Reklama

Kolorowe obrazy - spotkania z Janem Pawłem II (1)

Niedziela płocka 16/2005

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W jednej z książek przeczytałem, że ludzkie oko w ciągu doby wykonuje około pół miliona kolorowych odbitek obrazów o niezrównanej piękności i barwie.
Pierwsza moja „kolorowa odbitka” ze spotkań z Ojcem Świętym pochodzi z 16 października 1978 r. Było kilkanaście minut po godz. 18.00. Klęczałem w kościele farnym w Ciechanowie przy głównym ołtarzu, przewodnicząc modlitwie różańcowej. Podszedł do mnie jeden z księży prefektów, kolega i powiedział cicho: „Ogłoś, że konklawe wybrało papieża, został nim kardynał Karol Wojtyła z Krakowa”. Za chwilę, układając w formie modlitewnej tę wiadomość, powiedziałem: „Módlmy się za nowego Papieża Jana Pawła II, kardynała Karola Wojtyłę, aby długo i szczęśliwie sprawował urząd Najwyższego Pasterza”. Ta wiadomość przekazywana lotem błyskawicy, podana w środkach przekazu z małym opóźnieniem i zażenowaniem była przedmiotem rozmów w polskich domach. Jeszcze nie było zdjęć Papieża, dlatego jako młody ksiądz katecheta kupiłem w Kurii w Płocku kolorowe duże zdjęcia Jana Pawła II i rozdałem podczas katechez moim uczniom z Liceum Ogólnokształcącego, którzy wtedy przychodzili do sali parafialnej na religię. Pamiętam ich wdzięczność, ich niedowierzanie, czy dla wszystkich wystarczy tych zdjęć i szacunek, z jakim brali je do rąk. Wtedy to powoli do świadomości Polaków docierała ta ważna wiadomość o wyniesieniu polskiego kardynała z dalekiego kraju na stolicę św. Piotra w Rzymie.
Przechowuję w pamięci wyjazd na spotkanie z Janem Pawłem II do Warszawy w 1979 r., do kościoła św. Anny. Wtedy, pierwszy raz, z odległości jednego kilometra, a może i dalszej, trochę stojąc, trochę siedząc na asfalcie, wczesnym rankiem w czerwcu 1979 r. widziałem kawałek białej papieskiej stuły. Zdumiewała mnie cierpliwość słuchającej Ojca Świętego młodzieży. Jego donośny, wyraźny głos, o modlitwie do Ducha Świętego, którą odczytywał z książeczki do nabożeństwa swego własnego ojca. Widok tej białej stuły, skupionych młodych ludzi, donośnego głosu, który rozlegał się na ulicy i informował o sprawach wiary, życia religijnego w tamtym czasie końca lat 70. był dla mnie zdumiewający.
Mam też w pamięci zdjęcie autobusu wiozącego dziennikarzy radiowych i telewizyjnych, którzy relacjonowali tę pielgrzymkę papieską tak, aby nie pokazywać tłumu wiernych, głębokiego zasłuchania ludzi, widocznego zaufania wobec Ojca Świętego. Patrzyłem na kwiaty leżące na ulicach Warszawy, którymi jechał samochód z Janem Pawłem II. Widzę ten pojazd ze smutnymi dziennikarzami, którzy odwracają głowy, gdy zbliża się do nich autokar z księżmi, nie odpowiadają na pozdrowienia, spuszczają głowy, nie chcą widzieć radości duchowieństwa i ogółu wiernych.
W mojej pamięci specjalnie zapisał się 13 maja 1981 r. Po 2 latach zamieszkiwania w podziemiach domu parafialnego znalazłem się w nowo wyremontowanym dwupokojowym mieszkaniu. Właśnie byłem w trakcie porządkowania swoich rzeczy, tego dnia nie miałem katechezy, włączyłem telewizor. Dowiedziałem się nagle o zamachu na życie Jana Pawła II. Prawie cały dzień obserwowałem relacje z Rzymu, z kliniki Gemelli, z Polski, wypowiedzi rożnych osób, tysięczne skupiska ludzi modlących się o życie i zdrowie Ojca Świętego. Tego dnia wielu było Polaków, którym z oczu płynęły łzy, przychodziły do głowy pytania „dlaczego” i niemy krzyk buntu, a czasem oskarżeń pod niesprecyzowanym adresem.
Jakże inaczej wygląda moje następne wewnętrzne przeżycie. W 1983 r. znalazłem się na lotnisku Okęcie w Warszawie wśród osób witających Papieża. Widziałem ostatnie przygotowania dzieci z kwiatami, ochronę milicji, znanych ludzi kultury stojących wśród oczekujących na przylot Papieża. Ogólne podniecenie, samolot wylądował, podchodzą do Niego oficjalne delegacje. Radość, ucałowanie ziemi przez Papieża. Jest też lina powstrzymująca ludzi, którzy chcą podejść bliżej do Ojca Świętego. Za chwilę On sam zbliża się do tych, którym nie wolno było być blisko Niego.
Tego samego roku byłem w Niepokalanowie, znów piesze kordony milicji, samochody milicyjne ustawione wzdłuż tras, którymi ludzie zdążali na spotkanie z Ojcem Świętym. Kontrole przy wejściu na plac koło Niepokalanowa. Pamiętam słowa z homilii: „Ojciec Maksymilian Kolbe nie umarł, on oddał życie za brata”. Koło wejścia do sektorów leżał stos odebranych ostrych narzędzi: noży, butelek, prętów. Zdeptana trawa tysiącami ludzkich stóp, wdeptana w ziemię do tego stopnia, że nie widać zupełnie zieleni. Tak można też zdeptać i to, co rwie się do życia - myślę…
W 1985 r. miałem zaszczyt odprawiać Mszę św. koncelebrowaną pod przewodnictwem Ojca Świętego w Jego prywatnej kaplicy w Rzymie. Było kilku księży, a wśród nich także ja. Widziałem, jak Papież skupiony klęczał i przygotowywał się do Eucharystii. My, kapłani, ubrani w szaty liturgiczne, a także grupa wiernych, oczekiwaliśmy na jej rozpoczęcie. Stałem obok Papieża bardzo przejęty, pod opieką ówczesnego biskupa diecezji. Podchodziliśmy pojedynczo do Ojca Świętego, który każdemu podawał rękę i przekazywał różaniec. Fotograf Arturo Mari uwiecznił to spotkanie z Janem Pawłem II.
Mój wewnętrzny aparat ma też obraz z roku 1987, z Gdańska Zaspy. Ołtarz to ogromny okręt; podczas homilii Papież stał na jego najważniejszej części jak sternik i mówił: „Przemawiam za was, w waszym imieniu”, mówił o pracy nad pracą. Takich sformułowań, gdy wszyscy pracowali, nie rozumiałem. Kolorowo, gustownie przybrane miasto, tłumy ludzi i wspaniałe ich zasłuchanie oraz powaga chwili zostały w mojej pamięci.
Minęło kilka lat. Szedłem pieszo na stadion w Płocku. Górował nad nim potężny ołtarz z obrazem Jezusa Miłosiernego. Był 1991 r. Padał lekki deszcz. Weszliśmy na miejsce celebry. Tym razem otrzymałem imienną wizytówkę do odprawiania Mszy św., siedziałem na podium kilkadziesiąt minut. Ludzie śpiewali. Wreszcie przybył Następca św. Piotra. Mówił o Dekalogu. Po nabożeństwie, czego nie widzieli wierni, za ołtarzem, Papież podchodził do wszystkich kapłanów i studentów seminarium. Rozmawiał, uśmiechał się. Patrzyłem na to z niedowierzaniem i podziwem.

Cdn.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2005-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Nowenna do Miłosierdzia Bożego

W Wielki Piątek rozpoczyna się Nowenna do Miłosierdzia Bożego. Pan Jezus polecił Siostrze Faustynie, aby przez 9 dni odmawiała szczególne modlitwy i tym samym sprowadzała rzesze grzeszników do zdroju Jego miłosierdzia.

„Pragnę, abyś przez te dziewięć dni sprowadzała dusze do zdroju mojego miłosierdzia, by zaczerpnęły siły i ochłody, i wszelkiej łaski, jakiej potrzebują na trudy życia, a szczególnie w śmierci godzinie. W każdym dniu przyprowadzisz do serca mego odmienną grupę dusz i zanurzysz je w tym morzu miłosierdzia mojego. A ja te wszystkie dusze wprowadzę w dom Ojca mojego. Czynić to będziesz w tym życiu i w przyszłym. I nie odmówię żadnej duszy niczego, którą wprowadzisz do źródła miłosierdzia mojego. W każdym dniu prosić będziesz Ojca mojego przez gorzką mękę moją o łaski dla tych dusz.
CZYTAJ DALEJ

Zmarł ks. Tomasz Burghardt

2025-04-17 15:01

https://ostfriesland.parafialnastrona.pl/wydarzenia-i-galerie

16 kwietnia zmarł ks. Tomasz Burghardt. Kapłan zmarł w 59. roku życia oraz 31. roku kapłaństwa.

Kapłan urodził się 26 lipca 1965 roku we Wrocławiu. Święcenia kapłańskie przyjął 22 maja 1993 roku z rąk kard. Henryka Gulbinowicza. Po święceniach został skierowany na swoją pierwszą placówkę wikariuszowską do parafii pw. Podwyższenia Krzyża św. w Środzie Śląskiej [1993-1996], następnie był wikariuszem w parafii pw. św. Franciszka z Asyżu we Wrocławiu [1996-1997], by następnie trafić do parafii pw. Narodzenia NMP w Lądku Zdrój [1997-2000]. Kolejna placówką wikariuszowską była parafia pw. św. Józefa w Bierutowie [2000-2001] oraz parafia pw. św. Karola Boromeusza w Wołowie [2001-2002]. W 2002 roku ks. Tomasz trafił do parafii pw. Miłosierdzia Bożego w Oławie [2002-2005]. W latach 2005-2010 został mianowany dyrektorem Caritas Archidiecezji Wrocławskiej. Po 2010 roku pełnił posługę w Niemczech. Najpierw do 2013 roku w Polskiej Misji Katolickiej w Münster, a po 2013 roku aż do dziś był proboszczem w czterech katolickich niemieckojęzycznych Parafiach: Geeste, Dalum, Groß Hesepe i Osterbrock w Dekanacie Emsland Mitte oraz Duszpasterzem dla Katolików Języka Polskiego w Ostfriesland i Emsland.
CZYTAJ DALEJ

Ksiądz z osiedla: warto kultywować tradycję, ale święconka nie jest najważniejsza w Wielkanocy

2025-04-19 07:54

[ TEMATY ]

Wielkanoc

archiwum prywatne

ks. Rafał Główczyński

ks. Rafał Główczyński

Warto kultywować tradycję, ale święconka nie jest najważniejszym elementem Wielkanocy. Od święcenia pokarmów ważniejsze jest uczestnictwo w Triduum Paschalnym, szczera spowiedź i przyjęcie Jezusa w Eucharystii - powiedział PAP ks. Rafał Główczyński, prowadzący na YouTube kanał Ksiądz z osiedla.

W Wielką Sobotę w Kościele katolickim przez cały dzień trwa święcenie pokarmów i adoracja Chrystusa złożonego do grobu. Tego dnia wierni przychodzą do kościołów ze święconkami w koszykach.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję