sprawami, często o tych prawdach zapominamy. Bardziej intensywnie przeżywano je w pierwszych wiekach Kościoła. Przykładem jest znane pismo „Didache”, które kończy się osobnym rozdziałem, pt. „Marana-tha” - Przyjdź, Panie Jezu! Panował też zwyczaj, że wierni modlili się na stojąco, twarzą ku wschodowi, skąd ma nadejść Chrystus. Natomiast ikonografia w rzymskich katakumbach i na innych cmentarzach chrześcijańskich pokazuje, jak wiele było ufności i nadziei w myśleniu o sprawach ostatecznych.
Kościół pragnie drugiego przyjścia Jezusa. Wtedy bowiem Bóg objawi się w pełni jako Pan dziejów, ujawni się Jego ukryta obecność. Ale moment Jego przyjścia będzie zarazem dniem kończącym ten świat. Stąd Kościół drży na myśl o chwili, gdy wszyscy staną przed tronem Najwyższego. Nie boi się o siebie, bo wtedy - w swych świętych - otrzyma wieniec chwały. Ale jak matka niepokoi się o wszystkie swoje dzieci, by niektóre z nich nie straciły szansy oglądania Bożego oblicza.
Przypomnienie o ostatecznym przyjściu Chrystusa może pobudzić do przygotowania na ten moment. Bo końca życia i kresu dziejów nie można oczekiwać bezczynnie ani też popadając w zniechęcenie czy rozpacz. W rozważaniu celu ostatecznego nie chodzi przecież o świadomość nietrwałości świata i jego przemijania, ale o pragnienie życia wiecznego i spotkania z Panem. Pamięć o tym stwarza właściwą perspektywę naszej egzystencji, porządkuje ludzkie sprawy, ustawia je we właściwych proporcjach i pomaga intensywniej je przeżywać.
Wreszcie, Kościół zachęca, by fragmenty biblijne o rzeczach ostatecznych czytać z nadzieją. Bo nawet Apokalipsa, która nie stroni od katastroficznych obrazów, zapewnia, że przyszłość, jakiej oczekuje człowiek wierzący, nie jest naznaczona trwogą. Księga ta dowodzi raczej, że Bóg kieruje wszystkim, nawet najgorszymi sytuacjami. Stąd koniec świata łączy się z ostatecznym zwycięstwem Pana. Zasiadający na tronie powie wtedy: „Oto czynię wszystko nowe” (Ap 21,5). Jest to obraz nie tyle końca świata, ile raczej jego prawdziwego początku. To obraz nie zagłady, ale spotkania z Ostatecznym, ze Zbawicielem. Stąd oczekiwanie na koniec świata, jak mówił św. Augustyn, jest zarazem oczekiwaniem na nowe narodzenie Boga wśród nas.