KAI: Perspektywy dla absolwentów są nie tylko w szkole, ale też różnych instytucjach kulturalnych. Ta propozycja świetnie koresponduje z nowym Dyrektorium Katechetycznym, gdzie mocny nacisk położono na język kultury.

– To rzeczywiście wpisuje się w nowe dokumenty, ale nie ukrywam, że ja tych dokumentów nie znałem, kiedy to wszystko tworzyliśmy. Bardzo się cieszę, że Akademia Katolicka w Warszawie odpowiada na wezwania papieża Franciszka.

KAI: Mamy od roku Akademię Katolicką. Jest nowa nazwa. Co, poza prestiżem, za tym idzie, jakie są jeszcze plany na przyszłość?

– Tworzymy Szkołę Duchowości Chrześcijańskiej. To będą dwuletnie studia, które są propozycją rozbudzenia w sobie duchowości i rozwoju. Mam poczucie, że wiele sióstr zakonnych, zakonników, księży i świeckich, którzy się modlą, w pewnym momencie czują, że stoją w miejscu. Wszystko w ich życiu duchowym odbywa się w pewnym rytmie, ale czują, że to nie idzie do przodu, że się nie rozwija. I właśnie chcemy dać taką propozycję nie dla osób początkujących, które dopiero rozpoczynają życie chrześcijańskie, ale dla ludzi, którzy weszli na jakiś etap i nie bardzo wiedzą, co dalej zrobić, dla ludzi, którym może trochę ta modlitwa się znudziła, których duchowość przygasła, dusza trochę poszarzała. Ta Szkoła ma dać impuls i pokazać konkretną drogę. Modlę się, ale… Żyję tym chrześcijaństwem, ale… I właśnie temu „ale” chcemy zaradzić. To jest jeden z ważniejszych projektów, które powstają na Uczelni.

KAI: To propozycja ciekawa również dla liderów wspólnot, w ogóle może nawet jako pewien etap osobistej formacji. Co jeszcze?

– Nawiązując jeszcze do pytania o to, jak Akademia reaguje na kryzys w Kościele, kontynuujemy, z czego się też ogromnie cieszę, Szkołę Duszpasterzy Młodzieży. To już czterdziestka księży i sióstr zakonnych z Polski, którzy po dwóch latach nauki i formacji tworzą pewnego rodzaju środowisko. Daje to poczucie, że istnieje grupa księży i sióstr zakonnych, którzy pracują z młodzieżą i za sprawą tej Szkoły rozwijają w sobie pasje i talenty, żeby pracować z tymi, którzy nie bardzo chcą, żeby z nimi pracować. I oprócz tego, że ich przygotowujemy do posługi, do duszpasterstwa młodzieży, chcę, żeby na Uczelni powstało środowisko. Środowisko ludzi, którzy już kończą Szkołę, a jednak przyjeżdżają raz na jakiś czas po to, żebyśmy mieli zaplecze dla innych, którzy chcieliby z ich doświadczenia skorzystać. Jeśli dwadzieścioro księży i sióstr zakonnych skończyło swoje studium w tym roku i proszą jeszcze o kolejny, trzeci już rok, żeby mogli, nawet w skróconej formie, mieć wykłady i warsztaty, to coś to oznacza. Chcemy tworzyć środowisko ludzi, którzy umieją pracować z młodzieżą. To jest dzisiaj bardzo ważne. I tak rozpoczęte dwa lata temu dzieło, po prostu kwitnie.

KAI: Nie można też nie wspomnieć o podstawowym kierunku, jakim jest teologia.

– Można ją u nas studiować też zaocznie, trwa pięć i pół roku, w soboty, tylko raz w tygodniu. Nasi studenci przychodzą nie tylko po to, bo chcą być katechetami, albo np. diakonami stałymi. Po prostu człowiek sobie pewne rzeczy w życiu układa. Pytałem kiedyś naszej studentki, w wieku już dość zaawansowanym, dlaczego się zdecydowała na te studia. A ona mówi szczerze, że wcześniej po prostu nie miała czasu i uznała, że teraz może sobie pozwolić, a czuje ogromną potrzebę, żeby zastanowić się nad sensem życia, nad tożsamością, dowiedzieć się więcej o Bogu.

Teologia nie jest przedmiotem, z którego się zrobi biznes. To jest przedmiot użyteczny na wieczność. I on wskazuje na sens, kierunek życia. Jeśli my przed telewizorem spędzamy ileś godzin, idziemy na siłownię, to raz w tygodniu naprawdę można poświęcić kilka godzin dla ducha, dla osobistego rozwoju. Dlatego zapraszam do pomyślenia o przyszłości swojego życia. Co więcej, o teraźniejszości, jak jej nadawać sens. Teologia jest taką bazą humanizmu, który wydaje się, że jest bezużyteczny, ale jest podstawowy.

Mamy też podyplomowe studia katechetyczne. Wiemy, jak niełatwo jest uczyć dzisiaj katechezy. I stąd te 3-semestralne studia to propozycja dla tych wszystkich, którzy chcą posługiwać w Kościele i w szkole jako katecheci. To jest misja bardzo ważna i wiemy, że teraz, jeśli papież Franciszek ustanawia posługę katechety, tym bardziej musimy zrozumieć, że nie da się przepowiadać o Bogu tylko swoim językiem i tylko swoim sposobem. Trzeba też mieć narzędzie, trzeba znać mentalność współczesnych młodych ludzi, trzeba się nauczyć, jak te dogmaty, zasady moralne, przełożyć na taki język, żeby to ktoś rozumiał. Tu nie chodzi tylko o głoszenie, a wytłumaczenie, dlaczego ktoś ma w to wierzyć albo postępować tak, a nie inaczej. I ta argumentacja „dlaczego”, powinna być u podstaw.

KAI: Na Akademii są jedyne w Polsce studia teologiczne w formie e-learningowej…

– Studia „blended learning” są dla nas dużą radością. Korzysta z nich prawie trzysta osób z kraju i dwadzieścia siedem osób zza granicy. To są ludzie pragnący wiedzy. Skoro przyjeżdżają z Anglii, z Niemiec czy z Austrii, podejmują trzy razy w roku wysiłek przyjazdu na tygodniowe sesje, a resztę materiału przyswajają online, to coś o nich mówi. Gdy pytam, zwłaszcza osoby zza granicy, dlaczego się decydują na takie studia u nas, słyszę, że są katechetami, prowadzą wspólnoty, a przede wszystkim chcą się rozwijać. Istnieje takie zapotrzebowanie. W większości jest to inteligencja, która wyjechała z Polski i wraca po to, żeby nie utracić smaku życia Bożego, żeby nie odciąć się od korzeni. To są studia magisterskie, mamy już absolwentów z pracami magisterskimi. Myślę, że to jest dobra propozycja zwłaszcza dla tych, którzy są zaawansowani w jakiejś pracy zawodowej, żyją poza granicami Polski, są poza Warszawą.

KAI: To też dobra oferta dla odpowiedzialnych liderów wspólnot.

– Mamy również dwuletnie studium „Teologia dla zabieganych”. Spotkania odbywają się raz w miesiącu przez cztery godziny. Ktoś nie ma czasu, ale właśnie jest np. liderem, jest albo chce być szafarzem nadzwyczajnym, może prowadzi jakąś grupę w parafii, jest lektorem. Taka osoba może po prostu raz w miesiącu wpaść na Uczelnię na cztery godziny, wysłuchać wykładów i biec dalej. To jest nasza „Teologia dla zabieganych”. Przez te dwa lata uzyskuje się podstawową wiedzę o Magisterium Kościoła. W tym roku będziemy proponować takie tematy, które są odpowiedzią na potrzeby czasu. Zapraszam, by skorzystać z tej formuły, bo ona jest takim jakby zastrzykiem na krótki moment po to, żeby móc coś zrobić dla innych, zainspirować się, poznać swoją wiarę i móc sensownie się nią dzielić. Teologia dla zabieganych jest ważną rzeczą dla wszystkich, którzy działają w Kościele i są odpowiedzialni za innych. Chciałbym, żeby o tej propozycji pomyśleli szafarze nadzwyczajni, jestem pewny, że to dobre uzupełnienie ich formacji, które zaprocentuje.

KAI: Akademia nazywa się “katolicką” - jak ta katolickość, poza formowaniem katolików i kadr dla Kościoła, się w życiu uczelni przejawia?

– Powiedziałem, że na Uczelni istotą są trzy słowa: poznawać, ukochać i głosić. Jak przejawia się to ukochanie? Na uczelni jest Msza święta w ciągu dnia. W samo południe przerywamy nasze wykłady i idziemy na wykład, który prowadzi najlepszy Nauczyciel, Mistrz, Jezus Chrystus. Jeśli studenci mają możliwość wyspowiadania się, uczestnictwa we Mszy świętej, to łaska Boża pracuje w nich może nawet bardziej niż same wykłady. Uczelnia katolicka, teologiczna, bez Mszy świętej, niewiele się różni od innych uczelni, bo przekazuje tylko wiedzę. Nam chodzi o to, żeby z Tym, o którym studenci słyszą na wykładzie, spotkali się na Eucharystii, a potem wychodzili i żyli Nim, dzieląc się radością takiego życia, takiej relacji z Najwyższym. I to jest dla mnie sens Uczelni, sens jej prowadzenia.