Kościół Trójcy Przenajświętszej - katedra jest dziełem Jezuitów. Istniejący do dzisiaj kościół pw. Trójcy Przenajświętszej został zbudowany w latach 1696-1709. Budowę kościoła i konwiktu dla ubogiej szlachty zainicjował o. Aleksander Żardecki/Zardecki (1653-1714), gwardian klasztoru drohickiego (1695-99) i rektor konwiktu „Zardecianus” dla ubogiej szlachty (1712-14), dziedzic dóbr Przedzielsk (po ojcu Mikołaju Władysławie, zm. w 1690 r.), który na ten cel zapisał spadek rodzinny. Konsekracji nowej świątyni, która odbyła się w pierwszą niedzielę po Trzech Królach 10 stycznia 1723 r., dokonał ks. Stefan Bogusław Rupniewski, biskup łucki (1721-31).
W 1661 r. Jezuici zorganizowali szkółkę parafialną, która w 1747 r. uzyskała rangę kolegium (Collegium Nobilium). Na naukę przybywała tutaj młodzież szlachecka z całego Podlasia i wschodniego Mazowsza. 21 lipca 1773 r. papież Klemens XIV (1768-74) skasował Zakon Jezuitów. Ostatnim rektorem kolegium w Drohiczynie (1770-73) był ks. Jan Stankiewicz (1711-91), który po kasacie zakonu pracował tutaj jako proboszcz jezuicki (1781-91). 14 września 1774 r. Komisja Edukacji Narodowej przekazała kolegium pojezuickie Księżom Pijarom. Rok później Sejm Rzeczypospolitej przyjął uchwałę o przekazaniu Pijarom parafii drohickiej i całego beneficjum. Ale to postanowienie zostało wykonane dopiero po 2 października 1791 r.
W ramach represji popowstaniowych w 1832 r. władze zamknęły szkołę i nowicjat, a w 1845 r. skasowały klasztor Księży Pijarów. Parafię, kościół i klasztor przekazano duchowieństwu diecezjalnemu, a gmach kolegium przeszedł pod zarząd świecki. Pierwszym proboszczem diecezjalnym został 15 sierpnia 1845 r. ks. Stanisław Roszkowski. Od 1808 do 1842 r. Drohiczyn miał rangę miasta powiatowego, a po 1842 r. został zaliczony do klasy miast nadetatowych, tracąc ostatecznie z dniem 1 stycznia 1863 r. status miasta. Kolejną represją było skasowanie w 1883 r. szkoły pijarskiej. Klasztor wymagał pilnego remontu, dlatego też w 1885 r. ks. Roman Jaworski (proboszcz w latach 1885-87) rozebrał jedno skrzydło, ponieważ było najbardziej zniszczone (odbudowane w latach 1993-95).
Kościół pw. Trójcy Przenajświętszej jako jedyny w Drohiczynie nie został zamknięty i zdewastowany w czasie zaboru rosyjskiego. Dopiero okupacja sowiecka w latach 1939-41 doprowadziła do całkowitej dewastacji wnętrza świątyni. Porąbano doszczętnie barokowe ołtarze, a wewnątrz świątyni urządzono stajnię. Ówczesny proboszcz ks. Edward Juniewicz zdołał ocalić jedynie 8 spośród 38 obrazów oraz 2 spośród 153 rzeźb, wszystkie kielichy i niektóre ornaty. W latach 1941-44 kolejni okupanci - Niemcy urządzili tutaj strzelnicę.
Po wojnie proboszczowie i parafianie drohiczyńscy włożyli wiele wysiłku, aby kościołowi przywrócić dawną świetność. W podziemiach katedry, gdzie dawniej chowano wojewodów i kasztelanów podlaskich, obecnie spoczywają: ks. Kazimierz Bukraba, biskup piński, ks. kan. Jan Wasilewski, wikariusz generalny diecezji pińskiej, i ks. Władysław Jędruszuk, pierwszy biskup drohiczyński.
5 czerwca 1991 r. Papież Jan Paweł II, powołując do istnienia diecezję drohiczyńską, podniósł kościół pw. Trójcy Przenajświętszej do rangi katedry. Największym wydarzeniem w jej dziejach było nawiedzenie tej świątyni przez naszego rodaka Jana Pawła II 10 czerwca 1999 r. Po nabożeństwie ekumenicznym odprawionym na błoniach Drohiczyna w ramach pielgrzymki apostolskiej do Ojczyzny Ojciec Święty modlił się przy grobie śp. ks. Władysława Jędruszuka, pierwszego biskupa drohiczyńskiego.

Na podstawie ks. Zbigniew Rostkowski, „Rys historyczny kościoła katedralnego”