Osiem spotkań - dni warsztatowych odbywało się co dwa tygodnie na przemian w ośrodkach i zakładach należących głównie do Caritas, zarówno po stronie niemieckiej jak i polskiej. Celem tego projektu było wzajemne poznanie realiów w zakresie systemu kształcenia i jego finansowania dla kadry, ich kompetencji, w szeroko rozumianej opiece nad ludźmi starszymi, oraz systemu finansowania ośrodków leczniczych i pobytu dla ludzi starszych. Ze strony polskiej uczestniczyło w projekcie sześć osób reprezentujących środowiska związane z tematyką warsztatów - dyrekcja szkoły z kierunkiem opiekun medyczny, pracownik Caritas, pielęgniarka, opiekunka, wolontariusz, asystent kościelny centrum wolontariatu (ks. Paweł Adres). Efektem tego projektu miało być wypracowanie wniosków przy stworzeniu ewentualnie wspólnego systemu i sposobu kształcenia osób wykwalifikowanych do opieki nad starszymi, wymagającymi pomocy.
26 kwietnia w Görlitz, w domu opieki prowadzonym przez Caritas odbyło się ostatnie spotkanie uczestników projektu, podczas którego podsumowano efekty prac i wyznaczono plany na przyszłość. Przybyłych gości, wśród których byli także przedstawiciele innych niemieckich organizacji charytatywnych oraz goście z Czech, powitał Michael Standera, kierownik Caritas Görlitz. Wyrazy uznania i podziękowanie przekazał także dyrektor Matthias Schmidt. Obaj panowie zwrócili uwagę na to, że choć nasze kraje dzieli granica i bariera językowa, to jednak stoją przed nami podobne problemy związane ze starzeniem się społeczeństwa. Stąd wynika potrzeba organizowania pomocy ludziom starszym, chorym i niepełnosprawnym. Nasze sąsiedztwo i podobne wyzwania skłaniają do tego, by razem szukać najlepszych rozwiązań w tej dziedzinie, by uczyć się od siebie nawzajem. Dyrektor Caritas Görlitz podkreślił, że taka współpraca ma też inny cel. Pokazuje, że mimo różnic, możemy owocnie współpracować i pomagać sobie nawzajem. To właśnie takie oddolne inicjatywy sprawiają, że Europejczycy jednoczą się coraz bardziej. Obalane są także różne stereotypy i uprzedzenia, jakie narosły w ciągu dziejów między naszymi narodami.
Innym problemem, który był omawiany w czasie spotkań jest problem odpływu ludzi młodych ze strefy przygranicznej po obu stronach. Sposobem na zatrzymanie ludzi młodych jest przede wszystkim oferta edukacji, w tym przypadku edukacji pielęgniarskiej i opiekuńczej oraz stworzenie miejsc pracy dla absolwentów szkół i kursów. Panowie wyrazili nadzieję, że ten zakończony projekt nie będzie ostatni, że nasza współpraca, która przyniosła wiele dobra, będzie nadal kontynuowana.
Przyszedł czas na omówienie owoców międzynarodowych spotkań. Dokonania porównania systemu opieki nad osobami starszymi po stronie polskiej i niemieckiej. Podkreślono podobieństwa i różnice. Okazuje się, że w tej dziedzinie tych pierwszych jest o wiele więcej. Różnice, jakie zaobserwowano wynikają głównie ze sposobu finansowania opieki. Trzeba przyznać, że strona niemiecka pod tym względem wypada lepiej, ponieważ system składek na te cele jest lepiej zorganizowany oraz dotacje państwa są znacznie większe niż po naszej stronie. Jeżeli zaś chodzi o personel medyczny, o jego kwalifikacje, niemieccy koledzy byli pod wrażeniem przygotowania profesjonalnego i poziomu edukacji naszego personelu medycznego i opiekuńczego. Omówiono także podobieństwa i różnice dotyczące właśnie kształcenia w szkołach państwowych i prywatnych, struktur szkolnictwa, sposobów jego finansowania. Mówiono także o możliwościach współpracy polsko-niemieckiej w tym względzie. W przyszłości możliwa będzie wymiana uczniów i studentów w ramach praktyk w zakładach opieki prowadzonych przez polską i niemiecką Caritas oraz prowadzenia kursów językowych. Na tym spotkaniu mówiono także o planach kolejnych projektów współpracy. Najbliższy ma dotyczyć sposobów i możliwości organizowania pomocy dla dzieci i młodzieży znajdującej się w trudnej sytuacji społecznej, przeżywających różne trudności rodzinne czy osobiste. Realizacja tego projektu pokazała, że po obu stronach Nysy problemy są podobne. Współpraca, wzajemne uczenie się od siebie, podpatrywanie sąsiadów jest okazją do zdobywania nowego doświadczenia i ulepszania sposobów rozwiązywania zadań, jakie życie przed nami stawia. Taka współpraca daje też przekonanie, że mimo wielu różnic, jesteśmy sąsiadami i jesteśmy sobie potrzebni.

* * *

Uczestnicy ze strony polskiej:

Małgorzata Klocek - zastępca dyrektora legnickiej Caritas, ks. Paweł Adres - Ośrodek Samarytanin, Wiesława Sobczak - Caritas Legnica, Elżbieta Budziszyn - pielęgniarka Caritas, Maria Czarnecka - AP Edukacja Legnica, Bożena Jastrzębska - Caritas Legnica, Anna Zenka - Caritas Legnica, Wolontariuszki z ośrodka Samarytanin i legnickiego hospicjum, ks. Piotr Bizoń - duszpasterz hospicjów

* * *

Maria Czarnecka, AP Edukacja (policealna szkoła zawodowa)
Nasza szkoła została zaproszona do tego projektu, ponieważ od przyszłego roku szkolnego otwieramy nowy kierunek - opiekun medyczny i opiekun osoby starszej. Nasi uczniowie odbywaliby praktyki w ośrodkach prowadzonych przez legnicką Caritas i być może również w ośrodkach niemieckich. Myślę, że to jest dobry pomysł. Obserwacje, jakie czyniliśmy podczas trwania tego projektu, przekonały nas, że nasz personel medyczny jest chyba lepiej wykwalifikowany, stawiane są większe wymagania. Zauważyli to również nasi przyjaciele z Niemiec. To, co nas zachwyciło, to wyposażenie szkół medycznych w Niemczech. O takim sprzęcie edukacyjnym często możemy tylko pomarzyć. Podobna sytuacja jest, jeśli chodzi o wyposażenie ośrodków pomocy.

* * *

Małgorzata Klocek, zastępca dyrektora legnickiej Caritas
Nasza współpraca miała na celu ujednolicenie standardów opieki nad osobami starszymi. Mamy nadzieję, że jest to początek kolejnych projektów, jakie będą realizowanie. Udało się nam zdiagnozować najważniejsze problemy w opiece nad ludźmi starszymi i w oparciu o doświadczenia wzajemne udało się wypracować wspólne wnioski. Wiele mowy było na temat systemów finansowania opieki. Okazuje się, że systemy te są zupełnie różne. Jeżeli chodzi o system opieki, kształcenia personelu, wyposażenia placówek, okazuje się, że mamy wiele wspólnego, jest wiele podobieństw. Stąd myśl o dalszej współpracy na tym polu, m.in poprzez wymianę personelu, oraz uczniów szkół medycznych. W porównaniu z naszymi niemieckimi partnerami, nasza legnicka Caritas wypada bardzo dobrze, nie mamy się czego wstydzić. Podobnie jak w Niemczech, tak i u nas poziom opieki jest na wysokim poziomie. Nasi niemieccy koledzy są szczególnie pod wrażeniem fachowości naszego personelu medycznego. My z kolei zazdrościmy niemieckim partnerom tego, że nie mają problemów z finansowaniem opieki i zaplecza medycznego.