W przebitego Serca Jezusa narodził się Kościół i sakramenty: chrzest z wody, która wypłynęła z przebitego boku Chrystusa oraz Eucharystia z Jezusowej krwi. Przypomnienie tej prawdy jest zasadniczą intencją uroczystości Najświętszego Serca Pana Jezusa.

Jubileusze

W naszej diecezji mamy 11 parafii pod tym wezwaniem. Jedna z nich w Sosnowcu świętowała szczególny jubileusz, 50-lecie erygowania parafii, 25-lecia kapłaństwa proboszcza - ks. kan. Witolda Pękalskiego, i 10-lecie kapłaństwa - ks. Stefana Wielgomasa i ks. Grzegorza Więckowicza. Uroczystościom jubileuszowym przewodniczył bp Piotr Skucha, który poświęcił także odnowione ograny, 2 granitowe tablice: z okazji 100-lecie Zakładu Kamieniarskiego „Piasecki” oraz Komandorii Sosnowieckiej Orderu Świętego Stanisława, a także udzielił sakramentu bierzmowania 40-osobowej grupie młodzieży.

Kult Serca Jezusowego

Początki kultu Serca Jezusowego widoczne są już w wiekach średnich, kiedy to niezależnie, w różnych miejscach, pojawia się nabożeństwo do Serca Jezusowego. Od XVII wieku kult Najświętszego Serca rozszerza się na cały Kościół. Przyczyniło się do tego szczególnie dwoje ludzi: św. Małgorzata Maria Alacoque oraz św. Jan Eudes. On właśnie jako pierwszy, za pozwoleniem biskupa Rennes, wprowadził w 1670 r. święto Serca Pana Jezusa, które było obchodzone odtąd we wszystkich domach założonego przez niego zgromadzenia misyjnego. Główna jednak zasługa w rozpowszechnieniu kultu Najświętszego Serca przypadła św. Małgorzacie Marii Alacoque z klasztoru wizytek w Paray-le-Monial. Pan Jezus wielokrotnie objawiał świętej swoje Serce, a czcicielom Serca obiecywał liczne łaski. W piątek 10 czerwca 1675 r., po oktawie Bożego Ciała, miało miejsce ostatnie objawienie Jezusowego Serca świętej Małgorzacie Marii Alacoque. Jezus powiedział do niej: „Oto Serce, które tak bardzo umiłowało ludzi, że nie szczędziło niczego aż do zupełnego wyniszczenia się dla okazania im miłości, a w zamian za to doznaje od większości ludzi tylko gorzkiej niewdzięczności, wzgardy, nieuszanowania, lekceważenia, oziębłości i świętokradztw, jakie oddają mu w tym Sakramencie Miłości. Dlatego żądam, aby pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała był odtąd poświęcony jako osobne święto ku czci Mojego Serca i na wynagrodzenie Mi przez komunię i inne praktyki pobożne zniewag, jakich doznaję”.

Zbudowany przy torach

Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Sosnowcu, z powodu bliskości dworca PKP popularnie zwany kościółkiem kolejowym, usytuowany jest w samym centrum miasta. Ten niewielki, jednonawowy, gotycki kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa i Matki Bożej Niepokalanie Poczętej to jedna z najstarszych świątyń Sosnowca. Został wzniesiony w 1862 r. przy dużej stacji kolejowej, obsługującej linię kolejową warszawsko-wiedeńską, kosztem urzędników kolejowych i miejscowej ludności. Poświęcony przez proboszcza parafii Czeladź - ks. kan. Janeckiego z mandatu bp. Mateusza Majerczaka, administratora i wikariusza apostolskiego diecezji kielecko-krakowskiej. Oddany w opiekę Ojcom Paulinom z Leśniowa, usuniętym przez władze carskie po upadku powstania styczniowego. Przechodził różne koleje losu, będąc albo filią innej parafii, bądź to kościołem rektoralnym. Przy tym kościele mieszkali między innymi: ks. kan. Dominik Roch Milbert organizator i budowniczy kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, obecnie bazylika katedralna; ks. kan. Mieczysław Froelich budowniczy kościoła św. Tomasza Apostoł na Pogoni; ks. Władysław Musielewicz; ks. kan. Franciszek Karol Raczyński - założyciel Chrześcijańskiego Towarzystwa Dobroczynności, jak również organizator i współzałożyciel prawie wszystkich szkół na terenie miasta. Kolejnym rektorem kościółka był ks. prał. Stefan Babczyński, późniejszy proboszcz parafii św. Barbary w Sosnowcu. Dekretem częstochowskiego bp. Zdzisława Golińskiego z dnia 12 sierpnia 1958 r. dotychczasowy kościół rektoracki został kościołem parafialnym, a jego pierwszym proboszczem ks. prał. Stefan Babczyński. Drugim proboszczem był ks. kan. Bolesław Chwalba. A od 1996 r. trzecim z kolei proboszczem został ks. Witold Pękalski.

Rocznica erygowania

- W tym roku mija 50 lat od czasu erygowania parafii, której granice administracyjne zmieniały się w zależności od powstania nowych parafii na terenie miasta. Od samego początku było to szczególnie ulubione miejsce nie tylko dla mieszkańców Sosnowca, ale również dla przybywających tu podróżnych - wyjaśnia ks. kan. Witold Pękalski. - Wielką czcią u wiernych wypraszających sobie potrzebne łaski i zdrowie jest sprowadzona z Lourdes w 1904 r. figura Matki Bożej, umieszczona w grocie. Sprowadzono ją na 50-lecie ogłoszenia dogmatu Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny - mówi Ksiądz Proboszcz. O wielu otrzymanych łaskach za Jej pośrednictwem świadczą także umieszczone w świątyni wota, ofiarowane przez tych, którzy doznali tu cudu uzdrowienia czy przemiany serc. - Dziś, kiedy patrzymy wstecz na wszystkie lata, podczas których świątynia ta stanowiła dla wielu pokoleń nie tylko miejsce kultu, ale także bastion ostoi polskości, jej narodowych i patriotycznych tradycji, winni jesteśmy wdzięczność naszym przodkom. Za tę świątynię, za jej stałe upiększanie, za troskę o to miejsce tak drogie każdemu z nas. Swoją wdzięczność kieruję pod adresem wszystkich kapłanów już nieżyjących, którzy w tym kościele pracowali dla większej chwały Boga i dla dobra wiernych. Dziękuję wszystkim dobroczyńcom i tym zmarłym i żyjącym, za troskę o naszą świątynię i jej otoczenie. Dziękuję Dobremu Bogu za 25 lat mojej posługi kapłańskiej za to, że dane jest mi w tym właśnie miejscu duszpasterzować, u siebie, wśród swoich, stąd bowiem pochodzę - podkreślił ks. Pękalski.

Poczynione prace

Ks. kan. Witold Pękalski przybył do Sosnowca po wybudowaniu kościoła w Sarnowie, czyli duszpasterzuje w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa już pod 12 lat. To blisko połowa jego kapłańskiej posługi. Przez ten okres udało mu się wykonać szereg prac renowacyjnych i remontowych w świątyni i wokół niej, bo trzeba dodać, ze kościółek kolejowy jest otoczony zielonym parkiem. I tak odrestaurowano grotę Matki Bożej z Lourdes, grób Pana Jezusa, figurę Serca Pana Jezusa. Odnowione zostały także stacje drogi krzyżowej znajdujące się na zewnątrz kościoła, na murze odgradzającym plac kościelny od dworca PKP. Stacje były dokładnie i skrupulatnie odnawiane, gdyż po pierwsze są wystawione na zewnątrz, a po drugie ich autorem jest prawdopodobnie Włodzimierz Tetmajer. Ten sam, który jest autorem malatury w sosnowieckiej bazylice katedralnej. Oczywiście uporządkowany został teren wokół kościoła i plebanii. Położono kostkę brukową, odnowiono ławki, posadzone zostały krzewy i kwiaty. W kościele też zaszły poważne zmiany. Po pierwsze wymienione zostało pokrycie dachowe - dach otrzymał dachówkę ceramiczną, zaś wieża - blachę miedzianą. Niestety lokalizacja kościoła w centrum miasta, tuż przy głównych ciągach komunikacyjnych wymagała zaankrowania murów świątyni. Gdy już to było gotowe położono nową elewację i podświetlono kościół. Wewnątrz przybył nowy chór, który został wybudowany od podstaw. Wymieniono również oświetlenie, odrestaurowano malowidła ścienne przedstawiające sceny ewangeliczne, 3 witraże, konfesjonał, ambonkę i sedilia. Po raz pierwszy po kilkuletnim remoncie rozbrzmiały też 8 głosowe organy. Dawny blask został przywrócony figurom z prezbiterium: Serca Pana Jezusa, Matki Bożej i św. Jana. Generalny remont nie ominął także i plabanii, która otrzymała całkowicie nowy wystrój.