Reklama

Kolorowe obrazy - spotkania z Janem Pawłem II (1)

Niedziela płocka 16/2005

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W jednej z książek przeczytałem, że ludzkie oko w ciągu doby wykonuje około pół miliona kolorowych odbitek obrazów o niezrównanej piękności i barwie.
Pierwsza moja „kolorowa odbitka” ze spotkań z Ojcem Świętym pochodzi z 16 października 1978 r. Było kilkanaście minut po godz. 18.00. Klęczałem w kościele farnym w Ciechanowie przy głównym ołtarzu, przewodnicząc modlitwie różańcowej. Podszedł do mnie jeden z księży prefektów, kolega i powiedział cicho: „Ogłoś, że konklawe wybrało papieża, został nim kardynał Karol Wojtyła z Krakowa”. Za chwilę, układając w formie modlitewnej tę wiadomość, powiedziałem: „Módlmy się za nowego Papieża Jana Pawła II, kardynała Karola Wojtyłę, aby długo i szczęśliwie sprawował urząd Najwyższego Pasterza”. Ta wiadomość przekazywana lotem błyskawicy, podana w środkach przekazu z małym opóźnieniem i zażenowaniem była przedmiotem rozmów w polskich domach. Jeszcze nie było zdjęć Papieża, dlatego jako młody ksiądz katecheta kupiłem w Kurii w Płocku kolorowe duże zdjęcia Jana Pawła II i rozdałem podczas katechez moim uczniom z Liceum Ogólnokształcącego, którzy wtedy przychodzili do sali parafialnej na religię. Pamiętam ich wdzięczność, ich niedowierzanie, czy dla wszystkich wystarczy tych zdjęć i szacunek, z jakim brali je do rąk. Wtedy to powoli do świadomości Polaków docierała ta ważna wiadomość o wyniesieniu polskiego kardynała z dalekiego kraju na stolicę św. Piotra w Rzymie.
Przechowuję w pamięci wyjazd na spotkanie z Janem Pawłem II do Warszawy w 1979 r., do kościoła św. Anny. Wtedy, pierwszy raz, z odległości jednego kilometra, a może i dalszej, trochę stojąc, trochę siedząc na asfalcie, wczesnym rankiem w czerwcu 1979 r. widziałem kawałek białej papieskiej stuły. Zdumiewała mnie cierpliwość słuchającej Ojca Świętego młodzieży. Jego donośny, wyraźny głos, o modlitwie do Ducha Świętego, którą odczytywał z książeczki do nabożeństwa swego własnego ojca. Widok tej białej stuły, skupionych młodych ludzi, donośnego głosu, który rozlegał się na ulicy i informował o sprawach wiary, życia religijnego w tamtym czasie końca lat 70. był dla mnie zdumiewający.
Mam też w pamięci zdjęcie autobusu wiozącego dziennikarzy radiowych i telewizyjnych, którzy relacjonowali tę pielgrzymkę papieską tak, aby nie pokazywać tłumu wiernych, głębokiego zasłuchania ludzi, widocznego zaufania wobec Ojca Świętego. Patrzyłem na kwiaty leżące na ulicach Warszawy, którymi jechał samochód z Janem Pawłem II. Widzę ten pojazd ze smutnymi dziennikarzami, którzy odwracają głowy, gdy zbliża się do nich autokar z księżmi, nie odpowiadają na pozdrowienia, spuszczają głowy, nie chcą widzieć radości duchowieństwa i ogółu wiernych.
W mojej pamięci specjalnie zapisał się 13 maja 1981 r. Po 2 latach zamieszkiwania w podziemiach domu parafialnego znalazłem się w nowo wyremontowanym dwupokojowym mieszkaniu. Właśnie byłem w trakcie porządkowania swoich rzeczy, tego dnia nie miałem katechezy, włączyłem telewizor. Dowiedziałem się nagle o zamachu na życie Jana Pawła II. Prawie cały dzień obserwowałem relacje z Rzymu, z kliniki Gemelli, z Polski, wypowiedzi rożnych osób, tysięczne skupiska ludzi modlących się o życie i zdrowie Ojca Świętego. Tego dnia wielu było Polaków, którym z oczu płynęły łzy, przychodziły do głowy pytania „dlaczego” i niemy krzyk buntu, a czasem oskarżeń pod niesprecyzowanym adresem.
Jakże inaczej wygląda moje następne wewnętrzne przeżycie. W 1983 r. znalazłem się na lotnisku Okęcie w Warszawie wśród osób witających Papieża. Widziałem ostatnie przygotowania dzieci z kwiatami, ochronę milicji, znanych ludzi kultury stojących wśród oczekujących na przylot Papieża. Ogólne podniecenie, samolot wylądował, podchodzą do Niego oficjalne delegacje. Radość, ucałowanie ziemi przez Papieża. Jest też lina powstrzymująca ludzi, którzy chcą podejść bliżej do Ojca Świętego. Za chwilę On sam zbliża się do tych, którym nie wolno było być blisko Niego.
Tego samego roku byłem w Niepokalanowie, znów piesze kordony milicji, samochody milicyjne ustawione wzdłuż tras, którymi ludzie zdążali na spotkanie z Ojcem Świętym. Kontrole przy wejściu na plac koło Niepokalanowa. Pamiętam słowa z homilii: „Ojciec Maksymilian Kolbe nie umarł, on oddał życie za brata”. Koło wejścia do sektorów leżał stos odebranych ostrych narzędzi: noży, butelek, prętów. Zdeptana trawa tysiącami ludzkich stóp, wdeptana w ziemię do tego stopnia, że nie widać zupełnie zieleni. Tak można też zdeptać i to, co rwie się do życia - myślę…
W 1985 r. miałem zaszczyt odprawiać Mszę św. koncelebrowaną pod przewodnictwem Ojca Świętego w Jego prywatnej kaplicy w Rzymie. Było kilku księży, a wśród nich także ja. Widziałem, jak Papież skupiony klęczał i przygotowywał się do Eucharystii. My, kapłani, ubrani w szaty liturgiczne, a także grupa wiernych, oczekiwaliśmy na jej rozpoczęcie. Stałem obok Papieża bardzo przejęty, pod opieką ówczesnego biskupa diecezji. Podchodziliśmy pojedynczo do Ojca Świętego, który każdemu podawał rękę i przekazywał różaniec. Fotograf Arturo Mari uwiecznił to spotkanie z Janem Pawłem II.
Mój wewnętrzny aparat ma też obraz z roku 1987, z Gdańska Zaspy. Ołtarz to ogromny okręt; podczas homilii Papież stał na jego najważniejszej części jak sternik i mówił: „Przemawiam za was, w waszym imieniu”, mówił o pracy nad pracą. Takich sformułowań, gdy wszyscy pracowali, nie rozumiałem. Kolorowo, gustownie przybrane miasto, tłumy ludzi i wspaniałe ich zasłuchanie oraz powaga chwili zostały w mojej pamięci.
Minęło kilka lat. Szedłem pieszo na stadion w Płocku. Górował nad nim potężny ołtarz z obrazem Jezusa Miłosiernego. Był 1991 r. Padał lekki deszcz. Weszliśmy na miejsce celebry. Tym razem otrzymałem imienną wizytówkę do odprawiania Mszy św., siedziałem na podium kilkadziesiąt minut. Ludzie śpiewali. Wreszcie przybył Następca św. Piotra. Mówił o Dekalogu. Po nabożeństwie, czego nie widzieli wierni, za ołtarzem, Papież podchodził do wszystkich kapłanów i studentów seminarium. Rozmawiał, uśmiechał się. Patrzyłem na to z niedowierzaniem i podziwem.

Cdn.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2005-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Poznaj kardynała protodiakona – to on wypowie "Habemus Papam"

2025-04-24 13:08

[ TEMATY ]

konklawe

Kaplica Sykstyńska

biały dym

Habemus papam

protodiakon

PAP/EPA

Kardynałowie modlą się przy trumnie z ciałem papieża Franciszka

Kardynałowie modlą się przy trumnie z ciałem papieża Franciszka

Choć nie wiemy, kiedy pojawi się biały dym nad Kaplicą Sykstyńską, jedno póki co jest pewne: to kardynał protodiakon jako pierwszy ogłosi światu imię nowego papieża słowami „Habemus papam”. Obecnie tę funkcję pełni kard. Dominique Mamberti - kim jest ten duchowny? Co wydarzy się zanim padną te historyczne słowa?

„Habemus papam” - kto wypowiada te słowa?
CZYTAJ DALEJ

Co najmniej dwóch kardynałów nie weźmie udziału w konklawe

2025-04-24 09:17

[ TEMATY ]

konklawe

kardynałowie

śmierć Franciszka

wybory nowego papieża

PAP/EPA

Kardynałowie i biskupi modlący się przy trumnie śp. papieża Franciszka

Kardynałowie i biskupi modlący się przy trumnie śp. papieża Franciszka

Co najmniej dwóch kardynałów nie będzie mogło przyjechać do Rzymu, by uczestniczyć w uroczystościach pogrzebowych papieża Franciszka oraz w wyborze nowego papieża. Już w dniu śmierci papieża Franciszka emerytowany arcybiskup Sarajewa, 79-letni kard. Vinko Puljić powiedział chorwackiej gazecie „Vecernji list”, że nie będzie mógł pojechać do Rzymu z przyczyn zdrowotnych.

W konklawe nie weźmie również udziału hiszpański kardynał, 79-letni Antonio Canizares Llovera. Rozgłośnia Cope, oficjalny nadawca Konferencji Biskupów Hiszpanii, poinformowała, że były arcybiskup Walencji odwołał swój udział z powodów zdrowotnych. Do udziału w wyborze mają prawo kardynałowie, którzy nie ukończyli jeszcze 80 lat. Aktualnie na tej liście jest ich 135, a na dzień dzisiejszy 133.
CZYTAJ DALEJ

Droga Krzyżowa ulicami Oleśnicy w intencji nawrócenia dr Jagielskiej

2025-04-24 21:47

[ TEMATY ]

aborcja

Oleśnica

Fundacja Pro-Prawo do Życia

Kiedy morduje się niewinnych, opór staje się obowiązkiem moralnym. Dlatego 10 maja Fundacja Pro-Prawo do życia organizuje w Oleśnicy publiczną Drogę Krzyżową ulicami miasta i wokół szpitala: w intencji nawrócenia Gizeli Jagielskiej oraz powstrzymania aborcji. Po jej zakończeniu odbędzie się wiec, na którym Fundacja przedstawi plan działania na rzecz zatrzymania aborcjonistów i ochrony dzieci. Zapraszamy do udziału w tym wydarzeniu. Osobom chcącym przyjechać do Oleśnicy Fundacja udzieli wsparcia.

Papież Jan Paweł II mówił, że: "naród, który zabija własne dzieci, jest narodem bez przyszłości" i wzywał wszystkich Polaków do jednoznacznego opowiedzenia się za życiem. W aktualnej sytuacji bierność oznacza przyzwolenie na mordowanie kolejnych dzieci.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję