Wszystko zaczęło się jakieś dwa miesiące temu od spotkania w kamieńskim Ratuszu. Dzięki współpracy Radia PLUS Gryfice z gminą byliśmy obecni na spotkaniu dyrektorów szkół. Tam mogliśmy opowiedzieć o pomysłach na wspólne działania z gminą i szkołami. Rozdaliśmy wizytówki i poprosiliśmy, aby dzwonić do nas, gdyby jakaś szkoła chciała zorganizować spotkanie młodzieży z radiowcami.
Tydzień temu otrzymałem telefon z Publicznego Gimnazjum im. Noblistów Polskich w Kamieniu Pomorskim z prośbą o odwiedzenie uczniów i przeprowadzenie warsztatów dziennikarskich. Zapakowaliśmy zatem z Iwoną projektor multimedialny, laptopa, mikrofony i rekordery do naszego służbowego auta i pojechaliśmy do Kamienia. Na miejscu okazało się, że czeka na nas kilkunastoosobowa grupka gimnazjalistów. Byliśmy bardzo zdziwieni, że młodzież chciała po rekolekcjach przyjść do szkoły i poświęcić swój wolny czas, aby dokształcać się dziennikarsko. Ale było warto! Czas, jaki tam spędziliśmy, będziemy mile wspominali. Iwona tak opowiada o tym spotkaniu: „I tym razem dwie godziny minęły jak chwila. Zapytacie Państwo, czego można się nauczyć w ciągu tak krótkiego czasu? Jeśli obie strony potraktują to poważnie, to naprawdę dużo. Zaczęliśmy od kilku słów na temat naszego radia i pracy dziennikarza. Zachęciliśmy uczniów do zabawy w autoprezentację. Poradzili sobie świetnie i w ten sposób poznali jedną z zasad przygotowania do wywiadu. Musieli przełamać kilka barier, choćby tremy czy umiejętności zainteresowania sobą grupy. A to ważne w naszej pracy. Przestali też być anonimowi. Dzięki temu ich zainteresowanie zajęciami było i dla nas satysfakcjonujące. W wielkim skrócie opowiedzieliśmy, jakimi programami się posługujemy, na jakim sprzęcie pracujemy i jak przebiega montaż materiałów”.
Grupa zapalonych kandydatów na dziennikarzy okazała się bardzo chętna do współpracy i angażowania się we wszystkie zaproponowane zadania. Po krótkiej teorii zaproponowaliśmy trochę praktyki: pokazaliśmy, jak „rozgrzewa się aparat gębowy”. Początkowo uczniowie patrzyli zdziwieni, jak ksiądz dyrektor wykrzywia twarz, robiąc głupawe miny, ale w pewnym momencie lody puściły i wszyscy gruchnęli gromkim śmiechem. Rozpisaliśmy zatem kolejne ćwiczenie na tablicy, zestawiając ze sobą spółgłoski twarde z miękkimi i proponując zamianę samogłosek: da-ta, za-sa, dza-ca, na-la. Proponuję każdemu spróbować i przekonać się, że to nie takie proste, np. de-te, ze-se… di-ti, zi… dę-tę… do… (y, ą).
Iwona tak podsumowuje nasze łamańce językowe: „Łamanie języka dla nas wszystkich okazało się nie lada wyczynem. W tej części spotkania chcieliśmy dać młodzieży jasny komunikat - nawet jeśli macie wadę wymowy, to po pierwsze, możecie nad tym popracować i poprawić defekt. Po drugie - to nie odbiera wam szansy na pracę w radiu”.
Wybrani uczniowie przeprowadzili ze sobą miniwywiad, który posłużył nam jako materiał ćwiczeniowy. Ustaliliśmy, czego unikać, a co warto naśladować w rozmowie z zaproszonym gościem. Podaliśmy podstawowe zwroty grzecznościowe, jakie stosujemy podczas rozmowy, zwracając uwagę na tytuły: pan burmistrz, pan wójt, pani dyrektor itd. Potem był czas na obróbkę komputerową przykładowego materiału. Skracaliśmy i wycinaliśmy potknięcia językowe, prezentując gładką wypowiedź gościa. Przestrzegaliśmy jednak przed manipulacją wypowiedziami, przypominając o autoryzacji wypowiedzi. Okazało się, że dużym problemem dla większości z nas, jest tendencja do tzw. y-ania, czyli do przeplatania swoich wypowiedzi długim „yyyyyyyy” - nie ma lekko, trzeba nad tym pracować. Znaleźli się jednak tacy, którzy ładnym głosem, z nienaganną dykcją budowali swoje wypowiedzi, np. Radek - gratulacje!
Iwonka tak zachwyciła się wypowiedziami naszych młodych przyjaciół: „Fantastycznie! Naprawdę dobrze! Nie ukrywam, że chciałabym was zaangażować i widzę was w roli korespondentów”.
Jeden z chłopaków konkretnie wyraził swoje pragnienia: „Interesuję się sportem i chciałbym opowiedzieć na antenie, co wydarzyło się na boiskach podczas weekendu, czy mógłbym?”. „Dlaczego nie! Do odważnych świat należy” - odpowiedziała Iwona. „A kiedy do nas jeszcze przyjedziecie?” - zainteresowała się Ania. „Zawsze, kiedy nas zaprosicie!”.
Nasze spotkanie warsztatowe zakończyliśmy dyskusją na temat rzetelności mediów, tendencji do kreowania rzeczywistości, pogoni za sensacją tylko po to, by zwiększyć słuchalność i finanse.
Wracaliśmy pozytywnie „naładowani”. Kolejny udany wyjazd. Poznaliśmy sympatycznych młodych ludzi, którzy oczarowali nas swoją kulturą i ciekawością świata. Utwierdzili nas w przekonaniu, że nasza praca to ciągłe wyzwania, którym warto stawiać czoła.