Reklama
Siostra Leticja Danuta Łasek była bardzo żywym dzieckiem. Wszędobylska, wygadana i z masą pomysłów. Uwielbiała siedzieć blisko babci i słuchać jej opowieści. Jaka będzie dziś historia? - pytała. Babcia snuła ciekawie, budowała napięcie i przerywała w najciekawszym momencie, mówiąc: „o tym opowiem ci, jak będziesz duża”. Danusia wychowała się z rodzeństwem - starszą siostrą Małgosią i młodszym bratem Jarkiem w Ząbkowicach Śląskich. Tato Bronisław służył jako oficer w jednostce wojskowej. Mama Honorata początkowo była nauczycielem w Szkole Pielęgniarskiej, a po jej likwidacji podjęła pracę jako pielęgniarka. - Po mamie mam wrażliwość, po tacie stanowczość i otwarcie na innych, a po babci chyba tę werwę - mówi s. Leticja. - Zawsze byłam dumna z taty wojskowego, chodził w mundurze, na niedzielnym spacerze trzymałam go za palec wskazujący - wspomina. Po wypadku ojca (został postrzelony w nogę), rodzina przeniosła się na stałe do Włocławka, na Kujawy.
- Marzyłam o tym, aby być pilotem. Napisałam do szkoły do Dęblina, jednak negatywna odpowiedź (dziewcząt nie przyjmowano) ostudziła moją miłość do lotnictwa - mówi. Weterynaria też byłaby sympatyczna. Kochała zwierzęta. Dzieciństwo upływało z pupilami kotem Mustim i psem Turpisem - to mógł być dobry start. Jednak w liceum, przez siostrę, zetknęła się z Ruchem Światło-Życie i poznała moderatora ks. Wojciecha Kochańskiego. Oaza wciągnęła młodą dziewczynę. Wspólne Msze św., przygotowanie rekolekcji, adoracje, spotkania modlitewne, nabożeństwa - to było jej całe życie. - W zasadzie już od piątku po południu razem z siostrą siedziałyśmy w kościele. Zawsze było coś do zrobienia: albo uczestniczyłyśmy w spotkaniach formacyjnych, albo same prowadziłyśmy spotkania jako animatorki - opowiada. W każde wakacje wyjeżdżała z Ruchem, najpierw jako uczestniczka, potem jako animatorka. Dewiza, którą wpajał młodym ks. Kochański - służba, pokora, miłość, odpowiedzialność - mocno zapadła jej w serce i zaczynała jej wchodzić w krew.
Przed maturą zapytana: co jest ważne w jej życiu? Wymieniła rodzinę, wspólnotę, gdzieś dalej była szkoła. Uświadamiała sobie, że Oaza obudziła w niej powołanie i pragnienie wstąpienia do zakonu. Nie miała wątpliwości, że wybierze nazaretanki, choć wcale nie znała ich charyzmatu - przyznaje. - W dzieciństwie raz spotkałam nazaretankę u nas w kościele. Przyjechała razem z księdzem głosić rekolekcje. Od tej pory myślałam: jeśli zakon, to tylko nazaretanki.
Lepszej „Kobry” nie trzeba
Reklama
Tylko jak powiedzieć o tym rodzicom? Na rekolekcjach maturzystów na Jasnej Górze w Częstochowie przechodziła tortury. Wszyscy tak pięknie mówili o powołaniu, ona jedynie mogła skrycie o nim marzyć. Przy obrazie Matki Bożej Jasnogórskiej modliła się: „Matko Boża, musisz przekonać rodziców”. Na koniec nie wytrzymała, rozpłakała się i wyznała księdzu: „Ja chcę iść do zakonu…”. Ksiądz pocieszył Danusię i uspokoił. Co więcej, zaprowadził ją do Domu Zgromadzenia Sióstr Nazaretanek w Częstochowie. Przekraczając próg Domu (była pierwszy raz w klasztorze), poczuła się jak u siebie. Po powrocie trzeba było wziąć sprawy w swoje ręce.
Wieczorem wszyscy oglądali „Kobrę” (wiadomo, w czwartek nic innego wtedy w telewizji nie było). Danusia zgasiła nagle telewizor i oznajmiła, jaką podjęła decyzję. Ojciec przyjął wiadomość z niedowierzaniem, pytał, czy się zastanowiła, próbował wyperswadować jej zakon. Po prostu trochę nie wierzył, że ta decyzja jest na serio. - Lepszej „Kobry” nie trzeba - skonkludował mocno przejęty. - Naprawdę jednak zawsze miałam w tacie oparcie. Kiedy przyszła chwila rozstania, ojciec powiedział: „Dziecko, pamiętaj, że nasz dom jest zawsze twoim domem, zawsze możesz wrócić”. Z czasem, kiedy rodzice podczas odwiedzin zaczęli poznawać z bliska zgromadzenie i siostry, kiedy zdali sobie sprawę, że w klasztorze żyją młode, szczęśliwe kobiety, które chcą służyć Bogu, Kościołowi i drugiemu człowiekowi, w pełni zaakceptowali decyzję córki.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Odnalazła to w Nazarecie
Po latach widzi, że intuicja, która ją zawiodła do tego zgromadzenia, to nic innego, tylko Boży plan i działanie. - Nazaret to służba rodzinie, troska o Kościół, modlitwa za papieża i kapłanów. To wszystko było mi bliskie, to zawsze było dla mnie ważne. Kocham rodzinę i chciałam jej służyć - wyznaje.
Był rok 1989, s. Leticja wraz innymi nazaretankami uczestniczyła w pielgrzymce do Rzymu z racji beatyfikacji założycielki zgromadzenia, Franciszki Siedliskiej. Siostry dostąpiły zaszczytu audiencji u Jana Pawła II. - Otoczyłyśmy Ojca Świętego, każda o coś pytała, szeptała, a ja uklękłam i zalewałam się łzami. W umyśle kołatała się jedna myśl: „Ojcze Święty, co ja mam ci powiedzieć, przecież ty wszystko wiesz”. Papież widząc niepohamowane wzruszenie młodej siostrzyczki, położył swoją dłoń w jej dłonie. - To było takie ciepło, taka miękkość, jak „misiowa łapka” - próbuje znaleźć porównanie s. Leticja i mówi, że nigdy później nie spotkała równie miękkiej dłoni.
Moja parafia
Reklama
Przez osiemnaście lat pracowała w parafii św. Jana Kantego w Częstochowie, krótko także w Blachowni. Jako katechetka (ukończyła teologię, rozprawę magisterską napisała z biblistyki) prowadziła katechezę w przedszkolach i szkole podstawowej. - Dzieci należy traktować bardzo poważnie - mówi. Uwielbiała pracę z nimi. Pełna werwy, energii, tryskała pomysłami duszpasterskimi. Kiedyś prowadziła nawet drużynę zuchów „Wilczki”. Wyjeżdżała z dziećmi na wakacje z Bogiem, z przedszkolakami na wycieczki do Warszawy i Krakowa. Tysiące dzieci przygotowała do Pierwszej Komunii Świętej. Ci pierwsi wychowankowie mają już swoje rodziny. Jej mistrzem był i nadal jest bp Antoni Długosz, obdarzony niezwykłym podejściem do dzieci. Ona przekazywała swoją wiedzę i doświadczenie klerykom, prowadząc zajęcia w Wyższym Seminarium Duchowym w Częstochowie. Ceniła sobie współpracę z proboszczem ks. Markiem Kundziczem, rodzicami, dyrekcją szkoły, nauczycielami. Z parafianami, księżmi i kilkoma pokoleniami małych uczniów bardzo się zżyła. - Pozostali „moją parafią” - mówi.
„Rozdział Kielce”
Trzy lata temu otrzymała w zgromadzeniu nominację na stanowisko przełożonej Domu Sióstr Nazaretanek w Kielcach i dyrektora Zespołu Szkół Sióstr Nazaretanek im. św. Jadwigi Królowej. Przyjęła ją z otwartością i ufnością. - Zamknęłam rozdział Częstochowa (choć zachowuję w sercu wszystkie drogie osoby, swoją parafię, w której pracowałam długie lata, każde dziecko) i zaczęłam rozdział Kielce.
By poznać Kielce, historię miasta i kulturę, pierwsze kroki skierowała do Muzeum Narodowego. Zwiedzała dostojne komnaty Pałacu Biskupów Krakowskich, kolejne ekspozycje i eksponaty związane z przeszłością regionu i miasta. Wstąpiła na wzgórze katedralne do bazyliki przed obraz Matki Bożej Łaskawej Kieleckiej. Zauroczyło ją to miejsce. Chętnie współpracuje z biskupami kieleckimi, m. in. wraz z bp. Marianem Florczykiem przygotowuje Spotkania Dzieci i Młodzieży Niepełnosprawnej w Masłowie.
Szlifowanie diamentów
Wieczorem przekracza szkolne drzwi i jest u siebie, w klasztorze. - Każda z nas „niesie szkołę w sobie”. Nie da się oddzielić tych spraw. Przeżywamy te same problemy i troski. Możliwość podzielenia się nimi bardzo pomaga - wyznaje. Rolę przełożonej wspólnoty traktuje z dużą odpowiedzialnością. To jest trudne wyzwanie. Taka osoba ma być przede wszystkim duchowym przewodnikiem. Wspólnotę tworzy dziewiętnaście sióstr, każda jest inna, z różnymi talentami i z różnymi problemami. - Wspólnota to bogactwo ludzi, co dzień ocieramy się o siebie, czasem ścieramy, ale chyba na tym polega szlifowanie diamentów - mówi.
Każda z sióstr zaczyna dzień zgodnie ze swoim rytmem. O 6.30 spotykają się w kaplicy na Mszy św. i modlitwie brewiarzowej. Po śniadaniu, z uświęcającą obecnością Chrystusa każda siostra wyrusza w drogę do swoich obowiązków. - Wiele czasu poświęcamy na osobistą modlitwę, adorację, medytację. Tutaj w kaplicy, tuż za gabinetem dyrektora jest miejsce na modlitwę i spotkanie z Bogiem.
- W natłoku obowiązków, czasem mam niedosyt, że na sferę duchową poświęcam niewystarczający czas - mówi.
Tutaj jest Nazaret
Od reaktywacji szkoły minęło 10 lat. W Nazarecie kształci się dziesiąte pokolenie gimnazjalistów. Wielu absolwentów studiuje na prestiżowych uczelniach w kraju i za granicą. Absolwenci wracają do Nazaretu. Patrząc na nich, siostry mają satysfakcję, że młodzi idą w dobrym kierunku.
Zespół Szkół Sióstr Nazaretanek im. św. Jadwigi Królowej może pochwalić się dużą liczbą sukcesów swoich uczniów w konkursach i olimpiadach przedmiotowych na szczeblu wojewódzkim, ogólnopolskim czy międzynarodowym, a także udziałem w przeróżnych, często nowatorskich projektach (np. ostatni - „Oswoić (?) wampira”). Jednak priorytetem w szkole sióstr nazaretanek jest wychowanie. - Nazaret ma uczyć otwarcia na drugiego człowieka, na Pana Boga i na siebie, to ma być miejsce wzrastania młodego człowieka - podkreśla Siostra Dyrektor. - W Nazarecie ważny jest duch rodziny. Tym możemy ubogacić dzisiejszy świat - dodaje. W młodzieży ceni kreatywność, pomysłowość, nieprzewidywalność. Kiedy ta ostatnia wystawia na próbę cierpliwość dyrektorską, zawsze próbuje znaleźć w tym jakieś dobro.
Przyznaje, że czuje ogromną odpowiedzialność za uczniów wobec Zgromadzenia, Kościoła i społeczeństwa. - Najważniejsze, by nie ustawać we wszechstronnym rozwoju naszych uczniów. Poprowadzić gimnazjalistów tak, by rozpoznali i rozwinęli swoje pasje i zainteresowania, licealistom po maturze umożliwić podjęcie wymarzonych studiów. Zależy nam, by w przyszłości nasi absolwenci mieli poczucie dobrze spełnionego zadania - tłumaczy.
Siostra Dyrektor pracę kończy późno, zanim wejdzie do Domu, mija salę biologiczną, zajrzy jeszcze do koszatniczek, wsypie pokarm rybkom, utuli białego Myszola i pogada z Bolkiem (ulubiony chomik). - Po ciężkim dniu taka rozmowa z Bożymi stworzeniami to najlepsza terapia - twierdzi. Budzi się rano z przeświadczeniem: „jestem siostrą zakonną i jestem szczęśliwa, wybór, którego dokonałam 25 lat temu, był słuszny, większość mojego życia przeżyłam, służąc mojemu Kościołowi”.
ULUBIONA LEKTURA - książki historyczne, pamiętniki, biografie dawnych zacnych rodów, często wraca do „Ani z Zielonego Wzgórza”.
ULUBIONY FILM - w dzieciństwie: „Stawka większa niż życie”, „Czterej pancerni i pies”. Scena, w której ginie mama Szarika zawsze wyciska łzy.
PASJA - zwiedzanie muzeów, zamków i pałaców. Smakuje klimaty dawnych wnętrz i murów, przesiąkniętych historią. Gołuchów, Krasiczyn, Kórnik, Kozłówka - robią na niej największe wrażenie.
MUZYKA - raczej poważna.
RADIO - jest wierna „Jedynce”
W wolnej chwili - uczestniczy w życiu kulturalnym miasta. Piękna trzeba szukać - mówi.