Historia Markowickiego Sanktuarium rozpoczęła się w 1630 roku, kiedy figura Matki Bożej z Dzieciątkiem została przywieziona do Markowic przez bernardyna brata Michała Widzyńskiego, który uciekając przed epidemią cholery schronił się na dworze państwa Bardzkich w Markowicach. W tym czasie córka Heleny i Andrzeja Bardzkich – Marianna była ciężko chora. Rodzice złożyli obietnicę, że jeśli córka wróci do zdrowia, wybudują w Markowicach kościół ku czci Matki Bożej. Marianna wyzdrowiała, a wieść o tym niezwykłym wydarzeniu obiegła okolicę. Do dworu zaczęli przybywać chorzy prosząc o łaskę uzdrowienia. W 1635 roku Komisja Biskupia zbadała 132 przypadki uzdrowień, uznając 32 „za cudowne”, pozostałe za znaki wielkiej łaski Bożej. W 1636 roku wybudowano pierwszy niewielki, drewniany świątynię i umieszczono w niej cudowną figurę.  Do Markowic zaczęły przybywać coraz liczniejsze grupy pielgrzymów.

Pierwszymi kustoszami Sanktuarium byli ojcowie karmelici. Przybyli oni do Markowic w 1642 roku. W 1710 roku wybudowano murowaną świątynię, która została konsekrowana w 1714 r. przez bpa włocławskiego Wojciecha Bardzińskiego. Pierwszy kościół nosił wezwanie „Matki Boskiej Karmelitańskiej”, nowej świątyni nadano wezwanie „Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny, Krzyża Świętego, Świętego Józefa, Świętego Michała i Wszystkich Świętych”, w okresie późniejszym zostało ono zmienione na „Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny”.

W 1825 nastąpiła kasata zakonu karmelitów kościół był filią parafii w Ludzisku.

W 1921 r. do Markowic przybyli Ojcowie Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej i objęli pieczę nad Sanktuarium. Krzewili cześć i nabożeństwo do Matki Bożej. Markowice były silnym centrum religijnym na Kujawach. W 1948 roku ks. kard. August Hlond Prymas, Polski wyraził życzenie, by Ojcowie spisywali łaski jakich ludzie doznali za wstawiennictwem Matki Bożej Markowickiej. Rozpoczęły się działania mające na celu uzyskanie zgody na koronację figury. Papież Paweł VI wyraził na nią zgodę i koronacja odbyła się 27 czerwca 1965 roku. W uroczystościach wzięło udział ok. 300 księży diecezjalnych i zakonnych oraz 30 tys. wiernych z Kujaw i Wielkopolski. Uroczystościom Koronacyjnym przewodniczył Prymas Polski, kard. Stefan Wyszyński. Od momentu koronacji, Matka Boża Markowicka nosi nadany przez Prymasa Tysiąclecia tytuł Królowej Miłości i Pokoju.

Podczas koronacji, Prymas Wyszyński mówił: „Przybyliśmy dzisiaj na Kujawy, aby z woli Ojca św. Pawła IV włożyć koronę na skronie Matki Bożej, słynącej łaskami od wieków w Markowicach [...] Ona, Maryja przybyła przed setkami lat w te strony spod Wrocławia z Trzebnicy – do innego Wrocławia, pod Inowrocław. Maryja lubi wybierać samotne miejsca, aby każdy, aby każda dusza skołatana mozołem dni i trudami życia mogła w miejscu odosobnionym wyżalić się i wypłakiwać bez świadków przed swoją ukochaną Matką. W ubogim miejscu lubi Maryja przygarniać swoje dzieci. I dzieci do matki przychodzą nie po perły ani klejnoty lśniące na matczynej sukni, one przychodzą szukać serca, pociechy i w swojej matce pragną odnaleźć wielkie serce. Matka o wielkim i kołatającym sercu potrzebna jest skołatanemu człowiekowi. Taka matka potrzebna jest zawsze, a w szczególniejszy sposób naszym czasom i naszym ludziom, nam wszystkim. I rzecz zadziwiająca. Potrzeba takiej matki uciszającej mękę serca ludzkiego okazuje się być coraz większa – rośnie w coraz większą siłę i znaczenie”

Maryjo, Królowo Miłości i Pokoju – módl się za nami.