35. Niech lewa ręka nie wie, co czyni prawa - znaczy: niech twoje dobre czyny pozostają w tajemnicy przed światem.
Powiedzenie to pochodzi z Ewangelii. Są to słowa Pana Jezusa wyjaśniające, na czym polega pokuta. Są trzy rodzaje pokuty: modlitwa, post i jałmużna. Należy je wypełniać dyskretnie, bez rozgłosu, wówczas mają swoją wartość przed Bogiem. Wyrażają to słowa Chrystusa: "Kiedy zaś ty dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa(...). A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie" (Mt 6, 3-4).
Obyśmy o tym zawsze pamiętali.

36. Być miłosiernym Samarytaninem - znaczy: udzielać innym bezinteresownej pomocy.
Przypowieść Pana Jezusa o miłosiernym Samarytaninie jest jedną z najbardziej znanych przypowieści ewangelicznych. Była to odpowiedź Chrystusa na postawione Mu pytanie: Kto jest moim bliźnim? Żydzi bowiem ograniczali przykazanie miłości bliźniego jedynie do członków własnego narodu. Tymczasem chrześcijańska miłość obejmuje każdego człowieka, nawet wroga.
Przypowieść ta zawiera najpierw zarzut skierowany do duchownych, ukazując kapłana i lewitę, którzy minęli rannego człowieka bez udzielenia mu pomocy. Natomiast człowiek obcy, pochodzący z Samarii, ratuje mu życie i w dodatku ponosi koszty leczenia (por. Łk 10, 30-35).
Czyż podobne sytuacje nie powtarzają się również dzisiaj? Czy starczy nam odwagi, aby stać się "miłosiernym Samarytaninem"?

37. Rzucić pierwszy kamieniem - oznacza potępić drugiego człowieka.
Prawo Mojżeszowe kazało ukamienować publicznie kobietę, której udowodniono cudzołóstwo (por. Pwt 22, 20-21).
W Ewangelii św. Jana czytamy: "Uczeni w Piśmie i faryzeusze przyprowadzili do Niego kobietę i powiedzieli: «Nauczycielu, kobietę tę dopiero co pochwycono na cudzołóstwie. W Prawie Mojżesz kazał nam takie kamienować. A Ty co powiesz?». Mówili to, wystawiając Go na próbę, aby mieli o co Go oskarżyć. Lecz Jezus nachylił się i pisał palcem po ziemi. A kiedy w dalszym ciągu Go pytali, podniósł się i rzekł do nich: «Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci w nią kamieniem». I powtórnie nachyliwszy się, pisał na ziemi. Kiedy to usłyszeli, wszyscy, jeden po drugim, zaczęli odchodzić, poczynając od starszych. Wówczas Jezus podniósł się i rzekł do niej: «Niewiasto, gdzież oni są? Nikt cię nie potępił?». A ona odrzekła: «Nikt, Panie!». Rzekł do niej Jezus: «I Ja ciebie nie potępiam. Idź i od tej chwili już nie grzesz»" (por. J 8, 1-11).
Słowa Chrystusa o rzucaniu pierwszego kamienia są dla nas ostrzeżeniem przed pochopnym osądzaniem drugiego człowieka.

38. Wpaść do jaskini lwa - znaczy znaleźć się w wielkim niebezpieczeństwie.
Powiedzenie to odnosi się do wydarzenia opisanego w Księdze Daniela (por. Dn 6, 2-24). Izraelici przebywali w niewoli babilońskiej. Król babiloński Dariusz, syn Nabuchodonozora, postanowił uczynić Daniela zwierzchnikiem nad swym królestwem. Wobec tego satrapowie wnieśli skargę na Daniela, że nie zachowuje prawa Persów, oddając trzy razy dziennie cześć swojemu Bogu. Król uległ naciskowi możnowładców i "wydał rozkaz, by sprowadzono Daniela i wrzucono do jaskini lwów. Król zwrócił się do Daniela i rzekł: «Twój Bóg, któremu tak wytrwale służysz, uratuje cię»" (Dn 6, 17). Potem król o świcie udał się do jaskini i zastał tam Daniela żywego. "Uradował się (...) i rozkazał wydobyć Daniela z jaskini lwów; nie znaleziono na nim żadnej rany, bo zaufał swemu Bogu" (Dn 6, 24).
Za następnego króla, Cyrusa, powtórzyła się podobna sytuacja. Daniel został po raz drugi uratowany z jaskini lwów. Król zawołał: "Wielkim jesteś Panie, Boże Daniela, i nie ma żadnego [boga] prócz Ciebie!" (Dn 14, 41).

39. Coś padło na dobry grunt - czyli zostało dobrze przyjęte i ma szanse zaowocować.
Powiedzenie to ma również swoje źródło w Piśmie Świętym. Pan Jezus często posługiwał się porównaniami z przyrody, gdy chciał ludziom przekazać prawdy dotyczące życia duchowego człowieka. Tym razem chodziło o to, jak ludzie przyjmują Słowo Boże. Chrystus porównał je do ziarna, które rolnik zasiewa, a które pada na różny grunt: na drogę, między ciernie, na grunt skalisty czy też na ziemię urodzajną. Tylko w tym ostatnim przypadku przynosi plon obfity (por. Mt 13, 4-8). Tak prosto zaczyna się ta przypowieść: "Oto siewca wyszedł siać" (Mt 13, 4). Warto zadać sobie to pytanie: Jaki grunt stanowi moje serce?

40. Nie stawiać światła pod korcem - znaczy: nie zamykać się w sobie.
Korzec - to naczynie, które służyło za miarę. W Ewangelii Chrystus naucza, że nie należy się kryć, lecz wyznawać swoją wiarę wobec ludzi. Wiara rośnie w nas, gdy się nią dzielimy. W Ewangelii św. Mateusza czytamy: "Wy jesteście światłem świata. (...) Nie zapala się (...) światła i nie stawia pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciło wszystkim, którzy są w domu. Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie" (Mt 5, 14-16).
Pierwsi chrześcijanie przyczyniali się do rozwoju wiary chrześcijańskiej przez przykład swego życia. Mówiono o nich: "Patrzcie, jak oni się miłują".