W tym roku w związku z nieobecnością Księdza Arcybiskupa, który wyjechał do Rzymu na kanonizację bł. Stanisława Kazimierczyka, Eucharystii przewodniczył bp Adam Szal, a homilię wygłosił bp Marian Rojek. W swej refleksji postawił on ważne pytania - ważne nie tylko dla alumnów, ale dla wszystkich studentów i pracowników uczelni. Może warto je zacytować właśnie dla nadziei, że sięgną do nich nieliczni - niestety - Czytelnicy studiujący na przemyskich i podkarpackich uczelniach i uczynią te słowa przedmiotem refleksji na ćwiczeniach z etyki. Może? Nadzieja umiera ostatnia, więc daję jej szansę.
„Podczas takich uroczystości, jak inauguracja roku akademickiego, łatwo jest nam wypowiadać wzniosłe zobowiązania i życzenia oraz przyznawać się do idealnych pragnień. Ale jak to się przekłada na poszczególne dni tygodnia, na wykłady i ćwiczenia, kolokwia i egzaminy, na nasze pogłębianie życia duchowego, troskę o ascetyczny przykład postępowania i autentyczne pragnienie kapłaństwa? Czy widać to w nieustannej dyspozycyjności i postawie służby nie tylko diakonów czy kleryków, począwszy od najstarszych do najmłodszych, którym akurat przypadnie dyżur liturgiczny, porządkowy czy jeszcze inne formy zatroskania o wspólnotowy wymiar życia Almae Matris? Co się dzieje wówczas, gdy te piękne słowa sięgają codzienności, ludzkiego zdenerwowania, zmęczenia, trudu pracy nad cnotą posłuszeństwa? Czy wtedy też jestem zawsze gotowy do tego, by czynić to, co dobre i wspinać się ku ideałom. Gdy widzę, że mój kolega jest wyraźnie niesolidny i niesłowny, wykładowca denerwuje mnie tym ciągłym poszerzaniem listy obowiązkowych artykułów do zaliczenia. Przełożony jest jakoś mocno wymagający i mam lękowe odczucie, jakby w całym Seminarium nie widział nikogo innego tylko mnie. A jeszcze na dodatek superior nie ma ani odrobiny zrozumienia dla moich osobistych przyzwyczajeń. Jak wygląda w takich chwilach moja gorliwość i gotowość do pełnienia dobrych uczynków, do której się zobowiązuję także poprzez wyznanie wyrażone w dzisiejszej modlitwie mszalnej?
To przyjmowanie Bożej łaski, która nam stale towarzyszy i pobudza gorliwość, oznacza gotowość naszego otwarcia się na miłość Boga. Najpierw jest ona darem Bożym dla nas, jaki mamy również zgłębiać na egzegezie Pisma Świętego, na dogmatyce, teologii fundamentalnej, w obszarze przedmiotów filozoficznych, pedagogicznych, na homiletyce czy katechetyce. A następnie naszym obowiązkiem, powinnością każdego, kto się tutaj znajduje, staje się odwaga przyznawania się do Chrystusa wobec ludzi i aniołów.
Nie musicie się martwić o umiejętność ludzkiej przebiegłości ze strony tych, którzy was będą publicznie oskarżać z zarzutem o świadectwo waszej wierności i miłości do Boga i Jego Kościoła. Ale najpierw pozwólcie się obdarować Duchowi Świętemu, Bożą miłością, mądrością i właściwą roztropnością. Ta łaska was uprzedza i stale wam towarzyszy, otwórzcie więc na nią swoje serce i umysł, wolę i rozum”.
Inauguracja jest dla profesorów, starszych studentów czasem pewnego nawyku, nieraz konieczności. Są jednak osoby, które ten dzień zapamiętają na całe życie, niezależnie od tego, jak potoczą się losy ich naukowej i duchowej drogi. Mimo upływającego czasu doskonale pamiętam krakowskie kino „Kosmos” i nas zebranych na inauguracji. Z powodu wielości „pierwszoklasistów” w uroczystej immatrykulacji brali udział jedynie przedstawiciele. Stałem z kilkoma kolegami i, co tu kryć, z pewną zazdrością patrzyliśmy na naszych przedstawicieli pedagogiki dumnie wkraczających na scenę, by odebrać indeks, uścisnąć dłoń Magnificencji. Nie inaczej zapewne było i w przypadku tegorocznych nowicjuszy seminaryjnej drogi. Oto słowa ich przedstawiciela wypowiedziane po uroczystej immatrykulacji:

„Ekscelencje, Najczcigodniejsi Księża Biskupi Marianie i Adamie
Drodzy Księża Przełożeni i Profesorowie na czele z Księdzem Rektorem
Czcigodni Księża, drogie Siostry zakonne
Szanowni goście zaproszeni na dzisiejszą inauguracyjną uroczystość
A także wy, drodzy bracia alumni

Z Bożą pomocą i wsparci łaską Ducha Świętego rozpoczynamy nowy rok akademicki, czas wytężonej pracy, czas trudu i zmagania się, czas wzrostu duchowego rozwoju. Dziś, spotykając się po raz kolejny, przyjmujecie nas, alumnów z kursu I, po to byśmy wspólnie wzrastając, mogli odczytywać w naszych sercach głos Jezusowego powołania i jak najpiękniej na nie odpowiadać.
Pełni aspiracji i młodzieńczego zapału, pragniemy wypłynąć na głębię, aby poznawać Jezusa, aby pokochać Go jeszcze bardziej i przylgnąć do Niego całym sercem. Jednak wiemy, że sami i o własnych siłach niewiele zdziałamy. Stąd dzisiaj zwracamy się do wszystkich z pokorną i szczerą prośbą o pomoc w wiernym kroczeniu za powołującym nas Chrystusem. Każdy z Was jest dla nas jak ewangeliczny Jan, który, nauczając uczniów, potrafił wskazać im Baranka Bożego. Przykładem i świadectwem swojego życia pomagajcie nam odkrywać każdego dnia wolę Bożą; pomagajcie nam pielęgnować i rozwijać to rzucone na glebę naszych serc ziarno Bożego powołania, tak abyśmy jak najpiękniej odpowiadali na Jezusowe wezwanie.
«Nauczycielu, pokaż nam gdzie mieszkasz, bo chcemy zobaczyć i pozostać już z Tobą na zawsze»”.
Cóż, pozostaje tylko zabrać te słowa jako motto drogi każdego z nas - niezależnie jak się ona nazywa, niech zawsze pozostaje na niej Chrystus, a my z Nim. Załączone tablo kursu I jest zachętą do modlitwy za nich i o tych, którzy za rok zapukają do seminaryjnej furty - oby ich było jak najwięcej. Prośbą o modlitwę o liczne i godne powołania kapłańskie.