Parafia pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Libuszy (dekanat biecki) swoimi dziejami sięga XIV w. Obecnie liczy ok. 3000 wiernych. Posługę proboszcza od 1974 r. pełni ks. Wiesław Bodzioch, kapelan honorowy Ojca Świętego. W pracy duszpasterskiej pomagają: wikariusz - ks. Wojciech Wiśniowski oraz ksiądz rezydent Michał Olechny. Religii uczy także katechetka świecka.

Z parafii wywodzi się ośmiu kapłanów, w tym dwóch pracuje w Brazylii, pięć sióstr zakonnych oraz dwóch kleryków (jeden w rzeszowskim WSD, drugi w Chicago).

Burzliwe dzieje

Pierwsza wzmianka o wsi lub rzece pochodzi z 1336 r., a pierwsza data historyczna to 9 września 1342 r., kiedy to król Kazimierz Wielki przeniósł wieś z prawa polskiego na średzkie. Ponownie król lokował wieś na prawie magdeburskim 30 września 1348 r. Libusza należała do dóbr królewskich, do kasztelanii bieckiej. W końcu XVI w. istniało niegrodowe starostwo libuskie. Ludność zajmowała się rolnictwem i rzemiosłem. W dziejach Libuszy zaznaczył się rok 1755, kiedy to konflikt między miejscowa ludnością a dzierżawcami dóbr królewskich doprowadził do powstania libuskiego. Dla uspokojenia chłopów wezwano wojsko, a powstanie zakończył sąd komisarski w 1758 r., który skazał przywódców powstania na karę śmierci. W XIX w. rozwinął się na tych terenach przemysł naftowy i dopiero ostatnio zaczął podupadać.

Na przestrzeni dziejów Libusza należała do diecezji krakowskiej, później tarnowskiej, przemyskiej, a teraz rzeszowskiej. Obecnie pod względem administracyjnym miejscowość należy do gminy Biecz, powiatu gorlickiego i województwa małopolskiego.

W XIV w. w Libuszy istniał kościół, prawdopodobnie rektoralny, bo w dokumencie z 1361 r. wspomniany jest Jakub, rektor kościoła. Drugi kościół został wzniesiony w 1431 r. Według niektórych zapisów kościół w Libuszy powstał na początku XVI w. i był konsekrowany w 1513 r. Ten kościół przetrwał do 1986 r.

Perła Podkarpacia

Zabytkowy kościół w Libuszy wzniesiono w XVI w. Ze względu na malowniczą architekturę, harmonijnie dobrane wyposażenie wnętrza w sprzęty gotyckie i barokowe oraz oryginalne malowidła z 1523 r. znawcy sztuki stawiali ten kościółek w rzędzie arcydzieł sztuki.

Świątynia była budowana z bierwion jodłowych łączonych na zrąb. Dębowa podwalina miała kształt kwadratu z węższym prezbiterium, które na wzór kościołów gotyckich miało trójboczne zamknięcie. Osiągnięciem warsztatu ciesielskiego było nakrycie budowli polegające na konstrukcyjnym sprzężeniu obu brył wspólną, mocno zespoloną ze zrębem ścian, więźbą dachową. Na profilowanej belce tęczowej dominował późnogotycki krucyfiks z symbolami ewangelistów. W głównym ołtarzu umieszczony był tryptyk o typowym układzie kompozycyjnym: w środkowym polu Matka Boża z Dzieciątkiem między św. Stanisławem i św. Janem Chrzcicielem. Na skrzydłach bocznych były przedstawione sceny maryjne, a na awersach - pasyjne. Strop nawy i prezbiterium pokrywało malowidło gotycko-renesansowe. W dwunastu polach tworzących pozór kasetonów malowane były motywy roślinne i barwne kwiaty okalające koła, jakby okna do nieba, w których widać było postaci świętych, sceny maryjne i pasyjne. Pochodzące z XVII w. ołtarz główny i dwa boczne miały bogatą strukturę stolarską i dekorację snycerską. Na zewnętrznej ścianie prezbiterium umieszczony był ludowy krucyfiks, który ocalał z pożaru i obecnie umieszczony jest w nowej świątyni. Zachował się pięknie zdobiony dzwon z 1448 r.

Kościół ten był wielokrotnie remontowany, ostatni raz w latach 1979-83. W lutym 1986 r. kościółek został podpalony, jak stwierdziła prokuratura, przez osobę niepoczytalną. Staraniem śp. dr. Mariana Korneckiego z Krakowa w 1994 r. rozpoczęto rekonstrukcję spalonego kościoła. Przedsięwzięcie finansuje Generalny Konserwator Zabytków.

Nowy dom Boży

Zabytkowy kościół był piękny pod względem artystycznym, ale nie spełniał wymogów duszpasterskich, dlatego już w ostatnich latach XIX w. podjęto starania o budowę nowej świątyni. Zachowały się projekty kościoła z lat 20. XX w. W latach 70. ponownie podjęto starania o pozwolenie, które udało się uzyskać w 1982 r.

Projekt nowego kościoła oraz projekt wnętrza wykonał Wacław Rybotycki z Krakowa. Konstrukcję projektował Stanisław Kwater z Jasła, on także nadzorował budowę rozpoczętą w 1985 r. Kamień węgielny, poświęcony przez Jana Pawła II w Krakowie w 1982 r., wmurował w 1987 r. abp Jerzy Ablewicz z Tarnowa. Po 10 latach budowy, 5 września 1995 r., kościół poświęcił bp Kazimierz Górny.

Bryła kościoła składa się z wielu płaszczyzn przenikających się wzajemnie co daje architekturę piękną, bardzo prostą i harmonijną. Nastawę ołtarza tworzy wąska ściana rozcięta pionową szczeliną. U szczytu znajduje się prześwietlony symbol Trójcy Świętej, rozwinięty w literę M. Światło biegnące od tego symbolu wypełnia całą szczelinę i dochodzi do tabernakulum. Na tle tej świetlnej smugi umieszczono ażurowy krzyż oraz dwa napisy: u góry - "Na początku było Słowo"; niżej - "A Słowo stało się Ciałem". Światło rozlewa się po ścianach kościoła, "obejmując" wiernych jak obejmują ich Boże ramiona. Od ściany ołtarzowej, na wysokości tabernakulum, mają być jeszcze w tym roku umieszczone - jak na szerokim ekranie - obrazy z życia Maryi. Stół ołtarzowy, ambonka, chrzcielnica, siedzenia dla celebransa oraz półkolumna przed tabernakulum wykonane są z białego marmuru.

Na najbliższy czas, oprócz wspomnianych obrazów maryjnych, planowana jest budowa nowych schodów. Obok kościoła powstał także Dom Katechetyczny. Wiele prac, jak podłoga w zakrystii czy zagospodarowanie otoczenia kościoła (z wyjątkiem oświetlenia, które założono w ubiegłym roku) jeszcze czeka na realizację.

Dla upamiętnienia Roku Jubileuszowego zakupiony został nowy dzwon, a 2 stare trzeba było na nowo odlać. Jeden z dzwonów ma tytuł " Alojzy" dla upamiętnienia sługi Bożego Alojzego Kosiby, libuskiego rodaka.

Na duszpasterskiej niwie

W parafii działa Akcja Katolicka, Zespół Charytatywny Caritas oraz Szkolne Koło Caritas. Oczywiście są grupy ministrantów i lektorów. 3 razy w roku (przed świętami i przed odpustem) kapłani odwiedzają chorych w ich domach. Jak zaznacza Ksiądz Proboszcz, do najbardziej lubianych i uczęszczanych nabożeństw należą Gorzkie Żale i Droga Krzyżowa. Od 3 lat od maja do października odprawiane są nabożeństwa fatimskie z procesją na zewnątrz kościoła, w których uczestniczą rzesze wiernych. Nabożeństwo zostało wprowadzone po specjalnych rekolekcjach fatimskich, a fundator ofiarował parafii figurę Matki Bożej Fatimskiej.