Światowy Dzień Chorego 11 lutego w Centrum Opieki Paliatywnej „Palium” miał szczególny charakter, ponieważ po raz pierwszy obchodzono go w nowootwartej siedzibie przy ul. Kopernika.
Z tej okazji Mszę św. odprawił bp Andrzej Przybylski. W homilii nawiązał do tegorocznego hasła: „Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny”. Mówił o tej ważnej cesze człowieka, która w relacji do chorego zyskuje wyjątkowo swoją pełnię. Wskazał na obraz Jezusa Miłosiernego, który w hospicyjnej kaplicy stale przypomina o Bożym miłosierdziu, tym, którzy przychodzą się przed nim modlić. Miłosierdzie to jest taki rodzaj miłości, która kocha pomimo tego, że ktoś jest uciążliwy, niewygodny, chory, i kiedy nie mamy z tej miłości – kontynuował biskup – żadnej korzyści. Miłosierdzie to jest taki rodzaj miłości, która uczy kochać bez względu na wszystko. W dalszym ciągu przywołał przypowieść o dobrym Samarytaninie, która tłumaczy istotę miłosierdzia. Potrzeba nam jak Samarytanin, który porzuca swoje sprawy, by pomóc, porzucić swoje obowiązki, na rzecz obowiązku bycia miłosiernym. Biskup wskazywał, że to nie jest łatwe, że tego trzeba się uczyć od Boga, którego naturą jest miłosierdzie. Zwracał uwagę, że ono w Bogu trwa nie okazjonalnie, w Wielkanoc czy w czasie Bożego Narodzenia, ale stale. Czyni to miłosierdzie przez swojego Syna Jezusa Chrystusa. I Jezus przychodzi do ludzi, by im ulżyć w cierpieniu; każde ręce, które opatrują chorego, to są ręce Jezusa. I nawet kiedy już nie ma ratunku, to miłosierna miłość trwa przy chorym do końca – podkreślał.
W dalszej części spotkania bp. Przybylski udzielił podopiecznym hospicjum sakramentu namaszczenia chorych i ofiarował pobłogosławione przez siebie różańce.
Między chorym a kapelanem rodzi się szczególny rodzaj napięcia, z którym trzeba się nauczyć sobie radzić – mówi o. Marek Donaj, augustianin, kapelan w jednym z krakowskich szpitali. – Najtrudniej jest mi w momencie, gdy się dowiaduję, że nie ma szans na powrót do zdrowia pacjenta. Wtedy płaczę w samotności.
Maria Fortuna-Sudor: W Utraconych, książce autorstwa Ojca, znalazłam zdanie: „Każdy ksiądz ma jakąś posługę, bywają proboszczowie, duszpasterze, misjonarze i... kapelani”. Stwierdza Ojciec, że funkcja kapelana nie jest szczególnie pożądana wśród duchowieństwa. Dlaczego tak się dzieje?
Ojciec Marek Donaj: Zdaniem wielu osób, jest to posługa marginalna, chociaż już w Ewangelii często spotykamy się z chorymi, których Pan Jezus uzdrawia. Warto podkreślić, że rola kapelana w szpitalu to ogrom bardzo absorbującej pracy. Ze względu na duże obciążenie psychiczne nie da się tam być nieustannie. Jednakże ksiądz, który odkryje w swym powołaniu potrzebę służby chorym, może w tej posłudze uczynić wiele dobrego i równocześnie sam się ubogacić. Ale nie można do niej posyłać kapłanów np. na emeryturze. W takich sytuacjach niekoniecznie pomogą chorym.
Proprefekt Dykasterii ds. Ewangelizacji opowiada w rozmowie z Mediami Watykańskimi o swoim doświadczeniu konklawe oraz dzieli się refleksjami dotyczącymi pierwszych kroków Leona XIV, którego poznał wiele lat temu, gdy o. Robert Francis Prevost był przełożonym generalnym augustianów. Filipiński kardynał ze wzruszeniem wspomina również papieża Franciszka, od którego śmierci minął prawie miesiąc.
W Kaplicy Sykstyńskiej, podczas konklawe, siedzieli obok siebie. Dziś kard. Luis Antonio Tagle i Leon XIV – Robert Francis Prevost spotkali się ponownie – tym razem na audiencji w Pałacu Apostolskim – tydzień po ogłoszeniu: Habemus Papam i pierwszym błogosławieństwie Urbi et Orbi nowego Papieża. Amerykańsko-peruwiański kardynał, który został papieżem, i filipiński purpurat znają się od wielu lat, a przez ostatnie dwa współpracowali blisko, jako kierujący dykasteriami: ds. Biskupów i ds. Ewangelizacji. W rozmowie z mediami watykańskimi kard. Tagle przedstawia osobisty portret nowego Papieża, dzieli się duchowym doświadczeniem konklawe i wspomina z wzruszeniem papieża Franciszka.
Monstrancja – srebro, złoto, odlew, kameryzowanie, grawerowanie, cyzelowanie. Wykonana przez Leonharda Wildera, Wiedeń, ok. 1662 rok
Jedna z najpiękniejszych barokowych monstrancji w Europie oraz osiem naczyń liturgicznych z katedry świdnickiej odzyskały dawny blask dzięki gruntownej renowacji.
W ostatnich tygodniach ks. kan. Marcin Gęsikowski, proboszcz katedry, odebrał z płockiej pracowni odrestaurowaną monstrancję oraz osiem naczyń liturgicznych – cztery kielichy i cztery puszki. – Bardzo serdecznie dziękuję ofiarodawcom imiennym i anonimowym – powiedział ks. Gęsikowski w ramach niedzielnych ogłoszeń parafialnych, informując wiernych o kosztach renowacji, które wyniosły trzydzieści trzy tysiące złotych.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
