Reklama

Nie umiałam powiedzieć, że umarło

Choć jestem przekonana, że to dziecko trafiło do nieba, to jednak nie potrafiłam tego powiedzieć rodzicom. Do tego w szpitalu potrzebny jest ksiądz - mówi dr Irena Bołtruszko, pediatra z Instytutu Matki i Dziecka.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Krzyż Chrystusa jest najdoskonalszym objaśnieniem sensu cierpienia oraz jego wartości w życiu i historii... Krzyż jest też wezwaniem do odpowiedzi miłością na miłość. Nie zawsze jesteśmy w stanie znaleźć w planach Bożych odpowiedź na pytanie, dlaczego cierpienie znaczy drogę naszego życia. Dzięki jednak wierze możemy osiągnąć pewność, że chodzi tu o plan miłości, w którym cała ogromna gama krzyży, małych i dużych, zmierza do całkowitego złączenia się w jednym Krzyżu.
Jan Paweł II

Słoneczny, mroźny dzień. Z ks. Arkadiuszem Wójtowiczem wchodzę do Instytutu Maki i Dziecka przy ulicy Kasprzaka w Warszawie. Na korytarzu recepcjonistka, pielęgniarki i lekarze witają kapelana „uśmiechniętym” szczęść Boże. Ks. Wójtowicz podchodzi do młodego mężczyzny stojącego w holu. - Jak tam synek? - pyta. - Niedobrze - słyszy w odpowiedzi. Na twarzy mężczyzny wyraźnie zarysowany jest smutek. Kapelan w kilku słowach próbuje dodać otuchy młodemu ojcu. Jednak to, co powie w tej chwili, nie jest tak istotne. Dlatego kapłan zapewnił go o swojej modlitwie.
Ks. Wójtowicz jest zdania, że czasami lepiej nic nie mówić, niż powiedzieć za dużo. Choroba dziecka zawsze jest wielką próbą wiary, traumatycznym przeżyciem. - Moją rolą jest być przy tych ludziach. Nie pouczać ich. Po prostu być z nimi, kiedy tego potrzebują - podkreśla kapelan.

Lekarz od duszy

Reklama

Idziemy szpitalnymi korytarzami. Kapłan otwiera przeszklone drzwi i z dumą pokazuje kaplicę pw. Świętej Rodziny, gdzie codziennie sprawowana jest Eucharystia. Pomieszczenie nie jest duże, ale bardzo przytulne. Zarówno chorzy, jak i ich rodziny bardzo chętnie przychodzą tu na chwilę skupienia, zadumy i modlitwy. Zagląda tu również personel medyczny. - Mimo że kaplica jest mała, to jednak jest pięknie urządzona. Jest ołtarz, tabernakulum i obrazy świętych. Mamy tu wszystko, czego potrzebujemy - podkreśla Irena Boehlke, mama chłopca, który leży na onkologii.
Posługa kapelana szpitalnego nie ogranicza się tylko do odprawiania Mszy św. Często zdarzają się chrzty, bierzmowania czy udzielanie sakramentu chorych. Ksiądz pełni również funkcję katechety i przygotowuje dzieci do sakramentów. - Dzieci z onkologii często nie mogą uczestniczyć w życiu swojej parafii. Dlatego w szpitalu trzeba nadrabiać niektóre zaległości - mówi ks. Wójtowicz.
Kapelan szpitalny, podobnie jak ordynator szpitala, codziennie chodzi na obchód do swoich pacjentów. Z tą tylko różnicą, że lekarz bada i leczy ciało, a ksiądz dba o zdrowie duszy. Tak jak lekarze podają chorym tabletki, lekarstwa i kroplówki, tak duchowny ma dla nich inne lekarstwo - Komunię św. Ks. Wójtowicz podkreśla, że często przy pacjentach trzeba się zatrzymać. Czasami chwila rozmowy wystarczy, aby pomóc, pocieszyć, coś wytłumaczyć...

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Ksiądz jest zawsze potrzebny

Towarzyszę ks. Wójtowiczowi podczas jednego z takich szpitalnych obchodów. Idziemy na oddział onkologii. Tutaj prawie wszystkie dzieci w wyniku stosowania chemioterapii nie mają włosów na głowie. Wchodzimy do jednego z pokoi. Leżą tutaj dwaj chłopcy w wieku gimnazjalnym. Mimo że są chorzy na raka, to jednak bardzo pogodni. Tylko brak włosów zdradza, na co są chorzy. Z uśmiechem witają Księdza Arkadiusza.
Chłopcy trzymają komputery na kolanach. W pokoju mają telewizję i stałe łącze internetowe. Jeden z nich jest fanem dużych budowli z klocków Lego. Chętnie pokazuje fotografie różnych klockowych konstrukcji. - Dzięki temu się nie nudzą. Mogą grać i rozmawiać z rówieśnikami - tłumaczy Irena Boehlke, mama jednego z chłopców. Dzięki temu mogą również choć na trochę zapomnieć o swojej chorobie.
Przy łóżkach siedzą matki chłopców. Pytam jedną z nich, czy kapelan jest potrzebny w szpitalu? - Ksiądz jest zawsze i wszędzie potrzebny. Również w szpitalu. Dzięki niemu możemy na miejscu korzystać z sakramentów - podkreśla Irena Boehlke, mama Franciszka. Tego samego zdania jest również Teresa Dobisz, mama drugiego chłopca. - Pamiętam, jak mój syn miał operację. Cały ten czas spędziłam w kaplicy. To mi pomogło przetrwać - wyznaje mama kilkunastoletniego chłopca.

Z chorobą przychodzi łaska

Reklama

Ks. Wójtowicz w tych trudnych dniach opiekuje się również rodzicami. Duszpasterskiego wsparcia potrzebują rodziny, które często nie mogą się pogodzić z tragedią. Ten czas jest sprawdzianem ich wiary. Bywa, że buntują się przeciwko Bogu. Pytają dlaczego oni, dlaczego ich dzieci? - Jednak w głębi serca bardzo potrzebują Boga i duszpasterskiego wsparcia - uważa ks. Wójtowicz.
Choroba w rodzinie jest zawsze tragedią. Szczególnie, gdy dotyczy dzieci. - To są często dramatyczne chwile. Dlatego bardzo ciężko się rozmawia. Trudno przebić się przez ich ból - podkreśla ks. Wójtowicz. - Mimo tego trzeba pamiętać, że w tych dramatycznych chwilach Pan Bóg obdarza rodziny wielką łaską - uważa ks. Wójtowicz. - Przecież, kiedy do Jezusa przyprowadzono chore dziecko, z pytaniem, kto jest winien tej choroby, Chrystus jasno odpowiedział, że ani to dziecko, ani jego rodzice. A na tym dziecku mają się objawić wielkie sprawy Boże - dodaje. Jego zdaniem, cierpienie jest często oczyszczające. Może być szansą na uzdrowienie całej rodziny.
Na przykład, zdarza się, że małżonkowie chcą się rozejść. Nagle przychodzi ciężka choroba ich dziecka. Ten trudny okres po pewnym czasie okazuje się wielką łaską, bo w rezultacie choroba i cierpienie cementuje na trwałe całą rodzinę.

Jego praca jest niewidzialna

- Często widzimy, jak po korytarzach szpitalnych przemyka nasz ksiądz. Jednak na co dzień nie dostrzegamy efektów jego pracy - podkreśla dr Irena Bołtruszko, pediatra. - My stosujemy zabiegi oraz leki, które pacjentom pomagają albo nie. Dlatego efekty naszej pracy są łatwiej dostrzegalne. Natomiast ksiądz zajmuje się duszą. A ona jest niewidoczna dla oczu - mówi Bołtruszko. Jej zdaniem, duchowy wymiar jest bardzo ważny w obliczu choroby, a zwłaszcza śmierci. - Pamiętam, kiedy po raz pierwszy umarło dziecko. Byłam w szoku. Lekarz zawsze traktuje śmierć pacjenta jako swoją porażkę. Jednak musimy mieć świadomość, że nie jesteśmy panami życia i śmierci. To nie my dajemy życie i nie my je odbieramy - wyznaje lekarka.
Choć jestem przekonana, że to dziecko trafiło do nieba, to jednak nie potrafiłam tego powiedzieć rodzicom. Do tego potrzebny jest ksiądz.

Ks. Arkadiusz Wójtowicz kapelan Instytutu Matki i Dziecka, mgr rehabilitacji ruchowej

Pamiętam małżeństwo, którego córeczka Marysia miała wodogłowie. Lekarze prawie nie dawali jej szans na przeżycie. Jednak okazało się, że po wielomiesięcznej walce dziecko wróciło do zdrowia. Wiele czasu wspólnie z rodzicami spędziliśmy na modlitwie. Udało się, dziewczynka wyzdrowiała. Teraz normalnie się rozwija. To wydarzenie bardzo umocniło tę rodzinę.
Niestety, nie wszystkie szpitalne dramaty tak pomyślnie się kończą. Dlatego bardzo ważne jest, aby kapłan towarzyszył rodzinie w najtrudniejszej chwili śmierci, ale również i później.

(as)

Instytut Matki i Dziecka

Instytut ma status jednostki badawczo-rozwojowej. Prowadzi działalność leczniczą, naukowo-badawczą, opiniodawczą, edukacyjną i szkoleniową. Jako jedyna placówka w Polsce wykonuje badania diagnostyczne rzadkich schorzeń genetycznych (np. zespół łamliwego chromosomu X). Bierze udział m.in. w opracowywaniu norm bezpieczeństwa dla wyrobów przeznaczonych dla dzieci.
W jego skład wchodzi siedem klinik i 14 zakładów. Rocznie jego poradnie specjalistyczne przyjmują ponad 100 tys. pacjentów, zaś leczeniu szpitalnemu poddawanych jest 14 tys. dzieci.
Współpracuje m.in. z miesięcznikiem „Twoje Dziecko”. Z inicjatywy instytutu powstała reklama społeczna „Poród”.

2007-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Zwiastowanie Pańskie

Niedziela Ogólnopolska 14/2002

[ TEMATY ]

Zwiastowanie Pańskie

Martin Schongauer, „Zwiastowanie”(XV w.)/fot. Graziako

Dziewięć miesięcy przed Bożym Narodzeniem Kościół obchodzi umownie uroczystość Zwiastowania Pańskiego, przypominając doniosłą chwilę, kiedy Matka Boża, posłuszna wezwaniu Nieba, godzi się zostać Matką Jezusa Chrystusa. Użyłem terminu "umownie", gdyż nie jest znany dzień Narodzenia Pana Jezusa, a przeto nie może nam też być znany dzień Jego wcielenia, poczęcia w łonie Maryi. Uroczystość Zwiastowania zaczął najpierw wprowadzać Kościół wschodni już od V wieku. Na Zachodzie przyjęło się to święto od czasów papieża św. Grzegorza Wielkiego (+604). Było to początkowo święto Pańskie. Akcentowano przez nie nie tylko moment Zwiastowania, ale przede wszystkim Wcielenia się Chrystusa Pana, czyli akt pierwszy Jego przyjścia na ziemię, i rozpoczęcia dzieła naszego zbawienia. Tak jest i dotąd w liturgii. Jedynie pobożny lud nadał temu świętu charakter maryjny, czyniąc pierwszą osobą Najświętszą Maryję Pannę jako "błogosławioną między niewiastami", wybraną w planach Boga na Matkę Zbawiciela rodzaju ludzkiego. Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie jako temat plastyczny towarzyszyło chrześcijaństwu od zarania jego dziejów. O wyjątkowej randze tych przedstawień świadczy fakt, iż umieszczane były one zazwyczaj w głównych ołtarzach świątyń. Bogactwo treści zawarte w tych kompozycjach stawia scenę Zwiastowania w rzędzie najważniejszych tematów w sztuce sakralnej czasów nowożytnych, także polskiej. Wydarzenie ewangeliczne, podczas którego dokonało się Wcielenie, jest nie tylko epizodem z życia Matki Bożej, lecz jawi się jako moment przełomowy dla dziejów ludzkości, kulminacja zbawczego planu Boga. Najdawniejszy wizerunek tego typu zachował się w katakumbach św. Pryscylli, pochodzi bowiem z II wieku. Maryja siedzi na krześle, przed Nią zaś anioł w postaci młodzieńca, bez skrzydeł, za to w tunice i w paliuszu, który gestem ręki wyraża rozmowę. Podobne malowidło spotykamy w III wieku w katakumbach św. Piotra i Marcelina. Od wieku IV widzimy archanioła Gabriela ze skrzydłami. Ma on w ręku laskę podróżną albo lilię. Na łuku tęczy w bazylice Matki Bożej Większej w Rzymie wśród dziewięciu obrazów-mozaik barwnych jest również scena Zwiastowania (IV wiek). W jednym z kościołów Rawenny znajduje się mozaika z VI wieku, na której Maryja jest przedstawiona, jak siedzi przed swoim domem i w ręku trzyma wrzeciono. Anioł stoi przed Nią z berłem. Z wieku XIII pochodzi wspaniała mozaika w bazylice Matki Bożej na Zatybrzu w Rzymie (kościół rezydencjonalny Prymasa Polski). Scenę Zwiastowania uwiecznili nieśmiertelni w swej twórczości artyści tamtych lat: Giotto, Fra Angelico, Simone Martini, Taddeo di Bartolo, Masaccio. Motyw Zwiastowania rozwinął się szczególnie w dobie gotyku. Powstał wówczas swoisty kanon traktowania tego tematu, charakterystyczny dla sztuki średniowiecza, a później wczesnego renesansu. Ten kanon nakazywał malarzom powagę, spokój i szczególne wyciszenie w podejściu do przedstawienia wydarzenia tak ważnego w historii Zbawienia. Od epoki oraz od talentu mistrza zależało już, czy klimat przedstawionej sceny określały rozbudowane realia wnętrza i stroju, czy dominowała elegancka, miękka linia i liryczny, pełen złota nastrój całości. Inaczej malował w tym okresie artysta z Włoch, a inaczej z Północy. Ale różnice nie były wynikiem odległości geograficznej, wypływały natomiast z odmiennego programu środowisk artystycznych gotyckiej, a później renesansowej i barokowej Europy, które kształtowała myśl wieków średnich od mistycyzmu po realizm. Temat Zwiastowania Pańskiego to temat rzeka, trudno wymienić choćby najważniejsze dzieła ukazujące to wydarzenie, które inspirowało malarzy - tych wielkich, którzy przeszli do historii sztuki, i tych mniejszych, którzy pozostawili swe obrazy po licznych świątyniach, gdzie do dziś wzruszają, każą myślą przenosić się do Nazaretu, gdzie dokonało się Zwiastowanie Pańskie, gdzie Chrystus wszedł w dzieje świata.
CZYTAJ DALEJ

Nowenna przed Uroczystością Zwiastowania Pańskiego

[ TEMATY ]

nowenna

Zwiastowanie Pańskie

Martin Schongauer, „Zwiastowanie”(XV w.)/fot. Graziako

Zapraszamy do włączenia się w nowennę w intencji dzieci zagrożonych aborcją. Do odmawiania przed Uroczystością Zwiastowania Pańskiego (16-24 marca) lub w dowolnym terminie.

Modlitwa Jana Pawła II w intencji obrony życia
CZYTAJ DALEJ

Wiceszef MSZ z Lewicy tłumaczy się z kilometrówek i problemów alkoholowych

2025-03-25 09:47

[ TEMATY ]

Andrzej Szejna

wiceszef MSZ

kilometrówki

problemy z alkoholem

Karol Porwich/Niedziela

Po ostatnich doniesieniach medialnych ciemne chmury zawisły nad prominentnym działaczem Lewicy. Andrzej Szejna - wiceszef Ministerstwa Spraw Zagranicznych w rządzie Donalda Tuska wydał oświadczenie, w którym tłumaczy się z kilometrówek i problemów alkoholowych.

Prokuratura Rejonowa Kielce-Zachód prowadzi postępowanie dotyczące biura poselskiego i tzw. kilometrówek jednego z posłów IX i X kadencji. Z informacji medialnych wynika, że sprawa dotyczy wiceministra spraw zagranicznych Andrzeja Szejny (Nowa Lewica).
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję