Święto Ofiarowania Pana Jezusa w świątyni powstało na Wschodzie. Św. Łukasz w swojej Ewangelii (2, 22-24) opisuje, jak św. Józef i Najświętsza Maryja Panna w czterdziestym dniu po narodzeniu Pana Jezusa udali się do świątyni jerozolimskiej, aby ofiarować Bogu Dzieciątko. Na pamiątkę tej pielgrzymki oraz spotkania ze starcem Symeonem i prorokinią Anną, chrześcijanie obchodzili w Jerozolimie już w IV w. święto z procesją pod grecką nazwą "Hypapante", czyli Spotkanie z Dzieciątkiem.

Pątniczka hiszpańska, która wtedy przybyła do Ziemi Świętej, w swoim słynnym Dzienniku podróży (Peregrinatio c. 26) potwierdza istnienie święta i podaje interesującą uwagę: "Czterdziesty dzień po narodzeniu Pana Jezusa obchodzony jest tutaj niezmiernie uroczyście. Tego bowiem dnia odbywa się procesja i wszyscy biorą w niej udział. Kapłani i biskup zawsze głoszą kazania o tych słowach Ewangelii, jak to dnia czterdziestego Józef i Maryja zanieśli Pana do świątyni, jak Go ujrzeli Symeon i Anna, o tym, co powiedzieli, ujrzawszy Pana ( ...) Następnie odprawia się Tajemnicę (Mszę św.) i na tym kończy się nabożeństwo".

W VI w. z Jerozolimy święto przeszło do Konstantynopola, a następnie, za pontyfikatu papieża Sergiusza (701), do Rzymu. Nieco później zaczęto podkreślać inny, drugorzędny moment tego święta, " Oczyszczenie Najświętszej Maryi Panny". Zmiana nazwy "Spotkanie" na "Oczyszczenie" nadała świętu charakter maryjny. Stało się to prawdopodobnie pod wpływem tekstu z Ewangelii św. Łukasza: "Gdy upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, przenieśli Je, aby Je przedstawić Panu" (Łk 2, 22). Pierwotnie jednak było to święto Chrystusa, czyli miało charakter chrystologiczny. Biorąc to pod uwagę, kodeks rubryk z 1960 r. wrócił do dawnej nazwy Święta Ofiarowania Pańskiego.

Procesja ze świecami w święto Ofiarowania Pańskiego była znana w Jerozolimie już w IV w. W pięknym wprowadzeniu do poświęcenia świec i procesji celebrans wspomina, jak Symeon i Anna prowadzeni przez Ducha Świętego przyszli do świątyni i uznali Chrystusa za Pana. Po poświęceniu świec celebrans wzywa do rozpoczęcia procesji, mówiąc: " Idźmy w pokoju na spotkanie z Chrystusem". Spotkanie to nastąpi w czasie sprawowania Eucharystii: najpierw w Słowie, a później w sakramencie, czyli Komunii św.

Nazwa święto Matki Bożej Gromnicznej wywodzi się ze zwyczaju poświęcania w tym dniu świec, zwanych gromnicami. Przed zaniesieniem gromnicy do kościoła przystraja się ją białą albo niebieską kokardą i kwiatami. Po Mszy św. wierni (o ile to możliwe) z płonącymi gromnicami wracają do swoich domów. Po przyjściu, zgodnie ze zwyczajem, płomieniem gromnicy czyni się znak krzyża nad drzwiami, aby zło nie miało dostępu do tego domu.

Gromnica - to niezwykła świeca. Kieruje ona zawsze naszą myśl ku Chrystusowi, który jest "Światłem na oświecenie... i Chwałą ludu...", oraz Jego Matce Maryi, która przyniosła Go do świątyni. Świeca gromniczna w domu winna być otoczona czcią. Gromnicę zapalano w czasie burzy. Z zapaloną gromnicą wychodzono naprzeciw kapłana, który przynosił choremu wiatyk. Gromnicę daje się do ręki umierającemu, aby była mu zapowiedzią światłości wiekuistej.

Ilekroć w różnych okolicznościach życia wypadnie nam wziąć do ręki poświęconą świecę - pamiętajmy, że zawsze wchodzimy w krąg działania Chrystusa Pana, który jest "Światłem Prawdziwym".