Na początku każdego roku z radością, ale też pewną obawą patrzymy w przyszłość. Snujemy refleksje nad nadchodzącym rokiem, nad czasem, który odszedł bezpowrotnie i nie możemy już niestety zmienić nic, choć niejednokrotnie tak byśmy chcieli. Mówimy: "gdyby można było cofnąć czas..." Tymczasem jest to niemożliwe. Możemy tylko żywić nadzieję, że rok, który jest przed nami, stanie się decydującym w naszym życiu, da nam moc satysfakcji, spełni nasze pragnienia.

Czas to dar od Boga, dany nam w momencie naszego poczęcia, byśmy go wypełnili treścią. Czas jak świat światem bywał tematem rozważań i refleksji. Mówi się, że czas leczy rany, czas daje zapomnienie, czas to pieniądz, czas to życie, czas to wieczność. Można też powiedzieć - czas to niebo, bo ceniąc czas, możemy zasłużyć na spotkanie z Bogiem w niebie. Trzeba więc biec z czasem, biec tak, by - jak mówi św. Paweł - otrzymać nagrodę. Różne kultury, różne epoki, różne środowiska, a nawet różni ludzie mają odmienne oceny czasu. Niewątpliwie ma on większą wagę tam, gdzie skrzętność i zapobiegliwość, życiowa mądrość i troska o skuteczność działania nie pozwalają na marnotrawienie go. Jest on na wagę złota u ludzi wielkich idei, u ludzi, którzy czują, że dla dobra wielu innych muszą się spieszyć.

Obserwując otaczający nas świat, widzimy w nim porządek i ład. Każdy przedmiot ma swoje przeznaczenie, wszystko obraca się wokół nas w harmonijnej zgodzie natury, w wiecznie przesypującej się klepsydrze czasów. Wszystko ma swój początek i koniec. Taki cel w życiu musi mieć i człowiek. Winien on mieć świadomość przemijania, mieć na względzie własną przyszłość, która nie zna żadnej zmiany, żadnej kolejności godzin, miesięcy i lat. Czas życia na ziemi jest jakby pomostem wiodącym do wieczności, po którym idąc gromadzimy sobie zasługi dobrych uczynków.

"Śpiący nie osiągną królestwa niebieskiego, a próżni i leniwi nie posiądą szczęśliwości wiecznej". Te słowa wiary wraz ze znanym wyrażeniem: "Ten straci wiek, kto zmarnował chwilę" - powinny być dla nas przestrogą jak żyć, by nie stać się drzewem, które nie daje owocu.

Pomyślmy o tym u progu Nowego 2002 Roku. Jeden rok w życiu człowieka to chwila wieczności po śmierci. Zdobywajmy więc te skarby, "których ani mól, ani rdza nie zniszczą i których złodzieje nie wykopują i nie kradną" (por. Mt 6,20). Wspomnijmy też na prastare powiedzenie: "Bóg patrzy - śmierć goni - czas ucieka - wieczność czeka".