Zakon nasz - rozpoczyna dalszą medytację o. Piotr - od samych początków swego istnienia prowadził działalność apostolską, która początkowo wyrażała się w dawaniu świadectwa, pouczaniu i modlitwie. Z biegiem jednak czasu, stosownie do decyzji Kościoła, podejmowaliśmy także inne funkcje apostolskie, tj.: posługę Słowa Bożego, szafarstwo sakramentów we własnych kościołach, działalność misyjną i pedagogiczną. Świadczyło to o uwrażliwieniu wspólnoty paulińskiej na aktualne potrzeby Ludu Bożego i otwarciu na znaki czasu. Świadomi naszego charakteru i ducha zgromadzenia łączymy obecnie kontemplację, apostolstwo świadectwa i modlitwy z gorliwym czynem apostolskim. Każdy człowiek przez chrzest i bierzmowanie uczestniczy w zbawczych funkcjach Chrystusa i ta prawda stanowi pierwszą podstawę naszego apostolatu w Kościele. Ponadto z nowego tytułu profesji zakonnej podejmujemy to apostolskie posłannictwo, poświęcając się służbie Kościoła. W sposób szczególny jednak za posłannictwo apostolskie są odpowiedzialni ci, którzy przez święcenia uczestniczą w kapłaństwie Chrystusowym. Nie tylko więc kapłani, ale i bracia zakonni pamiętają o tym, że włączeni są w powszechne kapłaństwo wiernych i mają obowiązek umacniać i szerzyć królestwo Boże. Głoszenie Słowa Bożego - mówi dalej o. Piotr - uważamy za pierwszą powinność apostolską. Podejmując tę posługę, jesteśmy świadomi, że stanowi ona podstawowy środek budzenia wiary, jest wezwaniem w imieniu Boga do nawrócenia, prowadzi do sakramentów jako źródła życia Bożego, buduje w sercach ludzkich i pomiędzy ludźmi królestwo Boże, jest też wreszcie pochodnią prawdy i drogowskazem w pielgrzymce do Ojca Niebieskiego. Dlatego nasi kapłani ożywieni duchem Bożym i troską o duchowe dobro ludzi z gorliwością głoszą wszystkim tajemnicę Chrystusa. Wyjaśniają i szerzą naukę swoim życiem, wyznając to, co przepowiadają. W tym przepowiadaniu obecna zawsze jest Maryja, Matka Jezusa i Matka nasza - patronka wszystkich paulińskich dzieł. Kaznodzieje nasi, na wzór Maryi pilnie studiują i przeżywają w swym sercu odwieczną prawdę Ewangelii w świetle nauki Kościoła i w związku z aktualnymi warunkami życia. Są świadomi tego, że ich przepowiadanie winno trafić do konkretnych ludzi, którzy przybywają do naszych sanktuariów i kościołów, bądź zostali nam powierzeni we wspólnotach parafialnych lub spotykani są z okazji innych form posługiwania apostolskiego, tj.: pielgrzymki, rekolekcje, dni skupienia, konferencje. Kapłańska posługa w sakramencie pokuty stanowi także od szeregu wieków dla naszej wspólnoty paulińskiej jedno z głównych zadań apostolskich, zwłaszcza w sanktuariach maryjnych, gdzie skupiają się liczni wierni z pragnieniem duchowego odrodzenia za pośrednictwem Matki Łaski Bożej. Myślę, że ważną cechą naszej pracy penitencjarnej tak znanej chociażby z Jasnej Góry jest świadomość, że sami kapłani potrzebują oczyszczenia w sakramencie pokuty, by w pełni służyć innym pomocą i w zastępstwie Chrystusa odradzać innych do życia w łasce. Wspólnie więc z penitentami ubolewają nad obrazą Pana Boga i współczują serdecznie w nieszczęściu z grzesznikiem.
Dla lepszego wypełniania zadań apostolskich zakonnicy nasi posługują się również różnymi środkami społecznego przekazu. Są one świetnym zapleczem do pracy ewangelizacyjnej. Ważne zadanie spełnia nasze wydawnictwo, emitując wiele interesujących książek i modlitewników czy śpiewników. W krajobraz Częstochowy wpisało się już od lat nasze Radio „Jasna Góra” oraz wydawany miesięcznik pod tym samym tytułem.
Dotknęliśmy już problematyki Maryi w życiu zgromadzenia. Koniecznie trzeba dodać, że w posługiwaniu naszego zakonu od początku jego istnienia Maryja spełniała wyjątkową rolę. Była obecna w życiu i działalności paulińskiej. Zakon nasz czcił Ją zawsze jako Matkę, Panią i Królową oraz gorliwie szerzył nabożeństwo do Niej. Wszystkie historyczne fakty dowodzą, że w ciągu dziejowych burz, których nie brakowało w historii zakonu, Jej opieka stanowiła ostoję świętości i skuteczności posłannictwa wśród narodów, do których Opatrzność Boża nas posyłała. Dlatego z całą ufnością wiążemy się nierozerwalnie z Maryją na przyszłość przez synowską miłość, pragnienie naśladowania Jej wierności Bogu i zobowiązujemy się być wszędzie głosicielami Jej wielkości. Jasna Góra oraz inne sanktuaria maryjne, które spełniają wielką rolę w kształtowaniu życia religijnego w społeczeństwach obdarowanych przez Boga tymi miejscami łaski, stanowią wielkie dobro, szczególny charyzmat i zarazem odpowiedzialne zadanie w naszym posłannictwie. We wszystkich naszych placówkach duszpasterskich, a zwłaszcza w sanktuariach staramy się ukazywać wszystkim Maryję zespoloną miłością z Jezusem. Sanktuaria maryjne i inne miejsca poświęcone Jej czci przynoszą coraz obfitsze owoce swej działalności i jest to dla nas powód do szczerej duchowej radości.
Na zakończenie naszej drugiej rozmowy o charyzmacie Zakonu Paulińskiego spróbujmy usystematyzować nasze główne cele - mówi o. Piotr Urbanek. - Są nimi: pielęgnowanie kontemplacji Boga w samotności oraz umiłowanie modlitwy liturgicznej; pracowite i ubogie życie oraz praktyka pokuty jako udział w zbawczym wyniszczeniu Chrystusa; szczególny kult Bogurodzicy, wyrażający się głównie w naśladowaniu Maryi w dziele własnego uświęcenia i w działalności apostolskiej; kierowana Duchem Świętym i uwrażliwiona na znaki czasu gorliwość apostolska w służbie Kościoła i bliźnich, ujawniająca się szczególnie przez głoszenie Słowa Bożego, świadectwo życia, sprawowanie sakramentów, zwłaszcza sakramentu pokuty.
Z Ojcami Paulinami spotkamy się raz jeszcze, tym razem chcąc dość szczegółowo przedstawić dotychczasowy bilans ich duszpasterskiej posługi w naszej archidiecezji. Zagościmy więc za tydzień ponownie nad Bałtykiem, w Łukęcinie.