- George Weigel określił Jana Pawła II mianem Świadka nadziei. Niniejsza książka jest podstawą do tego, by abp. Damiana Zimonia, ucznia naszego Świętego Rodaka z czasów krakowskich, nazwać także Świadkiem nadziei, naszym śląskim Świadkiem nadziei - powiedział o książce abp. Zimonia ks. prof. Antoni Bartoszek, Dziekan Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Śląskiego.

Arcybiskup Zimoń, w książce „Zostawiam wam moją nadzieję”, z pasją opowiada o trudnych czasach konfrontacji Kościoła z komunizmem, i duszpasterskich wyzwaniach, jakim musiał sprostać w trwającej 60 lat drodze kapłańskiej, o słynnych pielgrzymkach do Matki Bożej Piekarskiej oraz wielkiej miłości do Śląska.

To książka niezwykle pasjonująca, wypełniona wspomnieniami spotkań z wielkimi ludźmi Kościoła - jak Jan Paweł II - ale także z politykami i osobami zasłużonymi dla kultury. Dzieli się przy tym swoim spojrzeniem na losy Kościoła i duchownych w ostatnich dekadach.

- Lektura tej książki odsłania przed nami mniej znane rysy osobowości i serca emerytowanego Pasterza katowickiego. Odkrywamy w niej głębię duchową jego wnętrza, możemy zaczerpnąć wiele inspirujących treści z mądrości życia i bogatego doświadczenia Kościoła oraz pasterskiej posługi - napisał o książce bp Andrzej Czaja.

„Zostawiam wam moją nadzieję” to także książka pełna trudnych i ważnych pytań o religię, współczesny świat, stan Kościoła w przyszłości, o Polskę oraz Śląsk. Abp Zimoń za sprawą niezwykle głębokich i przenikliwych odpowiedzi, stara się osiągnąć jeden cel - wskazać na Chrystusa, który jest odpowiedzią na każde pytanie i każdą bolączkę. I w ten sposób dać nadzieję kolejnym pokoleniom.

Abp Damian Zimoń jest emerytowanym metropolitą katowickim. Święcenia kapłańskie przyjął 21 grudnia 1957 roku. Jest doktorem teologii w zakresie liturgiki. Święcenia biskupie otrzymał 29 czerwca 1985 w katedrze Chrystusa Króla w Katowicach[1]. Udzielił mu ich kardynał Józef Glemp, prymas Polski, w asyście kardynała Franciszka Macharskiego, arcybiskupa metropolity krakowskiego, Jerzego Stroby, arcybiskupa metropolity poznańskiego, i Józefa Kurpasa, biskupa pomocniczego katowickiego.

Paliusz metropolitalny odebrał 29 czerwca 1992 w Bazylice św. Piotra w Rzymie. W 1993 założył Studium Katolickiej Nauki Społecznej i Archidiecezjalne Kolegium Teologiczne. W 1989 reaktywował diecezjalny oddział Caritas. Utworzył Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży i Radio Archidiecezji Katowickiej. W 1994 przeprowadził Archidiecezjalny Kongres Trzeźwości[1]. Przyczynił się do założenia Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Śląskiego (został jego wielkim kanclerzem) oraz do przeniesienia seminarium duchownego z Krakowa do Katowic.

Zaangażował się w wybudowanie Domu Świętego Józefa w Katowicach dla księży emerytów z archidiecezji katowickiej. Popierał ośrodki edukacji młodzieży Kana, a także utworzył system funduszu stypendialnego dla młodzieży[6]. W 1994 ufundował doroczną nagrodę Lux ex Silesia. 29 października 2011 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z obowiązków arcybiskupa metropolity katowickiego.

W Konferencji Episkopatu Polski był członkiem Rady Głównej (od 1996 Rady Stałej). Pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Duszpasterstwa Ogólnego (1989–2006), a także podjął obowiązki opiekuna Duszpasterstwa Głuchych w Polsce. Wszedł w skład Komisji ds. Duszpasterstwa Ludzi Pracy[1], Komisji Duchowieństwa, Komisji ds. kontaktów z Episkopatem Niemiec i Rady ds. Ekumenizmu[11]. Uczestniczył w pracach Komisji Głównej II Ogólnopolskiego Synodu Plenarnego i Krajowego Komitetu Obchodów Wielkiego Jubileuszu 2000. W 1994 z nominacji papieża Jana Pawła II brał udział w IX Synodzie Biskupów w Rzymie, obradującego nad sprawami życia konsekrowanego i jego posłannictwa w Kościele i świecie.

Książka „Zostawiam wam moją nadzieję” ukazała się nakładem Wydawnictwa Esprit.