Katarzyna Jaskólska: - W czerwcu 2007 r. obchodzić będziemy 10-lecie pobytu Jana Pawła II w naszej diecezji. Jak Ksiądz wspomina ten dzień?

Ks. Adrian Put: - Dla mnie 2 czerwca 1997 r. do końca życia pozostanie wspomnieniem intensywnym i głębokim. Jako młody animator Ruchu Światło-Życie miałem wówczas zaszczyt w imieniu całego ruchu oazowego w naszej diecezji złożyć dar Ojcu Świętemu - świecę paschalną. Uczyniłem to razem z ówczesnym moderatorem diecezjalnym ruchu - ks. Romanem Litwińczukiem. Krótka rozmowa z Papieżem, wręczenie daru, obietnica, że ruch oazowy pomoże Ojcu Świętemu wprowadzić Kościół w trzecie tysiąclecie, i błogosławieństwo papieskie - to elementy tego spotkania, które są ciągle żywe w mojej pamięci. Ten dzień był ważny nie tylko dla mnie, ale i dla całego Ruchu Światło-Życie w naszej diecezji. Obok nas dary Ojcu Świętemu złożyła także ówczesna para diecezjalna Domowego Kościoła. Diakonia liturgiczna i muzyczna posługiwały podczas Mszy św. i nabożeństwa.

- Czy po 10 latach od tamtego pamiętnego dnia nasza wiara jest mocniejsza?

- Gdybyśmy chcieli badać, czy od tego czasu więcej osób chodzi do kościoła albo czy więcej osób przyjmuje Komunię św., to narazimy się na nieporozumienie. Sprowadzilibyśmy wówczas osobę Papieża do swoistego cudotwórcy, który miał nam podnieść statystyki. Papież pielgrzymował przede wszystkim po to, aby „umocnić braci w wierze”. I to jest zapewne klucz do udzielenia odpowiedzi na to pytanie. W czasach nam współczesnych spotkanie z Janem Pawłem II w Gorzowie stało się takim wielkim wydarzeniem wiary. W jednym miejscu zgromadziło się tak wielu spośród naszej wspólnoty diecezjalnej. Być może niewielu pamięta wszystko, co Papież wówczas powiedział, ale wielu doświadczyło tajemnicy umocnienia w wierze.

- Swoją homilię w Gorzowie Wlkp. Jan Paweł II poświęcił świadectwu chrześcijańskiemu. W jaki sposób Ruch Światło-Życie świadczy w codziennym życiu, w konkretnych czynach o Chrystusie?

- W ruchu świadectwo słowa i życia zajmuje bardzo ważne miejsce. Zacznę od Domowego Kościoła. Tu świadectwo życia chrześcijańskiego jest nierozerwalnie związane z tajemnicą życia małżeńskiego i rodzinnego. Taka właśnie rodzina życiem codziennym, modlitwą i formacją oraz zaangażowaniem apostolskim świadczy najpełniej o Chrystusie.
Kolejnym obszarem świadczenia o Chrystusie jest dla ruchu podjęcie diakonii na rzecz narodu polskiego - Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Dar całkowitej abstynencji od alkoholu i od innych rzeczy zniewalających człowieka i depczących jego godność to kolejna forma dawania świadectwa o Chrystusie.
Warto jeszcze wspomnieć o wychowaniu do bezinteresownej służby Kościołowi i bliźniemu. Dziś możemy Bogu dziękować za intensywny rozwój ruchu w jego diakoniach. Mamy ich dzisiaj 10. A pamiętajmy, że diakonie specjalistyczne istnieją także w kręgach Domowego Kościoła. Każda z tych diakonii podejmuje w mniejszym lub większym stopniu bezinteresowną służbę na rzecz diecezji.

- Jan Paweł II mówił wówczas: „Staną przed wami nowe zadania. Miejcie odwagę je podejmować”. Jakie zadania ewangelizacyjne Ruch Światło-Życie widzi przed sobą dzisiaj?

- Nakaz Jezusa z Mateuszowej Ewangelii, aby czynić „uczniów ze wszystkich narodów”, chcemy realizować w całej pełni. Staramy się doprowadzić człowieka do osobistej relacji wiary z Jezusem i proponujemy mu wspólnotę uczniów Jezusa. Służymy sprawie ewangelizacji, kiedy dobrze i sumiennie prowadzimy nasze Oazy Nowego Życia I stopnia i Oazy Nowej Drogi. Staramy się również szukać nowych obszarów posługi. Prowadzimy np. inicjatywę ewangelizacyjną „Krańce Dz 1, 8” podczas Diecezjalnych Dni Młodych. Od tego roku diakonia ewangelizacji rozpoczęła realizację projektu „Szkoły Nowego Życia”. Chcemy dotrzeć do uczniów szkół średnich z orędziem zbawienia, proponując im tworzenie szkolnych wspólnot modlitewno-ewangelizacyjnych „Exodus”. Od 2 lat prowadzimy także specjalistyczne rekolekcje przygotowujące animatorów ewangelizacji ORAE.
Ale naszym największym marzeniem jest podjęcie na nowo Planu Wielkiej Ewangelizacji „Ad Christum Redemptorem”, co obiecaliśmy Janowi Pawłowi II.

- Zdaniem Papieża, „nie może być autentycznego świadectwa chrześcijańskiego bez modlitwy”. Jakie miejsce zajmuje modlitwa i formacja duchowa w życiu Ruchu Światło-Życie?

- Osobowa relacja z Jezusem, do której wdrażamy dzieci, młodzież i rodziny na oazach, jest rozwijana i podtrzymywana dzięki modlitwie. Wychowanie do żywej modlitwy jest jednym z zadań oazy. Często młodzi na zakończenie rekolekcji mówią, że właśnie tu doświadczyli mocy modlitwy.
Ważną rolę w życiu wspólnot oazowych zajmują także tzw. Oazy Modlitwy, które są dniami skupienia naszych wspólnot. Dużą wagę przywiązujemy do organizowania Dni Wspólnoty, które pomagają nam przeżywać tajemnicę jedności w Duchu Świętym właśnie przez modlitwę.
Warto także wspomnieć inicjatywę kapłanów - moderatorów oazowych. Od ponad roku w każdym miesiącu moderatorzy związani z Unią Kapłanów Chrystusa Sługi gromadzą się na wspólnej modlitwie, formacji i dzieleniu się posługą. Z modlitwy i wspólnoty kapłańskiej rodzi się wiele cennych inicjatyw.

- Czy nasz słynny okrzyk: „Pomożemy” znaczy dziś coś jeszcze?

- Jan Paweł II wprowadził świat w trzecie tysiąclecie. Obiecaliśmy mu pomoc modlitewną w tym dziele i Bóg posłużył się nim, aby ogłosić nam czas łaski. Ale ten okrzyk znaczył również coś więcej. Poczuliśmy się współodpowiedzialni za misję Piotra. Posługiwanie papieskie stało się nam przez to bliższe. Prośby o modlitwę kierowane do nas przez Jana Pawła II czy teraz przez Benedykta XVI wielu z nas odbiera już inaczej. Myślę, że dla wielu osób okrzyk: „Pomożemy” pozostanie na długo zobowiązaniem do współodpowiedzialności za dobro Kościoła.