Duszpasterstwo jest zorganizowaną działalnością Kościoła urzeczywistniającą w służbie człowieka zbawcze dzieło Chrystusa. Dokonuje się ono przez głoszenie słowa Bożego, liturgię, posługę pasterską i świadectwo życia chrześcijańskiego. Właściwie całą posługę zbawienia sprawowaną przez Kościół, a więc jego samourzeczywistnianie się, można nazwać duszpasterstwem. Termin duszpasterstwo nie może być wiązany tylko z działalnością kościelnej hierarchii, gdyż zbawcze dzieło Chrystusa urzeczywistniane jest przez cały Kościół, a więc także przez ludzi świeckich. Natomiast życie konsekrowane jest uznanym przez Kościół trwałym stanem życia, który opiera się na profesji rad ewangelicznych. Stan ten nie dotyczy hierarchicznej struktury Kościoła. Stanowiąc jednak dla Kościoła i w Kościele cenny bodziec do coraz większej wierności Ewangelii, jest integralną częścią jego życia i świętości. Konsekracja zakonna polega na obdarowaniu i wezwaniu do całkowitego oddania się Bogu, do doskonalszego pójścia w mocy Ducha Świętego za Chrystusem, do głębszej miłości w służbie Królestwa Bożego i do bycia w Kościele wyraźnym znakiem chwały przyszłego świata. Wszystkie te aspekty dotyczące duszpasterstwa i życia konsekrowanego stały się kanwą kolejnej, piątej już sesji plenarnej I Synodu Diecezjalnego, która miała miejsce 27 października w Arcybiskupim Wyższym Seminarium Duchownym w Szczecinie.
Po nabożeństwie eucharystycznym członkowie Synodu zgromadzili się w auli seminaryjnej, by debatować nad projektami tych dwóch dokumentów. Obecni byli metropolita szczecińsko-kamieński abp. Zygmunt Kamiński i bp. Marian Błażej Kruszyłowicz oraz ponad stu kapłanów, sióstr zakonnych i świeckich. Jako wprowadzenie w atmosferę omawianych kwestii wysłuchano relatorów dokumentów, a mianowicie ks. dr. Arkadiusza Wieczorka odnośnie do duszpasterstwa i ks. prał. Piotra Kordulę, który przedstawił całokształt spraw związanych z przygotowaniem tekstu o życiu konsekrowanym. Ks. Wieczorek, naświetlając tło dokumentu, wskazał na to, że w istniejących już dokumentach synodalnych można znaleźć omówienie niektórych kwestii duszpasterskich. Takie akcenty posiada dokument na temat przepowiadania i nowej ewangelizacji, o sprawowaniu liturgii oraz o misji katolików świeckich. Powstaje już także dokument na temat posługi prezbiterów. Jego treść w dużej mierze zbieżna będzie z tematyką duszpasterską. Także dokument o wychowaniu katolickim przedstawia istotną część posługi duszpasterskiej, jaką jest duszpasterstwo dzieci i młodzieży. Dyskutowany dokument zdefiniuje najpierw posługę duszpasterską Kościoła i jej rodzaje, skupiając się następnie na przedstawieniu niektórych form duszpasterstwa zwyczajnego (apostolat misyjny, duszpasterstwo biblijne, wolnego czasu, duszpasterstwo a środki masowego przekazu) i specjalnego (ludzi pracy, ludzi morza, chorych, pielgrzymki, duszpasterstwo turystyczne). Osobnego omówienia, ze względu na swoją wagę, domagają się takie tematy, jak: duszpasterstwo małżeństw i rodzin oraz posługa charytatywna. Natomiast ks. Kordula zaznaczył, że synod diecezjalny w dokumencie poświęconym wzajemnym relacjom między biskupem diecezjalnym a wspólnotami osób konsekrowanych, zakonnikami czy zakonnicami, pozostałych instytutów życia konsekrowanego i stowarzyszeń życia apostolskiego i ich posłudze duszpasterskiej pragnie ukazać istotne zasady opisujące właściwe postawy zarówno osób zakonnych, biskupa diecezjalnego, jak i prezbiterów w świetle magisterium Soboru Watykańskiego II, a także Magisterium posoborowego wyrażonego w posynodalnych adhortacjach apostolskich papieży Pawła VI i Jana Pawła II, w dokumentach Kongregacji Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego oraz Kodeksu Prawa Kanonicznego. Synod pragnie ukazać i podkreślić nieodzowną jedność biskupa diecezjalnego, prezbiterów i osób konsekrowanych w posłudze w Kościele diecezjalnym.
Następnie rozpoczęła się merytoryczna dyskusja, w której wzięło udział kilkanaście osób. W swoich wystąpieniach prelegenci wskazywali na najważniejsze nurty dokumentów, które mają olbrzymie znaczenie dla intensyfikacji życia religijnego w parafiach. Dzielono się własnymi doświadczeniami, z których przebijała troska o coraz pełniejszy i świadomy obraz szczególnie duszpasterstwa w życiu Kościoła. Wskazywano także na niektóre wybrane fragmenty dokumentów, chcąc uściślić szczegółowo konkretne elementy duszpasterstwa. Chodziło m.in. o intensyfikację formacji wdów konsekrowanych, posługi wobec ludzi morza, chorych dzieci przebywających w szpitalach, duszpasterstwa chłopców i mężczyzn, organistów, pełniejszej współpracy z lokalnymi mediami katolickimi oraz komercyjnymi. Kapłani zakonni postulowali jeszcze większe zaangażowanie modlitewne i pastoralne pomiędzy księżmi diecezjalnymi a zakonnymi, chociażby w częstszych dniach skupienia. Padły także głosy o sprecyzowanie dokumentów w niektórych częściach tak, aby nurt duszpasterski był jednakowo rozumiany przez wszystkich.
Całość dyskusji podsumowana została przez Księdza Arcybiskupa, który wyraził wdzięczność za wszystkie przedstawione głosy i widoczną troskę o wspólne dobro, jakim jest los Kościoła szczecińsko-kamieńskiego. Głosowanie nad tekstem przyniosło w przeważającej większości jego akceptację (dokument Komisji ds. Duszpasterstwa: placet 104, non placet 8, placet iuxta modum 43, dokument Komisji ds. Wspłpracy z Instytutami Życia Konsekrowanego: placet 124, non placet 5, placet iuxta modum 26) sprawia, że stanie się on bazą dalszej pracy nad wniesieniem zasugerowanych poprawek oraz niezwykle ważnym kompendium treści, które przynieść mają owoce w końcowym dokumencie Synodu.