Minęło 40 dni od najpiękniejszych Świąt, jakimi są Święta Bożego Narodzenia. Przyszedł czas przedstawienia Jezusa w świątyni. Swoje dzieci przynosili wszyscy pobożni Izraelici, by zgodnie z prawem, jeśli były pierworodne, ofiarować je Bogu. Przyszli, więc także ze swoim Pierworodnym Maryja i Józef. Na spotkanie wyszedł im Starzec Symeon. On jeden wiedział, kogo bierze na ręce. On też wypowiedział słowa, które stały się dopełnieniem proroctwa Izajasza o posłannictwie Jezusa (proroctwo krzyża), i dotyczyły Matki i Syna, a były to słowa o posłuszeństwie Bogu do końca, co oznaczało zgodę na wszystko, co Bóg dla nich przygotował.
Święty Ignacy Antiocheński pisał: „Człowiek ofiarowany Bogu jest mąką, którą stale miele się na chleb dla Pana Boga”. Ile trzeba pokory i wiary by oddać się Bogu na własność i godzić się nawet na cierpienie? Najpiękniej oddają to słowa wiersza Ofiarowanie Matki Boskiej: Gdy na proroczy głos Symeona/ podniosła oczy Matka zdziwiona/ trzymając w dłoniach Jezusa Dziecię/ofiarowuje się po raz trzeci/ Ten na upadek jest i powstanie/ to było trzecie ofiarowanie/A wreszcie krzyż i Bóg Syn Człowieczy/i smutna Matka od siedmiu mieczy/patrząc jak bok ma włócznią rozdarty/ ofiarowuje się po raz czwarty…(S.M. Gratia Zaleska FSK).
Na pamiątkę ofiarowania Pana Jezusa w świątyni przynieśliśmy gromnice – światło Chrystusa. Uwierzyliśmy, że tylko z tym Światłem nasze życie będzie miało sens.
Dopełnieniem Eucharystii w tym dniu było nabożeństwo wynagradzające Niepokalanemu Sercu Maryi odprawiane w parafii św. Barbary w każdą pierwszą sobotę miesiąca, a w nim odmówiona Radosna część Różańca Świętego, możliwość skorzystania z sakramentu pojednania, 15 - minutowa medytacja o rodzinie z Nazaretu, o ofiarowaniu Jezusa w świątyni i odnalezieniu Jezusa w świątyni, przytoczone słowa wypowiedziane przez Maryję do Siostry Łucji 10 grudnia 1925: Córko moja spójrz, Serce moje otoczone cierniami, którymi niewdzięczni ludzie przez bluźnierstwa i niewierności stale ranią. Przynajmniej ty staraj się nieść mi radość … i błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem. Niech pozostaną z nami słowa „Przynajmniej ty staraj się nieść mi radość…”
MUZEUM DIECEZJALNE W ZAMOŚCIU – „OFIAROWANIE JEZUSA W ŚWIĄTYNI” (XVII WIEK)/FOT. GRAZIAKO
Scena ofiarowania w świątyni małego Jezusa ma kilka ważnych szczegółów, na które warto zwrócić uwagę. Godne przypomnienia są przede wszystkim słowa starca Symeona, odnoszące się do ofiarowanego w świątyni jerozolimskiej Dzieciątka Jezus. Pełen Ducha Świętego Symeon nazywa Jezusa „światłem na oświecenie pogan” (Łk 2,32a). Takie określenie nawiązuje do słów proroka Izajasza, ukazującego przyjście na ziemię Mesjasza jako zjawienie się światłości: „Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką; nad mieszkańcami kraju mroków światło zabłysło” (Iz 9,1). Jezus jest naszą światłością. Jest światłością dla wszystkich narodów świata. W ustach Symeona znalazły się także ważne słowa skierowane do Maryi: „Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu” (Łk 2,34-35). Osoba Jezusa dla wielu stała się dźwignią ku wielkości, ale dla niektórych była i jest powodem do upadku, do stoczenia się w dół. Dla Trzech Mędrców, dla świętych Kościoła, dla św. Jana Pawła II, dla tak wielu chrześcijan Jezus stał się dźwignią ku wielkości, zaś dla biblijnego Heroda i dla dzisiejszych jego następców Jezus jest powodem upadku i sprzeciwu. Proroctwo Symeona zatem nadal się wypełnia. Rozważając scenę ofiarowania w świątyni jerozolimskiej, zwróćmy uwagę także na znaczenie owego wydarzenia.
Bóg pomnaża dobro tych, którzy je czynią już teraz, choćby w niewielkim zakresie. Karze zaś tych, którzy mają serce skąpe i niczego nie dają potrzebującym.
Jezus powiedział do faryzeuszów:
«Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień ucztował wystawnie. U bramy jego pałacu leżał żebrak pokryty wrzodami, imieniem Łazarz. Pragnął on nasycić się odpadkami ze stołu bogacza. A także psy przychodziły i lizały jego wrzody.
Umarł żebrak i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i został pogrzebany.
Gdy cierpiąc męki w Otchłani, podniósł oczy, ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. I zawołał: „Ojcze Abrahamie, ulituj się nade mną i przyślij Łazarza, aby koniec swego palca umoczył w wodzie i ochłodził mój język, bo strasznie cierpię w tym płomieniu”.
Lecz Abraham odrzekł: „Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz w podobny sposób – niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz. A ponadto między nami a wami zionie ogromna przepaść, tak że nikt, choćby chciał, stąd do was przejść nie może ani stamtąd nie przedostają się do nas”.
Tamten rzekł: „Proszę cię więc, ojcze, poślij go do domu mojego ojca. Mam bowiem pięciu braci: niech ich ostrzeże, żeby i oni nie przyszli na to miejsce męki”.
Lecz Abraham odparł: „Mają Mojżesza i Proroków, niechże ich słuchają!” „Nie, ojcze Abrahamie – odrzekł tamten – lecz gdyby ktoś z umarłych poszedł do nich, to się nawrócą”. Odpowiedział mu: „Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby ktoś z umarłych powstał, nie uwierzą”».
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
