Oferta programowa TVP z okazji beatyfikacji Prymasa Tysiąclecia i Matki Róży Czackiej

Wyniesienie do chwały ołtarzy dwóch wybitnych postaci to wyjątkowa chwila w życiu Kościoła w Polsce. Transmisja uroczystości w: TVP1, TVP Polonia, TVP Wilno oraz TVP Info. Również z tej okazji anteny Telewizji Polskiej przygotowały dedykowaną ofertę programową, która przybliży wybitną postać duchownego kardynała Stefana Wyszyńskiego oraz postać zasłużonej Matki Róży Czackiej, niewidomej zakonnicy, filantropki i opiekunki ludzi ociemniałych. W ofercie nie zabraknie filmów dokumentalnych, relacji na żywo z miejsc wydarzeń oraz reportaży. Natomiast w niedzielę, 12 września TVP1 zaprasza na wyjątkowy koncert „Ten zwycięża, kto miłuje”, który został zrealizowany przy współpracy z Katolicką Agencją Informacyjną.

A oto co TVP przygotowała na beatyfikacyjny weekend:

TVP1

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

OJCIEC, emisja 11 września, godz. 14:55, PREMIERA

Filmowa opowieść o wybitnym człowieku i duchownym – kardynale Stefanie Wyszyńskim, jego życiu osobistym, religijnym oraz inicjatywach duszpasterskich. Film przedstawia również w kontekście totalitaryzmu XX wieku, sytuację społeczno-polityczną Kościoła katolickiego w czasach komunizmu oraz prezentuje kulisy niezłomnej postawy kardynała Wyszyńskiego.

Reżyseria: Tomasz Kamiński

NIEWIDOMA MATKA NIEWIDOMYCH, emisja 11 września, godz. 15:55, PREMIERA

Reklama

Film dokumentalny poświęcony błogosławionej Elżbiecie Róży Czackiej, która swoje życie poświęciła opiece nad osobami niewidomymi. Jako młoda dziewczyna, w wyniku upadku z konia straciła wzrok. Bezskuteczna walka o jego odzyskanie stała się przełomowym momentem w jej życiu. Już jako zakonnica przyczyniła się do powołania Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża, którego misją była służba niewidomym w Polsce, jak i poza granicami kraju. Zgromadzenie prowadziło misje również na Ukrainie, w Rwandzie i w Indiach. Z jej inicjatywy powstał też zakład w Laskach i jego filia na warszawskiej Woli, a także oddziały na Śląski i w Wilnie.

Reżyseria: Piotr Kot

ORĘDZIE KARDYNAŁA KAZIMIERZA NYCZA Z OKAZJI BEATYFIKACJI KARDYNAŁA STEFANA WYSZYŃSKIEGO I MATKI ELŻBIETY RÓŻY CZACKIEJ, emisja 11 września, TVP1 godz. 20:00, TVP Polonia godz.20:00

W przeddzień beatyfikacji kardynała Stefana Wyszyńskiego i matki Elżbiety Róży Czackiej, kardynał Kazimierz Nycz, Metropolita Warszawski, wygłosi orędzie i skieruje zaproszenie do Polaków w Polsce i za granicą do uczestnictwa w uroczystej Mszy beatyfikacyjnej.

WYSZYŃSKI – DOBRY KONTAKT W NIEBIE, emisja 12 września, godz. 10:05, PREMIERA

Jednym z pierwszych cudów przypisywanych kardynałowi Stefanowi Wyszyńskiemu było uzdrowienie 19-letniej nowicjuszki. Podczas rutynowych badań wykryto u niej raka z przerzutami. Terapia jodem radioaktywnym w Instytucie Onkologicznym w Gliwicach nie spowolniła choroby – w gardle utworzył się guz, który utrudniał jej oddychanie. Lekarze nie gwarantowali wyleczenia. W tym czasie siostry z zakonu, rozpoczęły modlitwy do Prymasa Wyszyńskiego o wstawiennictwo w intencji uzdrowienia siostry.

Reżyseria: Jacek Tarasiuk

BEATYFIKACJA KARDYNAŁA STEFANA WYSZYŃSKIEGO I MATKI ELŻBIETY RÓŻY CZACKIEJ, transmisja 12 września, TVP1, TVP Polonia, TVP Info godz. 12:00, NA ŻYWO

Reklama

Uroczystość beatyfikacji kardynała Stefana Wyszyńskiego i matki Elżbiety Róży Czackiej odbędzie się w Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie. Przewodniczyć jej będzie kardynał Marcello Semeraro, prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Obecna będzie również delegacja z Watykanu, przewodniczący Konferencji Episkopatów Europy oraz członkowie Konferencji Episkopatu Polski. W koncelebrze Mszy św. beatyfikacyjnej wezmą udział przedstawiciele duchownych z poszczególnych diecezji w Polsce. Na uroczystości nie zabraknie też reprezentacji zakonów oraz przedstawicieli wiernych świeckich z poszczególnych diecezji. Kardynała Stefana Wyszyńskiego i matkę Elżbietę łączyła duchowa więź. Ich drogi splotły się w latach 20. XX wieku. Od tego momentu nieprzerwanie współpracowali.

TEN ZWYCIĘŻA, KTO MIŁUJE – KONCERT Z OKAZJI BEATYFIKACJI KARDYNAŁA STEFANA WYSZYŃSKIEGO I MATKI ELŻBIETY RÓŻY CZACKIEJ, emisja 12 września, TVP1 godz. 20:15, TVP Polonia godz.20:15 oraz TVP Kultura godz. 23:10

Uroczysty koncert z okazji beatyfikacji kardynała Stefana Wyszyńskiego i matki Elżbiety Róży Czackiej w wykonaniu chóru i orkiestry Filharmonii Krakowskiej. Wydarzenie uświetnią występy: Natalii Kukulskiej, Kasi Moś, Olgi Szomańskiej, Alicji Szemplińskiej, Dariusza Malejonka, Tomasza Szczepanika i Sebastiana Karpiela-Bułecki oraz śpiewających dzieci z Ośrodka Szkolno-Wychowawczego dla Dzieci Niewidomych im. Róży Czackiej w Laskach. Podczas koncertu nie zabraknie treści biograficznych i wspomnień. Koncert poprowadzą: Ida Nowakowska-Herndon i Tomasz Wolny.

JAKO W NIEBIE, TAK I W KOMAŃCZY, emisja 12 września, TVP1 godz. 21:25 oraz TVP Dokument godz. 22:50

Reklama

Fabularyzowany dokument przedstawiający historię internowania Prymasa Stefana Wyszyńskiego w Komańczy. Wyszyński został aresztowany w 1953 roku i przez trzy lata przebywał w odosobnieniu. Zgodnie z zamysłem komunistów tamtejszy klasztor sióstr Nazaretanek miał być miejscem zupełnej izolacji Prymasa od świata zewnętrznego. Stało się inaczej. Komańcza była miejscem niezwykłych spotkań duchownego m.in. ze swoim ojcem Stanisławem oraz Marią Okońską, założycielką słynnych „ósemek”. To właśnie w Komańczy Wyszyński napisał dzieło swojego życia: „Jasnogórskie Śluby Narodu Polskiego”.

Reżyseria: Maciej Wójcik, Bogdan Miszczak

WIDZIEĆ W CIEMNOŚCI, emisja 12 września, TVP1 godz. 22:25

Są osoby skromne i ciche, które wszystko wokół siebie przemieniają w dobro. Są i takie, które mimo własnej niepełnosprawności tworzą dzieła na lata i zostawiają trwały ślad na ziemi. Taką osobą była siostra Róża Elżbieta Matka Czacka, założycielka Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża. Stworzyła miejsce niezwykłe na mapie Polski – Laski, ośrodek formacji duchowej Sióstr i polskiej inteligencji, ale przede wszystkim miejsce, w którym pomaga się, ucząc osoby niewidome. Z okazji Beatyfikacji powstał film dokumentalny o tym niezwykłym miejscu, jego wychowankach, ale przede wszystkim o Róży Czackiej.

TVP2

RODZINNY EKSPRES – RÓŻA CZACKA, BŁOGOSŁAWIONA NASZYCH CZASÓW, emisja 11 września, godz. 11:20, PREMIERA

Reklama

„Jak wszystkim znającym Was, tak i mnie bardzo bliską bowiem jest duchowo Wasza Matka Założycielka. Zarówno przez swe dzieło opieki nad niewidomymi przepojone ofiarnym miłosierdziem Chrystusa, jak również przez głęboko chrześcijańskie ujęcie cierpień ludzkich jako wartości łączących w jedną rodzinę ludzi cierpiących i zdrowych, duchownych i świeckich, dzięki świadomej duchowej więzi z krzyżem Chrystusa, Matka Czacka jest pod tym względem dziś wzorem nie tylko dla Waszego Zgromadzenia zakonnego i Towarzystwa Opieki nad Ociemniałymi, ale dla całego duszpasterstwa charytatywnego w parafiach naszej Ojczyzny. Oby stała się w przyszłości jego u Boga Patronką” – to fragment listu ks. kard. Karola Wojtyły do Matki Marii Stefanii, ówczesnej przełożonej generalnej, z okazji 100-lecia urodzin Matki Czackiej w 1976 roku.

12 września s. Róża Czacka wraz z kard. Stefanem Wyszyńskim zostaną ogłoszeni błogosławionymi. W „Rodzinnym Ekspresie” porozmawiamy o wyjątkowym życiu s. Róży Czackiej.

Prowadzący – Rafał Patyra

WYSZYŃSKI. WRÓG NUMER 1, emisja 14 września, godz. 23:50

Film odsłania nieznane fakty z życia Prymasa Wyszyńskiego. Człowieka, z którego zdaniem liczyli się wszyscy niezależnie od poglądów politycznych. Na jego pogrzebie zjawiło się prawie pół miliona osób. Przybyli członkowie partii PZPR, a także przywódcy Solidarności. Oddali mu hołd jak niekoronowanemu królowi Polski. Mimo to, niektórzy do dzisiaj obwiniają go za pewne decyzje, czy wygłoszone słowa. Zastanawiają się, czy gdyby Prymas początkowo poparł strajki Solidarności w sierpniu 1980 r., czy Polska wyglądałaby dziś inaczej? Autor filmu Jacek Piotr Tarasiuk stara się znaleźć odpowiedź na to pytanie oraz przyjrzeć się życiu Prymasa i czasom, w których żył.

TVP INFO

BŁOGOSŁAWIONY, emisja 12 września, godz. 21:20, PREMIERA

Reportaż wspomnieniowy o kardynale Stefanie Wyszyńskim, który ukazuje postać Prymasa w zwykłych relacjach z wiernymi i pracownikami. Opisuje działalność kardynała podczas jego posługi kapłańskiej oraz przedstawia niepublikowane dotąd materiały z wizytacji Prymasa w Michalczewie koło Warki. Autor: Paulina Moroza, TVP INFO

TVP Dokument

Reklama

WYSZYŃSKI. WRÓG NUMER 1, emisja 12 września, godz. 20:10

Lata życia Prymasa Polski Stefana Wyszyńskiego przypadły na burzliwy okres w dziejach narodu polskiego. Duchowny zasłynął nie tylko jako wybitny członek Kościoła katolickiego, ale także jako działacz i obrońca praw człowieka. Dokument przybliża zasługi Prymasa Tysiąclecia w kontekście społecznym i historycznym XX wieku, przypomina także najważniejsze z jego nauk.

Reżyseria – Jacek Tarasiuk

MILENIUM KONTRA TYSIĄCLECIE, emisja 12 września, godz. 23:45

W końcówce lat 60. pomiędzy kościołem katolickim i jego hierarchią a aparatem partyjnym na czele z Władysławem Gomułką doszło do tak zwanej walki o rząd dusz. Władze PRL sięgały po wszelkie możliwe środki, by w 1966 roku przyćmić kościelne obchody 1000-lecia chrztu Polski. Na tle tej rywalizacji możemy obserwować rozkwit muzyki, popularnie zwanej bigbitem. Choć zwykło się uważać, że był to wyraz buntu polskiej młodzieży, to już dzisiaj wiemy, że władze kontrolowały wszelkie przejawy twórczości. Wielokrotnie młodzi muzycy musieli wchodzić w relacje ze strukturami państwa, a obieg kultury był w pełni koncesjonowany przez państwo. Prawdziwy bunt w muzyce nadszedł dopiero w latach 80.

Reżyseria – Piotr Kuciński

TVP Historia oraz internetowy kanał TVP HISTORIA 2

GIGANCI HISTORII – ODC. 40. KARDYNAŁ STEFAN WYSZYŃSKI, emisja 11 września, TVP Historia godz. 19:00, TVP Historia 2 godz. 19:05

Reklama

Wielki Polak o wielkim duchu. Jeden z najważniejszych ludzi w dziejach polskiego Kościoła. Człowiek, bez którego jak powiedział Jan Paweł II, nie byłoby Polaka — papieża na Stolicy Piotrowej. Jego spuścizna znacznie wykracza poza ramy Kościoła. Przeciwnik komunizmu, nękany przez aparat bezpieczeństwa, represjonowany, więziony. Swoją bezkompromisową postawą przyczynił się do upadku systemu. Nie potrzebował telewizji ani radia, żeby słuchały go miliony. Jego przesłanie trafiało do serc i umysłów Polaków. Dodawało otuchy. Przez dziesięć wieków, Polska zawsze wierna Bogu, krzyżowi, ewangelii, Kościołowi i jego pasterzom. Taki prymas zdarza się raz na tysiąc lat, powiedział o nim Jan Paweł II. Kardynał Stefan Wyszyński. Wiedzą na temat jego życia i nauczania będą musieli się wykazać uczestnicy tego odcinka teleturnieju.

OJCIEC I PASTERZ, emisja 12 września, TVP Historia godz. 19:30, TVP Historia 2 godz. 19:35 oraz TVP Dokument godz. 21:15

Wyjątkowy film dokumentalny poświęcony osobie Prymasa Tysiąclecia Stefana Wyszyńskiego i jego nauczaniu. Twórcy dokumentu odwiedzili niemal wszystkie miejsca związane z życiem i pracą księdza kardynała. Dwa lata poszukiwań zaowocowały kilkudziesięcioma godzinami nagrań z dziesiątkami osób, które znały prymasa osobiście bądź z nim pracowały. Swoimi wspomnieniami podzielili się m.in. Anna Rastawicka, kard. Kazimierz Nycz, abp Józef Michalik, o. Leon Knabit, aktor Olgierd Łukasiewicz, historycy Paweł Skibiński, Jan Żaryn i Peter Raina. W filmie zobaczymy wiele niepublikowanych do tej pory zdjęć archiwalnych oraz fragmentów homilii, które przybliżą nauczanie prymasa. Dokument przedstawi też przełomowe chwile w jego życiu, w tym lata uwięzienia, kiedy tworzył wielkie programy duszpasterskie obchodów milenijnych oraz pracował nad wyborem kard. Wojtyły na papieża. Zobaczymy również codzienne życie księdza prymasa, co lubił jeść, jak wypoczywał i jaki był na co dzień. To unikalne świadectwo czasów, które powstało przy współpracy z Archiwum na Jasnej Górze, Instytutem Prymasowskim oraz Archiwum Watykańskim.

Reżyseria: Piotr Górski

PRYMAS. TRZY LATA Z TYSIĄCA, emisja 12 września, TVP Historia godz.21:05, TVP Historia 2 godz.21:10

Jeden z najważniejszych fabularnych obrazów polskiego kina, przedstawiający historię uwięzienia bł. kard. Stefana Wyszyńskiego, przedstawiający początek lat pięćdziesiątych, kiedy komunistyczne władze PRL nasiliły politykę bezwzględnych represji wobec Kościoła katolickiego w Polsce. Pod pretekstem antypaństwowej działalności aresztowano wielu biskupów i księży oraz przeprowadzono konfiskatę znacznej części majątku Kościoła. Kardynał Stefan Wyszyński w publicznych wystąpieniach zdecydowanie przeciwstawił się bezprawnemu postępowaniu władz. Ówczesny Prezes Rady Ministrów Towarzysz Bierut postanowił wyeliminować politycznego przeciwnika i zdecydował o odizolowaniu duchowego przywódcy. W wielkiej tajemnicy Wyszyński został wywieziony z Warszawy i osadzony w opuszczonym klasztorze w Stoczku Warmińskim. Z więzienia w Rawiczu sprowadzony został także ksiądz Stanisław Skorodecki, skazany za naukę religii w szkole. Do Stoczka trafia również siostra Leonia. Ich zadaniem jest składanie relacji ze wszystkiego, co się dzieje wokół kardynała, a czego UB nie jest w stanie podejrzeć lub podsłuchać…

Reżyseria – Teresa Kotlarczyk

Drodzy Bracia i Siostry, Jednym z największych mistrzów średniowiecznej teologii jest św. Albert Wielki. Tytuł „wielki” („magnus”), z jakim przeszedł on do historii, wskazuje na bogactwo i głębię jego nauczania, które połączył ze świętością życia. Już jemu współcześni nie wahali się przyznawać mu wspaniałych tytułów; jeden z jego uczniów, Ulryk ze Strasburga, nazwał go „zdumieniem i cudem naszej epoki”. Urodził się w Niemczech na początku XIII wieku i w bardzo młodym wieku udał się do Włoch, do Padwy, gdzie mieścił się jeden z najsłynniejszych uniwersytetów w średniowieczu. Poświęcił się studiom „sztuk wyzwolonych”: gramatyki, retoryki, dialektyki, arytmetyki, geometrii, astronomii i muzyki, tj. ogólnej kultury, przejawiając swoje typowe zainteresowanie naukami przyrodniczymi, które miały się stać niebawem ulubionym polem jego specjalizacji. Podczas pobytu w Padwie uczęszczał do kościoła Dominikanów, do których dołączył później, składając tam śluby zakonne. Źródła hagiograficzne pozwalają się domyślać, że Albert stopniowo dojrzewał do tej decyzji. Mocna relacja z Bogiem, przykład świętości braci dominikanów, słuchanie kazań bł. Jordana z Saksonii, następcy św. Dominika w przewodzeniu Zakonowi Kaznodziejskiemu, to czynniki decydujące o rozwianiu wszelkich wątpliwości i przezwyciężeniu także oporu rodziny. Często w latach młodości Bóg mówi do nas i wskazuje plan naszego życia. Jak dla Alberta, także dla nas wszystkich modlitwa osobista, ożywiana słowem Bożym, przystępowanie do sakramentów i kierownictwo duchowe oświeconych mężów są narzędziami służącymi odkryciu głosu Boga i pójściu za nim. Habit zakonny otrzymał z rąk bł. Jordana z Saksonii. Po święceniach kapłańskich przełożeni skierowali go do nauczania w różnych ośrodkach studiów teologicznych przy klasztorach Ojców Dominikanów. Błyskotliwość intelektualna pozwoliła mu doskonalić studium teologii na najsłynniejszym uniwersytecie tamtych czasów - w Paryżu. Św. Albert rozpoczął wówczas tę niezwykłą działalność pisarską, którą miał odtąd prowadzić przez całe życie. Powierzano mu ważne zadania. W 1248 r. został oddelegowany do zorganizowania studium teologii w Kolonii - jednym z najważniejszych ośrodków Niemiec, gdzie wielokrotnie mieszkał i która stała się jego przybranym miastem. Z Paryża przywiózł ze sobą do Kolonii swego wyjątkowego ucznia, Tomasza z Akwinu. Już sam fakt, że był nauczycielem św. Tomasza, byłby zasługą wystarczającą, aby żywić głęboki podziw dla św. Alberta. Między obu tymi wielkimi teologami zawiązały się stosunki oparte na wzajemnym szacunki i przyjaźni - zaletach ludzkich bardzo przydatnych w rozwoju nauki. W 1254 r. Albert został wybrany na przełożonego „Prowincji Teutońskiej”, czyli niemieckiej, dominikanów, która obejmowała wspólnoty rozsiane na rozległym obszarze Europy Środkowej i Północnej. Wyróżniał się gorliwością, z jaką pełnił tę posługę, odwiedzając wspólnoty i wzywając nieustannie braci do wierności św. Dominikowi, jego nauczaniu i przykładom. Jego przymioty i zdolności nie uszły uwadze ówczesnego papieża Aleksandra IV, który zapragnął, by Albert towarzyszył mu przez jakiś czas w Anagni - dokąd papieże udawali się często - w samym Rzymie i w Viterbo, aby zasięgać jego rad w sprawach teologii. Tenże papież mianował go biskupem Ratyzbony - wielkiej i sławnej diecezji, która jednak przeżywała trudne chwile. Od 1260 do 1262 r. Albert pełnił tę posługę z niestrudzonym oddaniem, przywracając pokój i zgodę w mieście, reorganizując parafie i klasztory oraz nadając nowy bodziec działalności charytatywnej. W latach 1263-64 Albert głosił kazania w Niemczech i Czechach na życzenie Urbana IV, po czym wrócił do Kolonii, aby podjąć na nowo swoją misję nauczyciela, uczonego i pisarza. Będąc człowiekiem modlitwy, nauki i miłości, cieszył się wielkim autorytetem, gdy wypowiadał się z okazji różnych wydarzeń w Kościele i społeczeństwie swoich czasów: był przede wszystkim mężem pojednania i pokoju w Kolonii, gdzie doszło do poważnego konfliktu arcybiskupa z instytucjami miasta; nie oszczędzał się podczas II Soboru Lyońskiego, zwołanego w 1274 r. przez Grzegorza X, by doprowadzić do unii Kościołów łacińskiego i greckiego po podziale w wyniku wielkiej schizmy wschodniej z 1054 r.; wyjaśnił myśl Tomasza z Akwinu, która stała się przedmiotem całkowicie nieuzasadnionych zastrzeżeń, a nawet oskarżeń. Zmarł w swej celi w klasztorze Świętego Krzyża w Kolonii w 1280 r. i bardzo szybko czczony był przez swoich współbraci. Kościół beatyfikował go w 1622 r., zaś kanonizacja miała miejsce w 1931 r., gdy papież Pius XI ogłosił go doktorem Kościoła. Było to uznanie dla tego wielkiego męża Bożego i wybitnego uczonego nie tylko w dziedzinie prawd wiary, ale i w wielu innych dziedzinach wiedzy; patrząc na tytuły jego licznych dzieł, zdajemy sobie sprawę z tego, że jego kultura miała w sobie coś z cudu, i że jego encyklopedyczne zainteresowania skłoniły go do zajęcia się nie tylko filozofią i teologią, jak wielu mu współczesnych, ale także wszelkimi innymi, znanymi wówczas dyscyplinami, od fizyki po chemię, od astronomii po mineralogię, od botaniki po zoologię. Z tego też powodu Pius XII ogłosił go patronem uczonych w zakresie nauk przyrodniczych i jest on też nazywany „Doctor universalis” - właśnie ze względu na rozległość swoich zainteresowań i swojej wiedzy. Niewątpliwie metody naukowe stosowane przez św. Alberta Wielkiego nie są takie jak te, które miały się przyjąć w późniejszych stuleciach. Polegały po prostu na obserwacji, opisie i klasyfikacji badanych zjawisk, w ten sposób jednak otworzył on drzwi dla przyszłych prac. Św. Albert może nas wiele jeszcze nauczyć. Przede wszystkim pokazuje, że między wiarą a nauką nie ma sprzeczności, mimo pewnych epizodów, świadczących o nieporozumieniach, jakie odnotowano w historii. Człowiek wiary i modlitwy, jakim był św. Albert Wielki, może spokojnie uprawiać nauki przyrodnicze i czynić postępy w poznawaniu mikro- i makrokosmosu, odkrywając prawa właściwe materii, gdyż wszystko to przyczynia się do podsycania pragnienia i miłości do Boga. Biblia mówi nam o stworzeniu jako pierwszym języku, w którym Bóg, będący najwyższą inteligencją i Logosem, objawia nam coś o sobie. Księga Mądrości np. stwierdza, że zjawiska przyrody, obdarzone wielkością i pięknem, są niczym dzieła artysty, przez które, w podobny sposób, możemy poznać Autora stworzenia (por. Mdr 13, 5). Uciekając się do porównania klasycznego w średniowieczu i odrodzeniu, można porównać świat przyrody do księgi napisanej przez Boga, którą czytamy, opierając się na różnych sposobach postrzegania nauk (por. Przemówienie do uczestników plenarnego posiedzenia Papieskiej Akademii Nauk, 31 października 2008 r.). Iluż bowiem uczonych, krocząc śladami św. Alberta Wielkiego, prowadziło swe badania, czerpiąc natchnienie ze zdumienia i wdzięczności w obliczu świata, który ich oczom - naukowców i wierzących - jawił się i jawi jako dobre dzieło mądrego i miłującego Stwórcy! Badanie naukowe przekształca się wówczas w hymn chwały. Zrozumiał to doskonale wielki astrofizyk naszych czasów, którego proces beatyfikacyjny się rozpoczął, Enrico Medi, gdy napisał: „O, wy, tajemnicze galaktyki... widzę was, obliczam was, poznaję i odkrywam was, zgłębiam was i gromadzę. Z was czerpię światło i czynię zeń naukę, wykonuję ruch i czynię zeń mądrość, biorę iskrzenie się kolorów i czynię zeń poezję; biorę was, gwiazdy, w swe ręce i drżąc w jedności mego jestestwa, unoszę was ponad was same, i w modlitwie składam was Stwórcy, którego tylko za moją sprawą wy, gwiazdy, możecie wielbić” („Dzieła”. „Hymn ku czci dzieła stworzenia”). Św. Albert Wielki przypomina nam, że między nauką a wiarą istnieje przyjaźń, i że ludzie nauki mogą przebyć, dzięki swemu powołaniu do poznawania przyrody, prawdziwą i fascynującą drogę świętości. Jego niezwykłe otwarcie umysłu przejawia się także w działalności kulturalnej, którą podjął z powodzeniem, a mianowicie w przyjęciu i dowartościowaniu myśli Arystotelesa. W czasach św. Alberta szerzyła się bowiem znajomość licznych dzieł tego filozofa greckiego, żyjącego w IV wieku przed Chrystusem, zwłaszcza w dziedzinie etyki i metafizyki. Ukazywały one siłę rozumu, wyjaśniały w sposób jasny i przejrzysty sens i strukturę rzeczywistości, jej zrozumiałość, wartość i cel ludzkich czynów. Św. Albert Wielki otworzył drzwi pełnej recepcji filozofii Arystotelesa w średniowiecznej filozofii i teologii, recepcji opracowanej potem w sposób ostateczny przez św. Tomasza. Owa recepcja filozofii, powiedzmy pogańskiej i przedchrześcijańskiej, oznaczała prawdziwą rewolucję kulturalną w tamtych czasach. Wielu myślicieli chrześcijańskich lękało się bowiem filozofii Arystotelesa, filozofii niechrześcijańskiej, przede wszystkim dlatego, że prezentowana przez swych komentatorów arabskich, interpretowana była tak, by wydać się, przynajmniej w niektórych punktach, jako całkowicie nie do pogodzenia z wiarą chrześcijańską. Pojawiał się zatem dylemat: czy wiara i rozum są w sprzeczności z sobą, czy nie? Na tym polega jedna z wielkich zasług św. Alberta: zgodnie z wymogami naukowymi poznawał dzieła Arystotelesa, przekonany, że wszystko to, co jest rzeczywiście racjonalne, jest do pogodzenia z wiarą objawioną w Piśmie Świętym. Innymi słowy, św. Albert Wielki przyczynił się w ten sposób do stworzenia filozofii samodzielnej, różnej od teologii i połączonej z nią wyłącznie przez jedność prawdy. Tak narodziło się w XIII wieku wyraźne rozróżnienie między tymi dwiema gałęziami wiedzy - filozofią a teologią - które we wzajemnym dialogu współpracują zgodnie w odkrywaniu prawdziwego powołania człowieka, spragnionego prawdy i błogosławieństwa: i to przede wszystkim teologia, określona przez św. Alberta jako „nauka afektywna”, jest tą, która wskazuje człowiekowi jego powołanie do wiecznej radości, radości, która wypływa z pełnego przylgnięcia do prawdy. Św. Albert Wielki potrafił przekazać te pojęcia w sposób prosty i zrozumiały. Prawdziwy syn św. Dominika głosił chętnie kazania ludowi Bożemu, który zdobywał swym słowem i przykładem swego życia. Drodzy Bracia i Siostry, prośmy Pana, aby nie zabrakło nigdy w Kościele świętym uczonych, pobożnych i mądrych teologów jak św. Albert Wielki, i aby pomógł on każdemu z nas utożsamiać się z „formułą świętości”, którą realizował w swoim życiu: „Chcieć tego wszystkiego, czego ja chcę dla chwały Boga, jak Bóg chce dla swej chwały tego wszystkiego, czego On chce”, tzn. aby upodabniać się coraz bardziej do woli Boga, aby chcieć i czynić jedynie i zawsze to wszystko dla Jego chwały.