Liczba siedem już od starożytności była uważana za liczbę świętą. Wiązało się to z obserwacją natury: siedem barw tęczy, siedem tonów w gamie, siedem planet, siedmiodniowa faza księżyca. Liczba ta oznacza pełnie, była też miarą czasu (nie tylko w kulturze hebrajskiej, ale też, na przykład, w babilońskiej).
Stary Testament również uznawał liczbę siedem za świętą: siódmy dzień tygodnia był poświęcony Bogu (Rdz 2, 2n), tak samo jak każdy siódmy rok (Wj 23, 10n), święty świecznik posiada siedem ramion (Wj 25, 37). Nowy Testament poucza nas, że mamy przebaczać bratu nie tylko siedem, ale siedemdziesiąt siedem razy, modlitwa Pańska zawiera siedem próśb, księga w Apokalipsie św. Jana zamknięta jest na siedem pieczęci, a Baranek, który je otwiera, ma siedem rogów i siedmioro oczu, którymi jest siedem Duchów Boga wysłanych na całą ziemię (Ap 6, 1. 6). Dzieje Apostolskie mówią o siedmiu diakonach Kościoła, wyznaczonych do pomocy apostołom (Dz 6, 1-7). Mamy siedem grzechów głównych i siedem cnót (cztery kardynalne: mądrość, sprawiedliwość, męstwo i umiarkowanie oraz trzy boskie: wiara, nadzieja i miłość), a Duch Święty obdarza nas siedmiorakimi darami.
Nawiązując do tej tradycji, możemy powiedzieć, że siedem sakramentów obejmuje pełnię życia Kościoła i dotyka tego, co najważniejsze w życiu chrześcijanina. Równocześnie sakramenty ukazują związek życia duchowego z życiem naturalnym: sprawiają narodzenie i pobudzają do rozwoju, uzdrawiają i wyznaczają nasze posłannictwo w życiu Kościoła i świata. Dlatego możemy podzielić sakramenty na trzy grupy:
1. sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego (chrzest, bierzmowanie i eucharystia);
Reklama
2. sakramenty uzdrowienia (pokuta i namaszczenie chorych);
3. sakramenty w służbie wspólnocie (sakrament święceń i małżeństwo).
Można również podzielić sakramenty na dwie grupy: te, które przyjmuje się raz (niepowtarzalne) i te, które można przyjąć wielokrotnie (powtarzalne).
Trzy z siedmiu sakramentów są niepowtarzalne, tj. raz przyjęte wyciskają niezatartą pieczęć, nie można ich ani wymazać, ani powtórzyć. Są to: chrzest, bierzmowanie i sakrament święceń kapłańskich. One to, oprócz tego, że udzielają łaski, wyciskają również charakter sakramentalny – niepowtarzalny, jedyny w swoim rodzaju znak przynależności do Boga i do wspólnoty Kościoła. To dzięki nim każdy z nas ma udział w kapłaństwie Chrystusa odpowiednio do swojego stanu i pełnionych funkcji.
Pozostałe cztery (eucharystia, pokuta, namaszczenie chorych i małżeństwo) można przyjmować więcej niż jeden raz (nie oznacza to oczywiście możliwości ponownego przyjmowania sakramentu małżeństwa wtedy, gdy trwa sakrament małżeństwa).
Przyszła kiedyś do ośrodka „Cyrenejczyk” kobieta – matka, która żaliła się na swojego syna. Miał on do niej i do swojego ojca pretensje o to, że został ochrzczony jako dziecko, że nie zostawiono mu możliwości wyboru! Kiedy indziej, w czasie kolędy, trafiłem do młodego małżeństwa, które jeszcze nie ochrzciło swojego syna. W rozmowie okazało się, że po prostu nie chcą „łamać” jego sumienia i chrzcić go „na siłę” - chcą, aby sam dokonał wyboru gdy dorośnie.
Chrzest dzieci nie jest czymś nowym w Kościele. Już w Dziejach Apostolskich czytamy o tym, że apostołowie chrzcili „całe domy” (por. Dz 16, 15. 33; 18, 8; 1 Kor 1, 16) czyli: rodziców, dzieci, służbę, niewolników. O praktyce chrztu dzieci wspominają wyraźnie dokumenty z II wieku po Chrystusie. Piszą o nim także Tertulian, Cyprian, Orygenes. Niektórzy pisarze chrześcijańscy powoływali się tu na samego Jezusa, który zganił apostołów, mówiąc do nich: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do mnie, nie przeszkadzajcie im!” (Mk 10, 14).
22 listopada Kościół obchodzi wspomnienie św. Cecylii. Należy ona do najsłynniejszych męczennic Kościoła rzymskiego. Żyła na przełomie II i III w. Jako młoda dziewczyna, złożyła ślub czystości.
Mimo iż zmuszono ją do małżeństwa z poganinem Walerianem, nie złamała swego przyrzeczenia, lecz pozyskała dla Chrystusa swego męża i jego brata. Wszyscy troje ponieśli śmierć męczeńską.
Jakub de Voragine w Złotej legendzie w taki oto sposób pisze o św. Cecylii: „Gdy muzyka grała, ona w sercu Panu jedynie śpiewała. Przyszła wreszcie
noc, kiedy Cecylia znalazła się ze swym małżonkiem w tajemniczej ciszy sypialni. Wówczas tak przemówiła do niego: Najmilszy, istnieje tajemnica, którą ci wyznam, jeśli mi przyrzekniesz,
że będziesz jej strzegł troskliwie. Jest przy mnie anioł Boży, który mnie kocha i czujnie strzeże mego ciała. Będziesz go mógł zobaczyć, jeśli uwierzysz w prawdziwego Boga i obiecasz,
że się ochrzcisz. Idź więc za miasto drogą, która nazywa się Appijska i powiedz biedakom, których tam spotkasz: Cecylia posyła mnie do was, abyście pokazali mi świętego starca Urbana.
Skoro ujrzysz jego samego, powtórz mu wszystkie moje słowa. A gdy on już oczyści ciebie i wrócisz do mnie, wtedy ujrzysz i ty owego anioła.
Walerian przyjął chrzest z rąk św. Urbana. Wróciwszy do Cecylii znalazł ją w sypialni rozmawiającą z aniołem. Anioł trzymał w ręce dwa wieńce z róż
i lilii i podał jeden z nich Cecylii, a drugi Walerianowi, mówiąc przy tym: Strzeżcie tych wieńców nieskalanym sercem i czystym ciałem, ponieważ
przyniosłem je dla was z raju Bożego. One nigdy nie zwiędną ani nie stracą swego zapachu i nigdy nie ujrzą ich ci, którym czystość nie jest miła”.
Pierwszym miejscem kultu św. Cecylii stał się jej grób w katakumbach Pretekstata, gdzie zachowała się grecka inskrypcja „Oddała duszę Bogu”. Następnie kryptę powiększono, przyozdabiając
jej sklepienie malowidłem przedstawiającym Świętą w postaci orantki.
Pierwsze ślady kultu liturgicznego Świętej męczennicy zawiera Sakramentarz leoniański z V w., gdzie znajduje się 5 formularzy mszalnych z własnymi prefacjami. Z kolei
w aktach synodu papieża Symmacha z 499 r. znajduje się wzmianka o kościele pw. św. Cecylii wzniesionym w połowie IV w. Inną sławną świątynią dedykowaną
Świętej jest bazylika zbudowana przez papieża Paschalisa na rzymskim Zatybrzu w początkach IX w., gdzie złożono pod ołtarzem jej doczesne szczątki.
Za patronkę muzyki kościelnej uznano św. Cecylię dopiero pod koniec średniowiecza. Miało to swoje źródła w błędnym rozumieniu treści jednej z antyfon oficjum brewiarzowego: Cantantibus
organis Coecilia Domino decantabat. Owo sformułowanie antyfony spowodowało powstanie licznych przedstawień ikonograficznych św. Cecylii, która gra na instrumencie przypominającym organy.
W nawiązaniu do tej średniowiecznej tradycji od XVI w. w Kościele zachodnim zaczęły powstawać stowarzyszenia, których celem było pielęgnowanie muzyki kościelnej. Największy jednak rozgłos
zyskało Stowarzyszenie św. Cecylii, które powstało w Bambergu w 1868 r.
Dążyło ono do odnowienia prawdziwej muzyki kościelnej poprzez oczyszczenie liturgii z elementów świeckich i przywrócenia w liturgii chorału gregoriańskiego oraz polifonii
Szkoły Rzymskiej. Rychło ruch cecyliański rozszerzył się na cały Kościół powszechny, a wybitni kompozytorzy dedykowali jej swoje dzieła.
Na Jasnej Górze zakończyły się rekolekcje biskupów na temat „Być prorokiem nadziei”. W tym roku poprowadził je w dniach od 19 do 22 listopada ks. dr Jan Jędraszek SAC, filozof, rekolekcjonista i spowiednik z Domu Rekolekcyjnego Księży Pallotynów w Otwocku.
Ostatni dzień rekolekcji biskupów rozpoczęła Msza Święta w Kaplicy Cudownego Obrazu Matki Bożej w intencji zmarłych kardynałów, arcybiskupów i biskupów. Uroczystej Eucharystii przewodniczył Prymas Polski abp Wojciech Polak.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
