To nie była wycieczka, to była pielgrzymka. Jej głównymi organizatorami byli państwo Elżbieta i Krzysztof Klimczykowie. To właśnie w Łagiewnikach w 1990 r. - jak zgodnie twierdzą - spotkali Pana Jezusa, to tam poczuli Jego dotknięcie i odkryli, co znaczy i do czego zobowiązuje godność dziecka Bożego. Odtąd niestrudzenie realizują wyjazdy do krakowskich Łagiewnik, poszerzając krąg rodziny, przyjaciół, znajomych i wszystkich chętnych. Wyjazd nastąpił 7 kwietnia o godz. 7.00 spod redakcji Tygodnika Katolickiego Niedziela.

Zaledwie ruszyły autokary, a już ks. Adam Hrabia i ks. Roman Rataj rozpoczęli modlitwy. Różaniec i Koronka do Miłosierdzia Bożego stały się pomostem, przybliżającym nas z każdym przebytym kilometrem do sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach. Krótka podróż w czasie i przestrzeni, ale bardzo ważna w sferze ducha. Ten drugi aspekt miał olbrzymie znaczenie, bo przecież każdy wiózł jakąś intencję: prośby, dziękczynienia, przeprosiny, zadośćuczynienia za swoje grzechy i upadki. Każdy jechał z nadzieją zawierającą się w trzech słowach: "Jezu, ufam Tobie". Po niespełna trzech godzinach znaleźliśmy się w tłumie pielgrzymów z całej Polski i świata. Ulica Siostry Faustyny w krakowskich Łagiewnikach falowała jak łany zbóż. Pielgrzymi, mimo tłoku, w skupieniu wypełniali plac przed sanktuarium.

Msze święte odprawiane były od wczesnych godzin porannych. Sumie odpustowej przewodniczył abp Stanisław Szymecki z Białegostoku. Wraz z nim koncelebrowało 76 kapłanów. Arcybiskup w wygłoszonej homilii szczególnie uobecnił postać Ojca Świętego Jana Pawła II. Podkreślił rolę, jaką Papież odegrał w realizacji tego, co zamierzył Pan Jezus, objawiając swą wolę skromnej i niepozornej s. Faustynie.

Pan Bóg swoje plany zawsze doprowadza do końca i tak oto uczestniczyliśmy w tym wielkim święcie Miłosierdzia Bożego, ustanowionym w I niedzielę po Zmartwychwstaniu Pańskim. Skoro Pan Jezus zmartwychwstał, to chciał, żebyśmy i my współcześni mogli Go spotkać w drodze do Emaus. Chciał przyjść do naszych domów, mimo zamkniętych drzwi. Ukoić, wyzwolić od lęków, napełnić wiarą i ufnością. Darować winy i kary, natchnąć do nowego życia i wypłynięcia na głębię, stosownie do naszych uzdolnień i możliwości.