Już tylko niewiele ponad miesiąc dzieli nas od Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej w Niemczech. Wszak bowiem zaraz od pierwszej dekady czerwca będziemy mogli podziwiać zmagania najlepszych narodowych jedenastek świata. Szkoda tylko, że nasza publiczna telewizja nie będzie transmitować wszystkich spotkań, jak to czyni np. włoska telewizja publiczna RAI. Cóż... Pozostawię to bez komentarza, choć krew burzy się w kibicach na myśl o tym, że to nie oni będą wybierać mecze, które będą chcieli obejrzeć. Selekcji dokonano bowiem za ich plecami. W każdym razie na pewno zobaczymy mecze naszej reprezentacji. Mam taką nadzieję, że będziemy oglądać ją nie tylko w fazie grupowej, lecz także w dalszych częściach tego ekscytującego turnieju.
Bez wątpienia każde MŚ są najbardziej wyczekiwanym wydarzeniem sportowym dla rozmiłowanych w piłce kibiców. Finałowe turnieje, rozgrywane co cztery lata, przyciągają setki tysięcy osób na stadiony i miliony przed ekrany telewizorów. Ich częstotliwość powoduje, że z utęsknieniem oczekuje się występów swojej narodowej drużyny lub też ulubionych piłkarzy. Większość z nas pamięta przecież najciekawsze spotkania z ostatniego mundialu z boisk Japonii i Korei Południowej, kiedy to reprezentacja Brazylii po raz piąty wywalczyła mistrzowski tytuł (wcześniej tryumfowała w Szwecji - w 1958 r., w Chile - w 1962 r., w Meksyku - w 1970 r. i w USA - w 1994 r.). Czy w Niemczech zdobędzie go po raz szósty? Wydaje się, że z takimi zawodnikami w kadrze, jak Ronaldinho, Ronaldo, Robinho czy Adriano jest ona w stanie wygrać z każdym zespołem. Dla brazylijskich graczy i ich rodaków jakakolwiek inna pozycja niż pierwsze miejsce jest po prostu porażką. Wystarczy przypomnieć sobie ich łzy smutku, kiedy to przegrali z Francuzami w 1998 r., zdobywając wtedy „tylko” wicemistrzostwo. Zawsze genialni technicznie piłkarze Brazylii uczestniczyli we wszystkich finałowych turniejach, poczynając od 1930 r., kiedy to urugwajscy gracze celebrowali u siebie zdobycie pierwszego miejsca (powtórzyli ten wyczyn po dwudziestu latach właśnie na brazylijskich boiskach).
Nie jest wykluczone, że po kolejny tytuł sięgną gospodarze, którzy prawie zawsze liczyli się w grze o najwyższe lokaty w finałowych turniejach. Byłby to ich czwarty tryumf (więcej o reprezentacji naszych zachodnich sąsiadów napiszę za trzy tygodnie, gdyż są oni w naszej grupie wraz z Kostaryką i Ekwadorem, którym też będą poświęcone osobne felietony, poczynając od następnego). Reprezentacja Italii też z pewnością będzie chciała powalczyć i powtórzyć wyczyn z Hiszpanii z 1982 r., gdzie po raz trzeci jej piłkarze wznosili zwycięski puchar (wcześniej Włosi zdobywali mistrzostwo w 1934 r. u siebie i 1938 r. we Francji). Nie należy też zapomnieć o medalowych aspiracjach finezyjnie grających zawodników Argentyny (zdobyli Puchar Świata u siebie w 1978 r. i w Meksyku w 1986 r.). Oczywiście, w walce o złoto będą też rywalizować zawsze groźni i nieustępliwi Anglicy, Hiszpanie, Holendrzy, Francuzi i... tutaj właściwie można wymienić resztę finalistów tegorocznego mundialu. Każda bowiem z drużyn, która przeszła eliminacje, ma niewątpliwie szanse na udaną grę i zajęcie jak najlepszej lokaty. W tym elitarnym gronie zasadniczo nie ma już słabeuszy, choć teoretycznie dałoby się wskazać kilka reprezentacji. Trudno jednak cokolwiek konkretnego wyrokować, gdyż w piłce nożnej nigdy niczego nie można do końca przewidzieć. Mam tylko nadzieję, że nasi kadrowicze (szerzej będzie o nich mowa 28 maja) pokażą się z jak najlepszej strony i że nie powtórzy się sytuacja sprzed czterech lat, kiedy to po dwóch porażkach i jednej wygranej nie wyszliśmy nawet z grupy.
Jest rzeczą oczywistą, że każdym piłkarskim mistrzostwom towarzyszy wszędobylska reklama i medialny galimatias. Niemniej nie są one w stanie przesłonić sedna mundialu, którym jest sportowa rywalizacja. Wyzwala ona w kibicach wielkie emocje i dostarcza im wielu uniesień, wzruszeń oraz łez (czasem radości, a czasem smutku). Dlatego też piłkarski świat niecierpliwie wyczekuje pierwszego gwizdka, który rozpocznie zmagania na niemieckich boiskach.

jłm