Z uznaniem należy odnotować ukazanie się ostatnio książki autorstwa ks. Romana Stawinogi, kapłana naszej archidiecezji, który od roku 1996 pełni funkcję kapelana Konwentu i Szpitala Bonifratrów w Łodzi. Przedmiotem refleksji Autora, znanego z tak rozległych zainteresowań humanistycznych, jest tym razem próba ukazania i oceny stanowiska wybitnego pisarza, apologety, przedstawiciela świata chrześcijańskiego - Tertuliana (ok. 160-240) wobec współczesnego mu świata grecko-rzymskiego. Autor w swoich zamiarach badawczych sięga jednak dalej poza ściśle historyczny kontekst, zakładając - jak sam pisze we wstępie - historyczną ciągłość cywilizacji europejskiej, powstałej w twórczym ostatecznie zetknięciu się chrześcijaństwa z życiem i myślą cywilizacji starożytnej, wyraża nadzieję, że krytyczne przeniesienie wniosków i ocen z jednego etapu procesu dziejowego w drugi, winno okazać się przydatne, mimo odległości epok, do wyrazistszego widzenia form rozwojowych i zasad współżycia ludzkiego, i pomocne aktualnie do obrania właściwej w tym względzie postawy. Pomijając niezwykle interesującą stronę książki, która w swej warstwie merytorycznej bliższa jest specjalistom z zakresu literatury wczesnochrześcijańskiej, należy zauważyć, że ze względu na styl publikacji i próbę aktualizacji problematyki, stanowi niezwykle interesującą lekturę dla szerszego kręgu czytelników. Na uwagę zasługuje próba znalezienia punktów stycznych i elementów, które są jakby "ponadczasowe" i mogą być użyteczne w dialogu, który chrześcijaństwo prowadzi dziś ze światem współczesnym, tym bardziej, iż Tertulian szczególnie w traktacie De testimonio Animae, należącym - jak się wydaje - do najbardziej oryginalnych i celnych dzieł, uważał, że chrześcijaństwo wyraża wierzenia i aspiracje samego ducha ludzkiego (por. H. Henson). Autor odwołuje się przy tym do odpowiednich dokumentów kościelnych Vaticanum II (np. Deklaracja o wolności religijnej Dignitatis humanae, Dekret o ekumenizmie Unitatis reintegratio, Deklaracja o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich Nostra aetate) oraz nauczania ostatnich papieży (m.in. encykliki Pawła VI Evangelii nuntiandi, Jana Pawła II Fides et ratio). Lektura stawia czytelnika wobec ważnego problemu dotyczącego każdego wierzącego chrześcijanina: bycia żarliwym obrońcą wiary i jej zasad oraz przyjaznej i pokojowej współpracy z wszystkimi innymi w budowaniu lepszego, opartego na porządku miłości świata. Na osobną wzmiankę, jak pisze w przedmowie do książki prof. dr hab. Anna Maria Komornicka, zasługuje piękna polszczyzna, klarowny styl, precyzja w definiowaniu nieraz zawiłych koncepcji, oryginalne piękno literackie, umiejętność przechodzenia od skomplikowanych komentarzy do swobodnego stylu, bliskiego publicystyce - w najlepszym tego słowa znaczeniu. Praca zainteresuje z pewnością nie tylko specjalistów z zakresu filologii klasycznej i teologii. Zapewne sięgnie po nią szeroki krąg czytelników, którym nieobce są problemy postulowanej przez Jana Pawła II nowej ewangelizacji w konkretnych warunkach społecznych i politycznych. Książka uczy nadto, jak sięgać i obficie czerpać z dorobku myśli wczesnochrześcijańskiej.
Ks. Roman Stawinoga. "Tertulian a świat antyczny". Kraków 2002.
Papież Leon XIV wydał Motu proprio, w którym reformuje zasady dotyczące przewodniczenia Papieskiej Komisji Państwa Watykańskiego. Dokument w formie listu apostolskiego wprowadza zmianę w podstawowej strukturze administrującej Watykanem - uchyla 1 punkt artykułu 8 poprzedniego Prawa Fundamentalnego Państwa Watykańskiego, który przewidywał, że stanowisko przewodniczącego Komisji może zajmować jedynie kardynał. Teraz mogą je obejmować także inne osoby.
Zgodnie z Motu proprio Papieża Leona XIV, opublikowanym 21 listopada, nie tylko kardynałowie, ale także „inni członkowie” mogą pełnić funkcję przewodniczącego Papieskiej Komisji Państwa Watykańskiego, a więc także świeccy – mężczyźni i kobiety.
22 listopada Kościół obchodzi wspomnienie św. Cecylii. Należy ona do najsłynniejszych męczennic Kościoła rzymskiego. Żyła na przełomie II i III w. Jako młoda dziewczyna, złożyła ślub czystości.
Mimo iż zmuszono ją do małżeństwa z poganinem Walerianem, nie złamała swego przyrzeczenia, lecz pozyskała dla Chrystusa swego męża i jego brata. Wszyscy troje ponieśli śmierć męczeńską.
Jakub de Voragine w Złotej legendzie w taki oto sposób pisze o św. Cecylii: „Gdy muzyka grała, ona w sercu Panu jedynie śpiewała. Przyszła wreszcie
noc, kiedy Cecylia znalazła się ze swym małżonkiem w tajemniczej ciszy sypialni. Wówczas tak przemówiła do niego: Najmilszy, istnieje tajemnica, którą ci wyznam, jeśli mi przyrzekniesz,
że będziesz jej strzegł troskliwie. Jest przy mnie anioł Boży, który mnie kocha i czujnie strzeże mego ciała. Będziesz go mógł zobaczyć, jeśli uwierzysz w prawdziwego Boga i obiecasz,
że się ochrzcisz. Idź więc za miasto drogą, która nazywa się Appijska i powiedz biedakom, których tam spotkasz: Cecylia posyła mnie do was, abyście pokazali mi świętego starca Urbana.
Skoro ujrzysz jego samego, powtórz mu wszystkie moje słowa. A gdy on już oczyści ciebie i wrócisz do mnie, wtedy ujrzysz i ty owego anioła.
Walerian przyjął chrzest z rąk św. Urbana. Wróciwszy do Cecylii znalazł ją w sypialni rozmawiającą z aniołem. Anioł trzymał w ręce dwa wieńce z róż
i lilii i podał jeden z nich Cecylii, a drugi Walerianowi, mówiąc przy tym: Strzeżcie tych wieńców nieskalanym sercem i czystym ciałem, ponieważ
przyniosłem je dla was z raju Bożego. One nigdy nie zwiędną ani nie stracą swego zapachu i nigdy nie ujrzą ich ci, którym czystość nie jest miła”.
Pierwszym miejscem kultu św. Cecylii stał się jej grób w katakumbach Pretekstata, gdzie zachowała się grecka inskrypcja „Oddała duszę Bogu”. Następnie kryptę powiększono, przyozdabiając
jej sklepienie malowidłem przedstawiającym Świętą w postaci orantki.
Pierwsze ślady kultu liturgicznego Świętej męczennicy zawiera Sakramentarz leoniański z V w., gdzie znajduje się 5 formularzy mszalnych z własnymi prefacjami. Z kolei
w aktach synodu papieża Symmacha z 499 r. znajduje się wzmianka o kościele pw. św. Cecylii wzniesionym w połowie IV w. Inną sławną świątynią dedykowaną
Świętej jest bazylika zbudowana przez papieża Paschalisa na rzymskim Zatybrzu w początkach IX w., gdzie złożono pod ołtarzem jej doczesne szczątki.
Za patronkę muzyki kościelnej uznano św. Cecylię dopiero pod koniec średniowiecza. Miało to swoje źródła w błędnym rozumieniu treści jednej z antyfon oficjum brewiarzowego: Cantantibus
organis Coecilia Domino decantabat. Owo sformułowanie antyfony spowodowało powstanie licznych przedstawień ikonograficznych św. Cecylii, która gra na instrumencie przypominającym organy.
W nawiązaniu do tej średniowiecznej tradycji od XVI w. w Kościele zachodnim zaczęły powstawać stowarzyszenia, których celem było pielęgnowanie muzyki kościelnej. Największy jednak rozgłos
zyskało Stowarzyszenie św. Cecylii, które powstało w Bambergu w 1868 r.
Dążyło ono do odnowienia prawdziwej muzyki kościelnej poprzez oczyszczenie liturgii z elementów świeckich i przywrócenia w liturgii chorału gregoriańskiego oraz polifonii
Szkoły Rzymskiej. Rychło ruch cecyliański rozszerzył się na cały Kościół powszechny, a wybitni kompozytorzy dedykowali jej swoje dzieła.
Uroczystościom w Babimoście przewodniczył kard. Stanisław Dziwisz
W Babimoście 22 listopada odbyła się uroczysta Msza św. z okazji 5. rocznicy ustanowienia Sanktuarium Matki Bożej Gospodyni Babimojskiej. Uroczystej modlitwie przewodniczył kard. Stanisław Dziwisz, który dokonał instalacji relikwii św. Jana Pawła II. Tego dnia odbyła się również VII Diecezjalna Pielgrzymka Kobiet do Matki Bożej Gospodyni Babimojskiej.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.