(niedziela, 16 września 2001 r.)

(...) Ojciec Święty Jan Paweł II 12 stycznia 1993 r. skierował do nas, Biskupów polskich przebywających w Rzymie z wizytą ad limina apostolorum, następujące słowa: "Niezastąpionym środkiem formacji apostolskiej świeckich są organizacje, stowarzyszenia i ruchy katolickie. Wśród nich szczególne miejsce zajmuje Akcja Katolicka, która kiedyś była żywa i przyniosła tyle wspaniałych owoców. Trzeba więc, aby na nowo odżyła. Bez niej bowiem infrastruktura zrzeszeń katolickich byłaby niepełna". Papież nawiązał do adhortacji "O powołaniu i misji świeckich w Kościele i świecie", gdzie zaakcentowane zostały ruchy i stowarzyszenia Akcji Katolickiej, jako szczególne formy apostolstwa świeckich (nr 31). Propozycja Ojca Świętego stała się wskazówką działania. Po ponad pięćdziesięciu latach nieobecności, wznowienie z inicjatywy Jana Pawła II działalności Akcji Katolickiej w Kościele polskim stało się faktem. Posiadając swoje struktury w wymiarze krajowym, diecezjalnym i parafialnym, Stowarzyszenie może skutecznie prowadzić działalność zorganizowaną. W Kościele łódzkim rozwój Akcji atolickiej jest możliwy dzięki współpracy duszpasterzy i katolików świeckich, którym leży na sercu dobro Kościoła i głoszenie Ewangelii na łódzkiej ziemi. Dzięki temu wierni świeccy mogą dzisiaj bardziej owocnie i odpowiedzialnie wypełniać swoją misję apostolską w Kościele i w świecie.

(...) Akcja Katolicka zrodziła się jako reakcja na proces sekularyzacji w krajach zachodniej Europy. Proces sekularyzacji w czasach obecnych przybiera na sile również w naszej Ojczyźnie. Jego eskalacja nie ulega wątpliwości. Procesowi temu przeciwstawić się mogą jedynie takie zintegrowane ruchy i stowarzyszenia świeckie, pozostające w ścisłej łączności z biskupami i kapłanami, jak Akcja Katolicka. Wznowienie działalności stowarzyszenia katolików świeckich, odznaczających się charyzmatem najbliższej współpracy z hierarchią, potrzebne jest zarówno Kościołowi, jak i społeczeństwu.

W latach totalitaryzmu komunistycznego odpowiedzialność za Kościół w naszej Ojczyźnie spoczywała prawie wyłącznie na duchownych. Katolicy świeccy swoją przynależność do Kościoła demonstrowali przede wszystkim poprzez tłumny udział w nabożeństwach. Dialog, współpraca, tym bardziej współodpowiedzialność za Kościół i wypełnianie jego misji były dla laikatu utrudnione. Przyczyniło się to niewątpliwie do ukształtowania pasywnego zachowania katolików i biernej przynależności do Kościoła. Dzisiaj, pamiętając o darze przywróconej nam na powrót wolności i niepodległości, powoli zaczynamy realizować wspólnie - laikat i duchowni - nasze prawo i obowiązek bycia Kościołem, odpowiedzialności za Kościół i wypełniania jego apostolskiego mandatu. Wymaga to wciąż przekraczania wielu barier, pokonywania uprzedzeń i lęków, zmiany przyzwyczajeń, przemiany mentalności i stylu życia. W tym inwestowaniu w człowieka Akcja Katolicka ma już pewne osiągnięcia. Dostrzegł to Ojciec Święty Jan Paweł II podczas ostatniej pielgrzymki do Ojczyzny, mówiąc 5 czerwca 1999 r. w Sopocie, że Akcja Katolicka jest szkołą ludzi odpowiedzialnych za Kościół.

(...) Chociaż dziś składamy Bogu dziękczynienie za pierwsze pięć lat wznowionej działalności Akcji Katolickiej w naszej archidiecezji, należy wciąż pamiętać, że dalszy jej rozwój zależy w największej mierze od aktywności oddziałów parafialnych stowarzyszenia, zaangażowania oraz współpracy świeckich i duszpasterzy. Nie należy się zatem zrażać nadmiarem obowiązków, niepowodzeniami, brakiem czasu i doświadczenia we wspólnej pracy. Pamiętajmy, że jeśli uczniowie Chrystusa gromadzą się w Jego imię, On sam pośród nich jest obecny. Parafialne oddziały Akcji Katolickiej coraz bardziej powinny się stawać środowiskami, w których dojrzewa i umacnia się wiara. Trwanie w jedności z innymi członkami Akcji Katolickiej jest jednocześnie trwaniem we wspólnocie parafialnej, która urzeczywistnia jeden Chrystusowy Kościół.

(...) Nauczanie Kościoła podkreśla konieczność aktywnej obecności chrześcijan we wspólnocie Kościoła, ale także w życiu społecznym i politycznym. Nie można zatem zniechęcać się niebezpieczeństwami ani wynaturzeniami moralnymi, które jakże często towarzyszą sprawowaniu władzy i rodzą niechęć i niesmak wśród obywateli. "Mimo wszelkiego ryzyka - podkreśla w swoim nauczaniu Jan Paweł II - wierni świeccy nie mogą rezygnować z udziału w polityce (...). Oskarżenia o karierowiczostwo, o kult władzy, o egoizm i korupcję, a także przeświadczenie (...), iż polityka musi być terenem moralnego zagrożenia, bynajmniej nie usprawiedliwiają sceptycyzmu i nieobecności chrześcijan w sprawach publicznych" (Christifideles laici, 42). Dlatego Dokumenty II Polskiego Synodu Plenarnego przypominają: "Katolicy są zobowiązani do aktywnego, odpowiedzialnego i kompetentnego uczestnictwa w kształtowaniu demokratycznego państwa prawa" (II Polski Synod Plenarny, Kościół wobec rzeczywistości politycznej, nr 37, Pallottinum 2001, s. 94). Prymas Tysiąclecia kard. Stefan Wyszyński mówił wyraźnie: "Dla nas, po Bogu, największa miłość to Polska! Musimy po Bogu dochować wierności przede wszystkim naszej Ojczyźnie i narodowej kulturze polskiej (Jedna jest Polska, s. 30). (...)

Drodzy Bracia i Siostry! Dzięki składając temu, który nas przyoblekł mocą, Chrystusowi Jezusowi, naszemu Panu, że uznał nas za godnych wiary ( por. 1 Tm 1,12), bądźmy gorliwymi świadkami i apostołami Zbawiciela. Przemieniajmy otaczający nas świat duchem Bożym, prawdą Ewangelii, wartościami i zasadami zaczerpniętymi z nauczania społecznego Kościoła. Czujmy się odpowiedzialni za przyszłość Kościoła wkraczającego odważnie w trzecie tysiąclecie, stając się jego nadzieją w naszym Panu i Zbawicielu Jezusie Chrystusie. Amen" .