Tego dnia Kombatanci z biało-czerwonymi opaskami na rękawach widoczni byli niemal na każdym kroku. Przyszli wszędzie, gdzie ginęli ich koledzy. - Oni budzą mój podziw. Choć wielu z nich ma dziś ponad 80 lat, to jednak mimo 30 stopniowego upału dumnie maszerują, niosąc powstańcze sztandary. Aż ciężko dotrzymać im kroku - mówi Rafał Starościński z grupy historycznej „Zgrupowanie Radosław”, która obok Kombatantów pełniła warty honorowe.
Jak co roku głównym punktem obchodów był Apel Poległych o godz. 17 przed pomnikiem Gloria Victis (Chwała Zwyciężonym) na wojskowych Powązkach. W uroczystościach wzięli udział Kombatanci, Prezydent RP, Premier, Biskupi oraz przedstawiciele Parlamentu i władz samorządowych. Dopisali też zwykli mieszańcy Warszawy, którzy tłumnie oblegali miejsca pomiędzy powstańczymi mogiłami.
- Chwała poległym, ale niepokonanym! Bowiem z ich ofiary wyrosła Najjaśniejsza Rzeczpospolita. Oni wzniecili ogień walki, a my jesteśmy odpowiedzialni za przekazywanie płomienia pamięci następnym pokoleniom - powiedział przy pomniku ks. Henryk Kietliński, kapelan AK.
Mimo wielkiego upału rocznicowe uroczystości odbywały się od rana do późnych godzin wieczornych. - Żywa pamięć o Powstaniu Warszawskim jest tym, co spaja jak fundament, wszystkich mieszkańców stolicy. To jest historyczny i patriotyczny fundament, na którym powinno budować się przyszłość Warszawy - mówi Krzysztof Tomczyk, który przyszedł przed pomnik Gloria Victis z kilkuletnim synem.
Powstańcy swój patriotyzm wyssali z mlekiem matki. Pokolenie Kolumbów wychowało się na żywym etosie Legionów Piłsudskiego. - A wy dlaczego tu dziś przyszliście? - pytam młodych ludzi z grupy historycznej „Zgrupowanie Radosław”, którzy obok Kombatantów stoją w pocztach sztandarowych przy pomniku Polegli Niepokonani na Woli. - Chcemy podtrzymać powstańcze dziedzictwo - mówi Tomasz Wyrzykowski, ubrany w strój typowy dla jego rówieśników z sierpnia 44. - Za kilkanaście lat Kombatanci odejdą. Nie będzie więc komu maszerować, nosić sztandarów, opowiadać o Powstaniu - tłumaczy Karma Fryc, również z grupy „Radosław”. - Mamy nadzieje, że m.in. dzięki nam uda się opowiedzieć historię ich życia - dodaje.
Już teraz niektóre grupy kombatantów mają przerzedzone szeregi. Dlatego też powoli przekazują swoje sztandary takim grupom jak „Zgrupowanie Radosław”. Wiedzą, że gdy ich zabraknie, to ci młodzi będą godnie reprezentować i kultywować powstańczy etos i tradycję. - Często nawet zazdrościmy tym starszym Panom, że mogli walczyć za Ojczyznę. Chciałbym choć kilka dni z bliska zobaczyć Powstanie - wyznaje Tomasz Wyrzykowski. - Wojna jest dla nas fascynującym tematem, który uczy miłości do Ojczyzny. Jednak, niestety, sieje również zło i zabija. Natomiast my2, dzięki grupie rekonstrukcyjnej, możemy kultywować tradycję. Wczuwamy się w powstańcze przeżycia, zachowując to co najlepsze, bo dziś już nie musimy nikogo krzywdzić - mówi Rafał Starościński. - To jest taka nasza mała powstańcza misja - zgodnie dodają jego znajomi.