Europa szukając swojej wielkości, korzeni i solidnych fundamentów powinna wpatrywać się w Świętych Patronów. Pierwszym Patronem naszego kontynentu jest św. Benedykt.
Urodził się około 480 r. w Nursji. Benedykt początkowo kształcił się w rodzinnym mieście. Wkrótce jednak udał się na dalsze studia do Rzymu. To w Wiecznym Mieście odczuł powołanie do całkowitego poświęcenia się na służbę Bogu poprzez życie pustelnicze. Przebywał samotnie w górach Prenestini, a następnie w Subiaco, gdzie założył niewielką wspólnotę mniszą. W 529 r. na słynnym wzgórzu Monte Cassino Benedykt założył nową wspólnotę i zbudował opactwo. Tu napisał swoją „Regułę”, która stała się fundamentem życia monastycznego na Zachodzie. Św. Benedykt zmarł na Monte Cassino prawdopodobnie 21 marca 547 r.

Co dał św. Benedykt Europie?

Dzieje założonego przez niego opactwa są bardzo mocno wpisane w historię chrześcijańskiej Europy. W średniowieczu było ono jednym z największych w Europie ośrodków piśmiennictwa. Mnisi wierni „Regule” św. Benedykta i dewizie „Ora et labora” (módl się i pracuj) z ogromną cierpliwością przygotowywali manuskrypty, miniatury, a także przepiękne freski i mozaiki. Benedyktyni w skryptoriach przepisywali Pismo Święte, teksty liturgiczne, ale także dzieła starożytnych pisarzy, historyków i filozofów. Ich cierpliwa, benedyktyńska praca jest niezwykłym dziedzictwem kultury chrześcijańskiej i cywilizacji europejskiej. Tam, gdzie Benedyktyni zakładali opactwa, tworzyli również szkoły i kształcili młodzież przekazując jej nie tylko prawdy wiary i przesłanie Ewangelii, ale też bogactwo cywilizacji łacińskiej. Europa stała się ziemią chrześcijańską, bo synowie duchowi św. Benedykta zostawili jej ducha Ewangelii strzegąc równocześnie skarbów duchowych osoby ludzkiej.